In de schaduw van zijn vergulde tempels en onder de lichten van de moderne wolkenkrabbers, vertelt Bangkok een verhaal van verzet, hoop en verandering. Centraal in dit verhaal staat het Democracy Monument, een architectonisch meesterwerk dat een hoofdstuk in de Thaise geschiedenis vertegenwoordigt dat een blijvende impact heeft op het hedendaagse Thailand.
Het Democratiemonument bevindt zich op Thanon Ratchadamnoen. Dit monument is opgericht ter herdenking van de Siamese staatsgreep van 1932, welke leidde tot de instelling van een constitutionele monarchie.
De fundering is gelegd op 24 juni 1939, tijdens het premierschap van generaal Pibul Songkram, naar ontwerp van ML Pum Malakul en met beeldhouwwerk van Sitthidech Saenghirun. Prof. Sin Pirasi (Corrado Feroci) was de supervisor voor de bouw van het monument. Generaal Pibul presideerde over de opening van het monument op 24 maart 1940, waarbij hij verklaarde: “Het monument zal het epicentrum zijn van alle welvaart en vooruitgang, daar het het beginpunt is van vele belangrijke wegen. Er worden momenteel diverse klassieke gebouwen opgericht. Ratchadamnoen Avenue ter ere van het land en als reactie op koning Rama V, die geloofde dat deze laan een trots zou zijn.”
Het betreft een reliëfsculptuur die een manuscriptdoos van palmblad afbeeldt, met daarin de Thaise grondwet, geplaatst bovenop twee gouden offerschalen die bovenop een ronde, koperen toren van 3 meter hoog en 4 ton zwaar rusten, welke op bolvormige fundamenten is geplaatst. De basis wordt geleidelijk verhoogd. De grondwet wordt symbolisch beschermd door vier vleugelachtige structuren met reliëfgravures en kleine hekken rondom het monument.
Oorspronkelijk stonden er 75 kleine kanonnen rond de buitenste ring van het monument. De vleugels zijn 24 meter hoog, wat ook de straal is van de basis van het monument, dit symboliseert dat de staatsgreep op 24 juni 1932 plaatsvond. De doos is 3 meter hoog en vertegenwoordigt de derde maand, of juni (oorspronkelijk was april de eerste maand van het jaar) waarin de staatsgreep plaatsvond, en symboliseert de 3 machtige takken van de regering (de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht). Bovendien symboliseren de 75 kleine kanonnen rond de buitenste ring van het monument het jaar van de staatsgreep, 2475 op de boeddhistische kalender.
De kettingen symboliseren de eenheid van de revolutionairen. De 4 reliëfs aan de basis illustreren de procedures van de revolutionaire raad tijdens hun vergadering en de uitvoering van de revolutie op 24 juni 1932.
De zes poorten van het torentje symboliseren de zes verkondigde beleidsmaatregelen van het Phibul-regime: “onafhankelijkheid, interne vrede, gelijkheid, vrijheid, economie en onderwijs.”
Een plein van protest
Door de jaren heen heeft het Democracy Monument veel meer betekend dan een herdenking van het verleden. Het is uitgegroeid tot een centraal punt voor maatschappelijke bewegingen en protesten. Vooral in de jaren 70, toen studenten actievoerders zich tegen militaire dictaturen keerden, werd het monument een belangrijke locatie voor massabijeenkomsten en demonstraties. De omliggende straten van het monument hebben sindsdien talloze keren de echo’s gehoord van demonstranten die opkomen voor democratie, rechtvaardigheid en verandering.
De meest recente protesten werden gemarkeerd door activisten die het monument beklommen en bedekten met een rode doek, symbool van hun verzet. Ondanks de vertraging van de beweging door een nieuwe coronagolf, bracht de detentie van vier prominente leiders de protesterende weer in actie. Ze eisten de afschaffing van de strenge wetten op majesteitsschennis en de vrijlating van hun leiders. Het conflict escaleerde toen de demonstranten naar het Koninklijk Paleis marcheerden en werden geconfronteerd met politiebarricades, waarbij confrontaties leidden tot gewonden en arrestaties aan beide zijden.
Conclusie
In de dynamische stedelijke jungle van Bangkok staat het Democracy Monument als een tijdloos symbool van de Thaise zoektocht naar democratische idealen. Het vertegenwoordigt niet alleen een keerpunt in de Thaise geschiedenis, maar ook de blijvende spirit van verzet en hoop in het hart van de Thaise bevolking.
Hoe je er komt:
- BTS (Skytrain) en lopen/taxi: Er is geen directe BTS Skytrain-stop bij het Democracy Monument. Je kunt uitstappen bij “Phaya Thai” of “Ratchathewi” en van daaruit een taxi of lokale bus nemen.
- MRT (Metro): De dichtstbijzijnde MRT-halte is “Sanam Chai”. Van daaruit kun je lopen, een korte taxirit nemen of een lokale bus pakken naar het monument.
- Bus: Er rijden verschillende bussen langs het Democracy Monument, zoals de lijnen 2, 12, 15, 42, 47, 59, 79, 511, en vele anderen. Als je in een gebied bent zonder BTS of MRT, is de bus een betaalbare optie.
- Taxi: Je vindt overal in Bangkok taxi’s. Ze zijn een handige manier om het monument te bereiken, maar door het verkeer niet altijd de snelste. Zorg dat de chauffeur de meter aanzet of spreek een vaste prijs af.
- Tuk-Tuk: Dit is een typisch Thais vervoermiddel. Het kan een leuke ervaring zijn, maar is vaak duurder dan een taxi. Spreek vooraf een prijs af.
- Fietsen: Als je je avontuurlijk voelt, kun je een fiets huren en zelf naar het monument rijden. Bangkok is de laatste jaren steeds fietsvriendelijker geworden.
- Lopen: Verblijf je in een nabijgelegen gebied zoals Khao San Road? Dan kun je gemakkelijk naar het Democracy Monument lopen.
Zodra je in de buurt van het monument bent, herken je het meteen aan zijn grote centrale beeld en de vier vleugelachtige structuren eromheen.
Als je er toch bent, is het de moeite waard om ook de omliggende gebieden te verkennen, zoals de Ratchadamnoen Avenue met zijn historische architectuur, en andere nabijgelegen bezienswaardigheden.
Bronvermeldingen:
- Wyatt, D.K. (2003). Thailand: A Short History. Yale University Press.
- Askew, M. (2010). Bangkok: Place, Practice, and Representation. Routledge.
- Baker, C., & Phongpaichit, P. (2009). A History of Thailand. Cambridge University Press.
- Winichakul, T. (1994). Siam Mapped: A History of the Geo-Body of a Nation. University of Hawaii Press.
- Thak Chaloemtiarana (1979). Thailand: The Politics of Despotic Paternalism. Cornell Southeast Asia Program.
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Nieuws uit Thailand21 december 2024Vastgoedsector in zwaar weer: Thaise markt zoekt herstel in 2025
Nieuws uit Thailand21 december 2024Thailand voert strijd tegen luchtvervuiling met innovatieve maatregelen
Nieuws uit Thailand21 december 2024Kabinet verhoogt kinderbijslag als steun voor gezinnen
Gezondheid21 december 2024Matige wijnconsumptie verlaagt risico op hart- en vaatziekten volgens nieuwe studie
Dat van die 75 kleine kanonnen was nieuw voor mij, enig idee wanneer (& waarom!) die verwijderd zijn? ik heb ook nooit oude foto’s gezien hiervan.
Die kanonnen zijn nog steeds ingegraven rondom het monument. Kijk maar naar foto’s van vandaag de dag, dan zie je de dat er kanonnen op hun kop in de grond gegraven zijn en er een klein stukje nog zichtbaar is, met tussen de kanonnen zware schakels die zo een afrastering vormen. Op oude zwart wit van de jaren 40 en 50 zie je dat ook terug. Neem bijvoorbeeld deze pagina van dagblad Machichon:
https://www.matichon.co.th/politics/news_3417376
Enkele websites schrijven “originally 75 half buried cannons encirled the monument”, maar de meeste sites in het Engels en Thais die de kanonnen vermelden gebruiken gewoon de tegenwoordige tijd, dus dat die dingen nog steeds aanwezig zijn. Dus waar dat vandaan komt dat ze verwijdert zouden zijn? Lijkt mij een misverstand. Als dat al zo zijn, zouden er dus replica’s voor in de plaats zijn gekomen (een heel kanon ingraven als maar een heel klein stukje zichtbaar is.. dan kun je net zo goed een groot stuk van het kanon weglaten).
Ik kan het niet laten van aanvullingen te geven: de premier die toen de leiding had was generaal (later benoemde hij zichzelf tot veldmaarschalk) Phibun Songkhram (พิบูลสงคราม). De naam van het monument is อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย: anusawari prachathippatai (monument democratie). In het Nederlands uitgesproken als: à-nóe-sǎa-wá-rie prà-chaa-thíep-pà-thai.
Ik begreep niet helemaal wat met “de doos” bedoelt werd?. Dus ik heb even in een boek over Thaise architectuur er op nageslagen (“The Easthetics of Power: architecture, modernity and indentity from Siam to Thailand” door Koomong Noobanjong, 2013, White Lotus Press). Daarin staat dat het monument vol symboliek is, een ontwerp van architect Jitrsean Abhaiwongse. De beeldhouwwerken zijn een ontwerp van Corrado Feroci, een Italiaan die later de Thaise nationaliteit verkreeg en de naam Silpa Bhirasri aannam. Hij is grondlegger van de bekende Silpakorn universiteit).
Het monument is in art-deco stijl opgetrokken en het centrale punt een ronde, 3 meter hoge, toren (turret) van steen met 6 deuren. Deze verwijzen naar de 6 principes van de People’s Party: vrijheid, vrede, onderwijs, gelijkheid economie en saamhorigheid. Bovenop deze toren (wat in dit artikel een “doos” wordt genoemd), staat een bronzen sculptuur. Deze is in de jaren 60 goud geverfd en laat een offerschaal zien met daarop de grondwet. (noot: soortgelijke monumenten kun je in diverse steden terugvinden, al zijn enkele monumenten die naar de grondwet, revolutie van 1932 en dergelijke verwijzen in de periode rond 2020 op mysterieuze wijze verdwenen…).
De vier slanke vleugels die om het monument heen staan verbeelden het leger, marine, luchtmacht en politie. De sculpturen op deze vleugels verbeelden diverse thema’s zoals “soldaten die vechten voor democratie” en “het volk”. De rol van vrouwen is duidelijk onderbelicht, er komen slechts enkele dames op de panelen voor: een vrouw als lerares en een moeder die een kind vasthoud.
De mix van Social Realism, Art Deco en Futurism komt voort uit de twee ontwerpers die zo hun eigen artistieke achtergronden hadden. Het resultaat is een wat visueel wat vreemde hybride van deels traditioneel Thaise elementen en modernistisch profiel.
Het boek “National Identity and its defenders – Thailand today” van Craig Reynolds weet nog te meldend at het monument geopend werd zonder een astroloog te raadplegen. Naar goed Thais gebruik wil men voor bijzondere zaken zoals openingen van iets bij een monnik of ziener raadplegen naar wat een voorspoedige dag (auspisious day) daarvoor is. Bij de opening werden ballonen die de het roze zijde doek dat die grondwet bedekte opgelaten, maar deze vlogen omhoog maar vielen nabij op de grond. Dat was volgens de Siamese een slecht voorteken voor de democratie.
Tot slot:
Over de bronvermelding wil ik nog kwijt: dat zijn best goede boeken. Alleen dat boek van Wyatt is nogal saai, en is geschreven in het straatje van de conservatieve elite. Demonstraties worden nauwelijks besproken, het Democracy Monument niet eens genoemd, behalve dan een enkele foto er van. Het boek van Chris Baker en Phasuk is wat dat betreft beter, leest vlotter weg en geeft wat meer informatie maar bespreekt het monument verder niet. Het boek van Askew noemt het monument wel maar met lang niet alle details die in het artikel staan. De boeken Siam Mapped en Discpotic Paternalism reppen ook niet over het monument.. De genoemde boeken zijn zeker het lezen waard om iets over de maatschappij (nationalisme, democratie, demonstraties enzovoort) te vernemen maar het grootste deel van de tekst komt niet uit die boeken.
De tekst toont wel gelijkenis zoals die TourismThailand punt org te vinden is: “It is a relief sculpture, representing a palm-leaf manuscript box holding the Thai Constitutionon top of two golden offering bowls above a round turret made of copper of 3 meters in height which weighs 4 tons on the foundations in spherical shape on top. The base is elevated with small steps (…) The box is 3 meters high, representing..”.
Ik vermoed dat ChatGPT dus links en rechts op het internet wat informatie heeft verzameld en daar bronnen bij heeft verzonnen waar het de informatie eigenlijk niet tot nauwelijks vandaan heeft gehaald. Lees de boeken zeker, maar wie meer wil weten over het monument zelf moet toch echt andere boeken of sites raadplegen.
Aanvulling: de koperen (goud gekleurde) offerschalen met daarop de grondwet (offerdoos) is dus 3 meter hoog. Dit rust op een hexagoon van steen, maar die is duidelijk hoger dan dan de koperen constructie, dat kan dus niet 3 meter zijn. Beetje verwarrende tekst. En “de basis wordt geleidelijk verhoogd” moet wel verwijzen naar de fundering, de grond waarop het monument staat. Die basis is inderdaad een enorme grote cirkel met enkele treden.
Wie in het Thais zoekt naar details van het monument kan enkele plaatjes vinden die de diverse afmetingen en symboliek hierin (in het Thais) uitleggen. Dat maakt het eigenlijk wat makkelijker te begrijpen dan een paar alinea’s tekst die verschillende onderdelen van het monument beschrijven.
Overigens nog een leuk weetje: het eerste monument dat erg op Democracy Monument lijk is het Grondwets Monument (อนุสาวรีย์เทอดรัฐธรรมนูญ) te Maha Sarakham en stamt uit 1934. Elders in de Isaan verschenen ook dergelijke monumenten waarbij die Khon Kaen (1940) bijna een kopie is van het monument in Bangkok, maar dan zonder de vleugels rondom het monument. De monumenten zijn vaak bij het gemeente of provinciehuis te vinden maar in het geval van Khon Kaen is deze nabij de stadspaal verrezen. De symboliek van een monument als middelpunt spreekt hier voor zich. En zo is het monument in Bangkok ook kilometerpaal 0,0 van het landelijke wegennet.
Bron (Silpakorn magazine, Thais talig):
– https://www.silpa-mag.com/history/article_17795
– https://www.silpa-mag.com/history/article_55082