Wat Phra That Phanom: parel van de Mekongvallei
Voor je het beseft ben je het al doorgereden: Het enigszins slaperige stadje Nakhon Phanom lijkt nu onooglijk maar het was ooit het centrum van het mythische vorstendom Sri Kotrabun dat van de 5e tot de 10e eeuw van onze jaartelling langs beide oevers van de Mekong haar gezag deed gelden. Het belangrijkste relict dat in de omgeving uit deze roemrijke periode is terug te vinden is zonder twijfel de tempel Wat Phra That Phanom.
Wat Phra Kaew: de tempel van de smaragdgroene Boeddha
Wat Phra Kaew oftewel de Tempel van de Smaragdgroene Boeddha in het koninklijk paleis is voor velen dé bezienswaardigheid van Bangkok. Naar mijn smaak nét iets te druk en chaotisch. Overrompeld worden door fanatiek fotograferende en elleboogstotende horden Chinezen is nooit mijn idee van een ideaal dagje uit geweest maar het is inderdaad een must see.
Het Leng Buai Iaschrijn in Bangkok
Thailand kent tal van Chinese tempels; groot of klein, smaakvol of kitscherig, iedereen kan er wel een naar zijn meug vinden. Het Taoïstische Leng Buai Ia-schrijn aan de Thanon Charoen Krung, wordt als de oudste nog bestaande Chinese tempel in Bangkok en in het land beschouwd.
Het 45 km² grote Si Satchanalai Historical Park een aantrekkelijk en vooral volwaardig initiatief voor het Sukhothai Historical Park. Deze Unesco World Heritage Site ligt op ongeveer 70 km ten noorden van Sukhothai. Het grote verschil met het Sukhothai Historical Park is dat het hier héél wat minder druk is en dat de meeste ruïnes in een veel bosrijker en dus schaduwrijker gebied liggen, wat een bezoek in de hete hondsdagen een stuk aangenamer maakt.
Culinaire herinneringen van een bourgondisch tafelaar – Chinatown & Yaowarat road (Bangkok)
De liefde van de man gaat door de maag is een torenhoog cliché, maar gaat, wat mijzelf betreft, zeker op. Mijn Thaise eega heeft jarenlange horeca-ervaring en geloof mij vrij, haar Som Tam, Pad Kraphao of Yam Plameuk zijn van een eenzame wereldklasse die zelfs een dode terug tot leven zouden wekken…
Het dak van Thailand – Doi Inthanon
Eén van de grootste trekpleisters in Noord-Thailand is zonder twijfel Doi Inthanon National Park. En dat is geheel terecht. Dit nationaal park biedt immers een erg interessante mix van adembenemend natuurschoon en rijk gediversifieerd wildlife en is dan ook, naar mijn mening, een must voor wie de omgeving van Chiang Mai wil verkennen.
Thailand… om dichterlijk van te worden…
Ik heb in de loop der jaren ondervonden dat wij Farang over het algemeen niet echt vertrouwd zijn met de literatuur, laat staan de poëzie van ons gastland. Expats die zich willen integreren hebben over het algemeen een grondigere kennis over pakweg het lokale aanbod aan voedsel, drank of vrouwen dan aan wat over het algemeen als ‘hogere’ cultuur wordt omschreven.
Westerse schrijvers in Bangkok: Joseph Conrad
De Poolse zeeman Teodor Korzeniowski bezocht Bangkok voor het eerst in januari 1888 toen hij officier was bij de Britse koopvaardij. Hij was vanuit de Seaman’s Lodge in Singapore naar de Siamese hoofdstad gestuurd om het bevel over te nemen op de Otago, een roestige bark waarvan de kapitein schielijk was komen te overlijden en het grootste deel van de bemanning met malaria gehospitaliseerd was.
De verfilmde introductie van James Bond in ‘Dr. No’ in 1962 deed het westerse bioscooppubliek kennismaken met een wereld die hun verbeelding prikkelde en bracht hen op exotische plekken waar de meesten toen alleen maar van konden dromen: Jamaica, de Bahama’s, Istanbul, Hong Kong en natuurlijk ook Thailand.
Westerse schrijvers in Bangkok: Paul Theroux
Paul Theroux (°1941) is één van de schrijvers die van mij meteen zouden mogen aanschuiven wanneer ik een wens-gastenlijst voor een ultiem diner zou mogen opstellen. Oké, hij is arrogant en betweterig, maar wat een schrijfstijl heeft die man…!
Ik heb op deze blog al geregeld stilgestaan bij westerse schrijvers van allerlei pluimage die om een of andere reden een band hebben of hadden met de Thaise hoofdstad. Velen onder hen hebben er intussen, in tegenstelling tot hun werk, het loodje bij neergelegd en rusten op hun -ongetwijfeld welverdiende -lauweren in het Panthenon der Grote en niet zo Grote Auteurs.
Praphakan – vuurtorens van Thailand
Je kan je als man in Thailand met tal van hobby’s bezighouden. Voor vogelaars is het een paradijs en ik heb me laten vertellen dat ook de liefhebbers van vrouwelijk schoon vaak ogen te kort komen. Op zoek naar een nieuwe hobby? Waarom je eens niet gaan bezighouden met de farologie oftwel vuurtorenkunde…?
Ik vertel u geen geheim wanneer ik stel dat de invloed van het Thaise leger op de maatschappelijke en politieke ontwikkelingen in het land in de laatste eeuw niet weg te denken is geweest. Van staatsgreep naar staatsgreep slaagde de militaire kaste er niet alleen in om haar positie te verstevigen maar ook – en dit tot vandaag – haar greep op ’s lands bestuur te behouden.
Twee jaar geleden verscheen bij River Books in Bangkok het chic ogende kijkboek Bencharong – Chinese Porcelain for Siam. Een luxueus uitgegeven boek over een bij uitstek luxueus en exclusief ambachtelijk product. De Amerikaanse, in Bangkok residerende auteur Dawn Fairley Rooney, was hiermee niet aan haar proefstuk toe. Zij publiceerde reeds negen boeken waarvan vier over Zuidoost-Aziatische keramiek.
Het is alweer een tijdje geleden dat de bijgewerkte en geactualiseerde versie van The Mekong- Turbulent Past, Uncertain Future’ van de Australische historicus Milton Osborne ‘van de drukpersen rolde, maar dat neemt niet weg dat dit boek ook maar iets aan waarde heeft ingeboet.
Boekbespreking: ‘Bangkok wakes to rain’
In begin 2019 verscheen bij Riverhead Books – een offspring van Penguin Books – ‘Bangkok wakes to Rain’, het literaire debuut van de hoofdzakelijk in Brooklyn wonende Thaise auteur Pitchaya Sudbanthad.
Phya Anuman Rajadhon พระยาอนุมานราชธน (1888-1969), die bekend werd onder zijn schrijversnaam Sathiankoset mag men gerust beschouwen als één van de invloedrijkste pioniers zo niet als de grondlegger van de moderne Thaise antropologie.
Boeken in Bangkok
Diegenen die mijn pennenvruchten op deze blog lezen zullen wellicht al een paar keer opgemerkt hebben dat ik een boekenliefhebber pur sang ben.
Op zoek naar Birmese sporen in Chiang Mai
In de officiële Thaise historiografie zijn er een aantal geschiedkundige fases waar men liefst zo weinig mogelijk over rept. Eén van die periodes is die van de twee eeuwen dat Chiang Mai, Birmees was. Je kan sowieso al vraagtekens bij de Thaise identiteit en karakter van de Roos van het Noorden plaatsen want formeel behoort Chiang Mai, als hoofdstad van het koninkrijk Lanna, nog geen eeuw bij Thailand.
Boekbespreking: The Siamese Trail of Ho Chi Minh
Héél lang geleden leerde ik twee oudgedienden van het Franse Vreemdelingenlegioen kennen die fysiek en psychisch getekend waren door hun – vergeefse pogingen – om de smeulende resten van wat toen nog Indochina was, veilig te stellen voor de Franse koloniale ambities.
Ik weet het niet zeker, maar ik meen dat het aantal Farang of expats die wild enthousiast zijn van Luk Thung, op de vingers van één hand te tellen zijn. Uit betrouwbare bron weet ik wél dat sommigen gecharmeerd zijn door de bij dit bij uitstek Thaise muziekgenre onlosmakelijk horende showgirls die met hoogst suggestieve bewegingen en dito outfits het ten gehore gebrachte plegen te ondersteunen…
De Friese predikant en de Boeddha
Net geen vijfennegentig procent van de Thaise bevolking is in meer of mindere mate Boeddhistisch. Het Boeddhisme is de religie/filosofie die de laatste jaren het snelst aan populariteit wint in Nederland. Twee vaststellingen die mij ertoe aanzetten om vandaag even stil te staan bij de, in meer dan een opzicht intrigerende figuur van de doopsgezinde predikant Joast Hiddes Halbertsma, die in 1843 de eerste Nederlandstalige tekst over het Boeddhisme publiceerde.