Bejaard, bebaard, maar toch nog de moeite waard?
Gewoon een pretentieloos verhaaltje over hoe een klein goed bedoeld zetje in de rug door een betrokken familielid de aanzet kan zijn tot het hervinden van een beetje kleur in een wat flets geworden leven. En hoe vervolgens een clubje van onbekende, vrolijke meiden een extra baht in de zak doet door zonder egoïstische bijbedoelingen of dubbele bodems de drempels nog wat verder te effenen voor een struikelvrije danservaring op de ritmische discosound van een nog jong millennium.
De vervulling van een allerlaatste wens
Gevolg gevend aan een niet letterlijk uitgesproken speciaal verzoek treft de lezer hieronder een passage aan uit het leven van twee innig met elkaar verbonden mannen dat gehalveerd werd door het vroegtijdige heengaan van één van beiden. Het is een aangrijpende en op de werkelijkheid gebaseerde vertelling over verlies en schuld. Maar de boodschap waarmee het bewogen verhaal eindigt, is juist weer vervuld met hoop, kracht en het vinden van nieuwe betekenis. En nieuw liefdesgeluk.
De lange weg naar een nieuwe identiteit
In deze handgeschreven korte authentieke vertelling geeft een doodgewone Nederlandse man op de drempel van een grote verandering ons op ludieke wijze een korte inkijk in een cruciale fase van zijn leven. Een echt geleefd verhaal, respectvol verteld aan Thailandblog en waarachtig uit het echte leven gegrepen. Hij vraagt ons niet om toestemming of zelfs maar instemming. Misschien om een stukje erkenning als het ervan af kan of op zijn minst het geduld om die benodigde vijf minuten leestijd op te offeren aan deze voor hem zo belangrijke levenslange transitie.
Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend
Hij was altijd een kampioen geweest in het oplossen van andermans problemen. In zijn familie en vriendenkring was hij de man waarbij je steeds kon aankloppen als je hulp nodig had. En hij had de energie, de wijsheid en het talent gehad om ieder obstakel voor wie erom vroeg uit de weg te ruimen. Maar geleidelijk aan en toch nog tamelijk onverwacht was er een einde gekomen aan zijn rol van Samaritaan, van raadgever, van sponsor, van steunpilaar en superman zonder cape.
Premiere: Naar het ziekenhuis in Bangkok
Een paar dagen geleden was het dan eindelijk zover. Na een eerdere confrontatie met een Thaise tandarts nu een voorzichtige maar persoonlijke kennismaking met een lokaal ziekenhuis. Geen uitvoering met een klinkende naam, maar eentje voor het gewone volk op loopafstand van het hotel in Bangkok waar we voor 2 nachtjes waren neergestreken als tussenetappe voor onze thuisreis.
De lange weg naar het geluk dat Thailand heet
Voor wie nog jong en werkzaam is, lijkt het favoriete vakantieland de ideale bestemming voor een leven na een zo spoedig mogelijk pensioen. In het geval van Thailand dagelijks in die heerlijke zon zitten en wat in Nederland weer eens een rottige regenbui is veranderd in de tropen in een welkome afkoeling. Alles is en blijft er het hele jaar door groen. Geen depressies door vallende bladeren. Het eten is er veel lekkerder dan thuis en kost bijna niks. Iedereen is tolerant, vriendelijk en zorgeloos. En ook heel belangrijk: je baas is in Nederland achtergebleven en kun je nooit meer in de nek hijgen. Rust van het werk, rust van het lawaai in je hoofd, rust van het leven als loonslaaf in een koud en nat kikkerlandje.
Maar toch is er twijfel als uiteindelijk de zij het enigszins elastische, ketenen zijn afgeworpen. Waarom niet meteen alle schepen in de kou affakkelen en halsoverkop hypotheekvrij de biezen te pakken naar de zon? Hier volgt een inkijk in het moeilijke overlegproces dat aan zo’n besluit vooraf kan gaan.
Sara, of hoe op het puin van een ramp weer iets moois opbloeide
Soms steekt een plantje vanuit de diepte zijn knopje voorzichtig boven het as uit. Een groen puntje in een halfvergane wereld, een kiem die op wankele benen zijn weg zal moeten zoeken, een plekje om op te groeien naar nieuw leven en nieuw geluk. De pijn van de ramp zal nooit meer overgaan. 20 jaren van lijden, heling, moed, wederopbouw en hervonden liefde zijn intussen verstreken. Wij zagen de onnoemelijke kracht van een gewonde natie. We zagen volkeren die samen kwamen om elkaar weer op de been te helpen. Dit is een kleine alinea uit het grote verhaal over die laffe aanval van de natuur op de bevolking van Azië op die tweede kerstdag 2004.
Hoe misofonie je vakantie om zeep kan helpen
Na hier onlangs een verhelderend artikel geplaatst te hebben met een uitvoerige analyse van een scala aan de moderne mens eigen angsten en fobieën kwam de auteur erachter dat hij een psychische aandoening waaraan hij eveneens lijdt overgeslagen had in zijn opsomming. In deze broodnodige aanvulling wordt die omissie kort en bondig recht gezet.
De vele verwarringen rondom ware liefde
Liefde kent vele gezichten. Alle varianten passeerden hier al de revue, dus niks nieuws onder de zon in dit verhaal. Laat het dan op zijn minst weer eens een herinnering zijn. Een waarschuwing voor de goedgelovigen. Maar ook een aanmoediging voor de sceptici om soms toch de stoute schoenen aan te trekken en daarbij vooral niet de ogen te sluiten voor mogelijke doemscenario’s. Ware woorden: ‘It’s better to die trying than to do nothing at all’ (Het is beter om te sterven, terwijl je probeert, dan te leven zonder iets te doen).
Angsten en fobieën
Fobieën bestaan al zolang er mensen bestaan. Vroeger, toen we nog in berenvellen gehuld door de bossen zwierven op zoek naar wat noten en wortels waren angsten ongetwijfeld nuttig. Achter iedere boom kon zich immers een roedel hongerige wolven verbergen en overmoed of onvoorzichtigheid werd doorgaans bestraft met een voortijdig en bovenal pijnvol heengaan.
Maar tegenwoordig kun je je afvragen wat die angstgevoelens nog voor zin hebben. Sterker nog, in de veilige wereld van vandaag zijn ze soms bijzonder vervelend en kunnen je dag behoorlijk verpesten.
De Thaise kalender kent vele hoogtepunten, waarvan de meeste beslist de moeite waard zijn om er (actief) bij stil te staan. Alom bekend zijn natuurlijk het traditionele Loy Krathong en het uitgelaten Songkran naast tal van geïmporteerde festiviteiten: Kerstmis, Valentine, Halloween, New Year, Pasen…. Voor de toerist en de niet al te doorgewinterde expat stuk voor stuk dagen waarop men de bevolking op zijn gelukkigst ziet, namelijk als er een feestje te vieren valt. En wat let ons westerlingen om gewoon lekker mee te feesten? Dat zure masker voor even aan de kapstok te hangen en gezellig mee te glimlachen alsof we zelf ook ooit het eerste levenslicht zagen onder de warme Thaise zon.
Een kwestie van (on-) geloof, religie onder een loep van opaalglas
Geloof en religie, thema’s die kennelijk altijd moeten leiden tot heftige reacties. Maar dat hoeft niet zo te zijn. In wat volgt, wordt op vredelievende, bijna religieuze wijze de situatie in Nederland naast die in Thailand gelegd. Er blijken zowaar niet zo heel erg veel verschillen te zijn. Als je de tijdverschuiving van meer dan een halve eeuw voor het gemak buitenbeschouwing laat. Waar vindt de lezer zichzelf terug in dit organisch en intuïtief vertelde verhaal? Kan hij of zij de analyse onbewogen tot zich nemen of distilleert hij uit de woorden toch een oproep tot een persoonlijke kruistocht om in deze Blog eens even orde op zaken te komen stellen?
Dromen van een gouden truck
Hoe de angst voor het Thaise verkeer en de droom van een gloednieuwe auto samenkomen in de onbeholpen pogingen om alle oude trauma’s af te schudden. Maar ergens diep in de nacht, als niemand over de schouder van de beginnende chauffeur meekijkt, gaat het toch gruwelijk mis. Lukt het hem om het gebeurde aan het oog van de wereld te onttrekken of zal hij moeten leven met de gevolgen van zijn roekeloze gedrag?
Hondenleven
Mijn verhaal begint in een greppel langs een stoffige weg, waar ik als pup met mijn broers en zussen vocht om te overleven. Moeder was er niet meer, haar melk opgedroogd, en wij bleven achter, halflevend, in een strijd tegen het onverbiddelijke lot. Wat volgde was een reis vol verlies en kracht.
Terug naar het paradijs
Een rit van vier uur van Hua Hin naar Bangkok mag dan wat krap aanvoelen in de Thaise taxi, maar het vriendelijke tarief en de babbel van de chauffeur maken veel goed. Don Muang verwelkomt reizigers hartelijk, maar ook het thuisfront blijkt niet zonder verrassingen. Met onverwachte ongemakken, vertrouwde smaken en liefdevolle ontvangst werd het een kleurrijke terugkomst.
Naree, de andere kant van de waarheid
Bij mijn eerste stap op Nederlandse bodem, na een lange vlucht en een mix van emoties, besefte ik hoe anders het leven hier zou zijn. Het warme welkom, nieuwe indrukken en onverwachte confrontaties met oude herinneringen zetten de toon voor een avontuur vol contrasten. Terwijl ik me probeerde aan te passen, trok mijn hart nog steeds naar huis.
We zijn het lachen verleerd
Lachen doet meer dan alleen je stemming verbeteren; het verlaagt je bloeddruk, stimuleert de aanmaak van gelukshormonen en verlicht stress. In een wereld vol zorgen en constante nieuwsberichten vol ellende is een goede lach een van de simpelste en gezondste manieren om je welzijn te boosten, zelfs als het een nep-lach is.
Naree, een diepe blik in het hart van een jonge vrouw uit Isaan
Naree vertelt haar verhaal, van een jeugd in een afgelegen dorpje in Noordoost-Thailand tot haar avontuurlijke reis naar Nederland. Met dromen van studie en ambitie om arts te worden, wordt ze geconfronteerd met ingrijpende gebeurtenissen die haar leven veranderen. Liefde, verlies en doorzettingsvermogen vormen de rode draad in deze bijzondere weg naar een nieuwe toekomst.
De jutter die schenkt aan de zee
De zee trekt en stoot af, een mysterieuze kracht die uitnodigt zonder te beloven. Voor even werd ik geen avonturier van het water, maar vond ik mezelf in het ritme van de golven. Hier, aan de rand van de oceaan, voelde ik een verbinding, een plek voor vergeten gedachten en onverwachte rust.
Hoe smaak het lot van mens en dier bepaalt
Een kritische blik op mijn eigen eetgewoonten leidt tot een luchtige, misschien licht verwarrende overpeinzing van smaken en voorkeuren. Tussen broers met vaste rituelen en een Thaise keuken vol verrassingen kom ik langzaam tot de conclusie: ben ik nu echt een makkelijke eter, of toch niet?
Integratie van de Farang, de Thaise inburgering
Hoe graag ik het ook probeer, de farang in mij kan ik moeilijk verbergen. Maar tijdens mijn weken in Udon Thani doe ik mijn best om op te gaan in het dagelijks leven en me thuis te voelen tussen de locals. Soms lukt dat beter dan ik had gedacht en ontdek ik hoeveel plezier er zit in een Songthaew-ritje of een straatkraampje.
Herman, vissen naar geluk in Thailand
Terwijl ik rustig van mijn cola light genoot, kwam een onbekende heer met de gratie van een oudere panter bij mij aan tafel staan. Voor ik het wist, had hij plaatsgenomen en bleek een trouwe lezer van Thailandblog te zijn. Hij wilde zijn bijzondere levensverhaal met mij delen, van zijn vertrek naar Thailand tot de ups en downs van een avontuurlijk bestaan.