De tempels van Mae Hong Son
Toen ik, intussen meer dan dertig jaar geleden, voor het eerst Mae Hong Son, de hoofdplaats van de dunst bevolkte provincie in Thailand bezocht, was ik op slag verkocht. Toen was het nog een van de meest ongerepte want afgelegen stadjes van het land, weggestopt tussen hoge bergen en moeizaam vanuit Chiang Mai bereikbaar via een weg die wel eeuwig leek voort te kronkelen in scherpe haarspeldbochten tussen de steile, dicht beboste hellingen.
Een boek dat ik vrijwel onmiddellijk na het verschijnen, had aangeschaft was “Ontmoetingen in het Oosten – Een wereldgeschiedenis’ van de hand van Patrick Pasture, hoogleraar Europese en wereldgeschiedenis aan de KU Leuven.
Wat Phra Singh in Chiang Mai – het mooiste voorbeeld van een klassiek Lanna-tempelcomplex
Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een boontje heb voor Chiang Mai. Eén van de vele – voor mij alvast aantrekkelijke – pluspunten van de ‘Roos van het Noorden’ is de grote concentratie aan interessante tempelcomplexen binnen de oude stadsmuren. Wat Phra Sing of de Tempel van de Leeuwen-Boeddha behoort tot mijn absolute favorieten.
De Nederlandse erevelden in Kanchanaburi
Een bezoek aan Kanchanaburi War Cemetery is een beklijvende ervaring. In het felle, zinderende licht van de ongenadig boven je hoofd brandende Koperen Ploert lijkt het er op dat rij na rij van de strak gelijnde uniforme grafstenen in de tot op de millimeter kort geschoren grasperken tot aan de einder reiken. Het kan er, ondanks het verkeer in de aanpalende straten, soms erg stil zijn. En dat is mooi want dit is een plek waar herinnering langzaam maar zeker in historie overgaat…
Zeg niet zomaar stupa tegen een chedi
Je kan er in Thailand gewoonweg niet naast kijken; de chedi’s, de lokale variant van wat in de rest van de wereld – met uitzondering van Tibet (chorten), Sri Lanka (dagaba) of Indonesië (candi), bekend staat als de stupa’s, de ronde bouwsels die Boeddhistische relieken bevatten of, zoals in sommige gevallen ook de gecremeerde stoffelijke resten van Groten van het Land en hun familieleden.
Phra Mae Thoranee: de vereerde Aardgodin
Phra Mae Thoranee of Nang Thoranee, de godin van de aarde uit de Theravada Boeddhistische mythologie. Ze wordt aanbeden en vereerd in Myanmar, Thailand, Cambodja, Laos en Sipsong Panna in Yunnan. In Thailand is ze vooral in Isaan, in het Noordoosten van Thailand, een bron van verering.
De Thaise nationale & andere bibliotheken
Het begon allemaal in de zevende eeuw voor onze jaartelling met de duizenden kleitabletten van koning Assurbanipal in Nineve. Een verzameling teksten die systematisch geordend én gecatalogiseerd was en het is intussen al achtentwintig eeuwen, zij het met vallen en opstaan, zo doorgegaan. De oudste bibliotheek was dus die van goeie ouwe Assurbanipal, de jongste nieuwkomer is het internet.
En daar duiken de goudgravers weer op!
Ik heb eerder al op Thailandblog geschreven over de Thaise versie van het Monster van Loch Ness; een hardnekkige mythe die met de regelmaat van een klok pleegt op te duiken. Zij het dat in dit concrete geval niet over een prehistorisch waterwezen gaat maar over een nog meer tot de verbeelding sprekende enorme schat die de terugtrekkende Japanse troepen op het einde van de Tweede Wereldoorlog zouden begraven hebben in de buurt van de infame Birma-Thai Spoorweg.
De onbekende Railway of Death
Lung Jan werkt al een paar jaar aan een boek waarin het bijna vergeten verhaal van de romusha probeer te reconstrueren. Romusha was de verzamelnaam voor de vrijwillige én gedwongen Aziatische arbeiders die door de Japanse bezetter werden ingezet bij de aanleg en het onderhoud van de Thai-Birma – spoorlijn, die al gauw en geheel terecht bekend of beter gezegd, berucht werd als de infame Railway of Death, de Spoorweg des Doods….
Wat Saphan Hin is een flinke klim waard…
God.. Wat heb ik die dag gezweet… Op een mooie lentedag in 2014 vertrok ik met één van de, in een opvallend Barbie-roze geschilderde fietsen die het Tharaburi Resort aan de gasten ter beschikking stelde, naar wat bekend staat als de westelijke zone van het Sukhothai Historical Park.
Over een wakende hond en een slapende prinses
Op heel wat met mythes omringde plaatsen in Thailand kan men vreemde, vaak fabelachtige rotsformaties vinden die de verbeelding prikkelen. Een groot aantal van die bizarre, zonderlinge verschijnselen valt te ontdekken in Sam Phan Bok, dat ook wel – en in mijn ogen zelfs niet geheel ten onrechte – de Grote Canyon van Thailand wordt genoemd.
Rare kronkels en staartjes: de oorsprong van het Thaise schrift
Ik moet iets bekennen: Ik spreek een aardig mondje Thais en heb, als inwoner van Isaan, intussen ook wel – noodzakelijkerwijze – noties van Lao en Khmer. Ik heb echter nooit de puf gehad om Thais te leren lezen en schrijven. Misschien ben ik wel te lui en wie weet komt het er ooit – als ik érg veel vrije tijd heb – wel van, maar tot nu toe heb deze klus altijd ver voor mij uitgeschoven… Het lijkt mij ook zo verdomd moeilijk met al die rare kronkels en staartjes…
Boonsong Lekagul werd op 15 december 1907 in een etnisch Sino-Thais gezin in Songkhla, in het zuiden van Thailand geboren. Hij bleek in de lokale Public School een bijzonder intelligente en leergierige knaap te zijn en ging bijgevolg geneeskunde studeren aan de prestigieuze Chulalongkorn universiteit in Bangkok. Nadat hij daar in 1933 cum laude als arts was afgestudeerd begon hij samen met een aantal andere jonge specialisten een groepspraktijk waaruit twee jaar later de eerste polikliniek in Bangkok zou ontstaan.
Wat Chang Lom, een buitenbeentje in Sukhothai
Wat Chang Lom maakt deel uit van het immens grote Sukhothai Historical Park maar ligt buiten het meest bezochte en erg toeristische deel. Ik had al minstens drie keer het Historische Park verkend vooraleer ik deze tempelruïne bij toeval ontdekte tijdens een fietstochtje uit het resort waar ik verbleef.
Lampang is meer dan Wat Phra That Lampang Luang alleen
Lampang was eeuwenlang een belangrijke stad in het noordelijke vorstendom Lanna. Genesteld op de oevers van de Wangrivier, tussen de Khun Tanheuvels in het westen en de Phi Pan Namheuvels in het oosten lag Lampang op het strategisch belangrijke kruispunt van de wegen die Kamphaeng Phet en Phitsanulok verbonden met Chiang Mai en Chiang Rai.
Het Ayutthaya van de ‘gewone’ man (en natuurlijk ook vrouw)
Een torenhoog probleem voor al wie inzicht in de geschiedenis van Thailand probeert te krijgen is dat de historiografie of geschiedschrijving al meer dan twee eeuwen en tot op de dag van vandaag gemonopoliseerd wordt door de Thaise elite in het algemeen en de monarchie in het bijzonder. Zij en zij alleen hebben het land gemaakt tot wat het is. Iedereen die het aandurft deze theorie in twijfel te trekken is een ketter.
Boekbespreking: The Kings of Ayutthaya
Eenieder die op een ernstige manier aan historisch onderzoek met betrekking tot Siam wil doen wordt met hetzelfde probleem geconfronteerd. Toen de Birmezen in 1767 de Siamese hoofdstad Ayutthaya verwoesten gingen ook de archieven en de belangrijkste bibliotheken van het land in vlammen op. Hierdoor is het verdomd moeilijk om de geschiedenis van Siam voor 1767 correct te reconstrueren, laat staan te interpreteren.
Een Thai in de Duitse Wehrmacht
Ik zoek al jaren een boek dat licht kan werpen op één van de meest intrigerende pagina’s van de geschiedenis van Thailand tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op de cover staat een foto van een officier van de Duitse Wehrmacht met onmiskenbare Aziatische gelaatstrekken. Dit boek bevat de memoires van Wicha Thitwat (1917-1977), een Thai die tijdens dit conflict in de rangen van de Duitse Wehrmacht had gediend.
Hendrick Indijck: De eerste Hollander in Angkor Wat
Eén van de mannen die hun leven voor de VOC in de waagschaal gooiden was Hendrik Indijck. Het is niet duidelijk wanneer hij precies werd geboren maar wél waar: volgens de meeste historici gebeurde dit omstreeks 1615 in Alkmaar. Indijck was een geletterd én avontuurlijk aangelegd man.
Relicten van het Srivija-rijk in Surat Thani
Ik hou erg van de sporen die de Khmer-beschaving in Thailand heeft achtergelaten, maar dat betekent niet dat ik de ogen sluit voor al het overige fraaie erfgoed dat in dit land is terug te vinden. In het Chaiya district van Surat Thani zijn bijvoorbeeld een aantal bijzondere relicen, te vinden die getuigenis afleggen van de invloed van het Indonesische Srivija-rijk op het zuiden van wat nu Thailand is.
Wat Mahatat, het juweel in de kroon van Sukhothai
Ik heb de laatste maanden op deze blog met enige regelmaat stilgestaan bij het met belangrijke cultuurhistorische relicten bezaaide Sukhothai Historical Park. In een reeks van bijdragen over deze site mag natuurlijk Wat Mahatat niet ontbreken.
Thailand is een noedelparadijs
Als we Wikipedia mogen geloven – en wie wil dit niet? – zijn noedels “…eetwaren die gemaakt worden van ongerezen deeg en gekookt worden in water,” die volgens dezelfde onfeilbare encyclopedische bron “in veel Aziatische landen van oudsher een van de basisvoedingsmiddelen zijn “. Ik had het niet beter kunnen formuleren ware het niet dat deze definitie schromelijk onrecht doet aan het overheerlijke noedelparadijs dat Thailand is.