Woorden in de familie
Als het over de Thaise taal gaat komt altijd het probleem van de tonen naar voren. Dat is voor ons Nederlanders ook het grootste probleem, doordat precies hetzelfde woord een volledig andere betekenis kan krijgen als je het op een andere toon uitspreekt.
Leven in Thailand: Water en licht
Water, dat zou geen enkel probleem zijn op ons landje. Met een put van een metertje of 30 zouden we er wel zijn. Met al die onder water staande rijstvelden en de kanaaltjes langs de weg leek dat inderdaad vanzelfsprekend. Tot geleidelijk aan duidelijk begon te worden dat het bruikbare water toch wat dieper zat dan verwacht. We hadden ons inmiddels al voorbereid op zo’n 100 te boren meters, toen op een feestje iemand wist te vertellen dat “vrienden van” die in hetzelfde gebied woont meer dan 200 meter diep hadden moeten gaan.
Hekwerk
Eigenlijk hoefden we niet zo nodig een hek, maar hier in Thailand heeft iedereen een onheining om zijn land. In dorpen en steden is dat vaak een muur van grijze steen. Op het platteland kom je ook veel prikkeldraad tegen, maar ook de wat vriendelijker ogende bamboe-hekken.
Depressief van Frangipani
In romans die zich in Azië afspelen komt heel vaak wel een keer de Frangipani voorbij. De bomen met de heerlijk ruikende geel-witte bloemen vormen regelmatig het decor waarin de hoofdpersoon zich beweegt. Hier in Thailand zag je de bomen lange tijd alleen bij tempels en crematoria. Dat is eigenlijk wel bijzonder voor zo’n mooie boom, die hier heel goed gedijt. Die zou je massaal in tuinen verwachten.
Pong Veegt
Pong veegt. Sinds we vorige week in het gastenverblijf van Pong en Judith zijn getrokken is dit één van de geluiden die het eerst vertrouwd zijn geworden. Pong woont in een mooi, oud, traditioneel teakhouten huis-op-palen in de groenste wijk van Lampang, en zijn prachtige tuin wordt met ongeloofelijk veel Liefde en Aandacht verzorgd.
In oren neuzen en een smaakexplosie
De Duitse eigenaar van het huis dat we huren is in Thailand en wil drie weken in zijn eigen bouwval wonen. Dat wisten we toen we er in trokken, dus we hebben onze spulletjes in dozen, kratten en kasten gedaan, en zijn met een koffer en wat handarbeidmateriaal naar Lampang vertrokken.
Met de burgemeester op de foto
Afgelopen dinsdag werden we door Judith en Pong meegetroond naar een bijzonder project: het portret van de overleden koning, uitgevoerd in rijst.
ผงซักฟอกล้างจาน
Hang Chat is een stadje met zo’n 10.000 inwoners. Als je de 7-Eleven even buiten beschouwing laat (dat is meer een minimarkt dan een supermarkt) is er één supermarkt, de Tesco, net iets buiten het stadje aan de highway 11. Makkelijk voor ons, want dat is aan de “goede kant” van Hang Chat. Als we niet twee keer zo’n verrekte U-draai moesten maken voor een bezoekje was het helemaal perfect geweest.
Voor een prikkie
Het is weer tijd om te laten bekijken of er PSA in mijn bloed huist. Bij afwezigheid van een prostaat zou de PSA-waarde onmeetbaar moeten zijn, of zoals in Nederland de norm is, kleiner dan 0,1. We hebben tijdens een van onze ritjes door de omgeving gezien dat er iets buiten Lampang een gespecialiseerd kankerziekenhuis zit.
Verrassing langs de highway 1
In mijn vorige bijdrage op Thailandblog schreef ik onder meer iets over de merkwaardige rotspartijen langs de highway 1, noordelijk van Nakhon Sawan. Bij mijn verhaal hoorde de opname die met onze dashcam gemaakt was, maar die kon helaas niet op Thailandblog zichtbaar gemaakt worden. Ik heb het filmpje nu op youtube gezet, zodat we het alsnog hier kunnen laten zien.
Het is feest hier bij ons in Nang Lae en de aanleiding daarvoor is de beste die ik kan bedenken: Mieke leeft! Ik had al een tijdje zo’n donkerbruin vermoeden, of beter gezegd, ik twijfelde er eigenlijk zelfs helemaal niet aan, maar vandaag is dat feit dan toch officieel bevestigd met een stempel en handtekening van de bevoegde autoriteiten. Zo’n bevestiging wordt verlangd door het pensioenfonds, om te voorkomen dat dat nog jarenlang pensioen blijft uitkeren aan personen die niet meer onder ons zijn.
Geveld
Achter in onze tuin groeide al geruime tijd een grote uitdaging. Of beter gezegd twee grote uitdagingen. Aan een niet eens zo grote struik zaten net boven de grond twee flinke nangka’s, ofwel jackfruits. We hadden al wel nangka gekocht, maar dan als kant en klaar bakje schoongemaakt fruit. Zelf oogsten en schoonmaken is natuurlijk andere koek.
Plasticsoep
Thailand staat in de top-10 van grootste plastic-vervuilers. Wie hier geweest is zal dat niet verbazen. Elke aankoop gaat in een plastic zakje, ook al is het het enige wat je koopt en zit het al ingepakt (uiteraard in plastic).
Happie hakkuh
De lamyaiboom hangt nog altijd aantrekkelijk vol met vruchten. Alleen, we kunnen er niet bij. Alles wat binnen het bereik van mijn, voor Thaise begrippen toch niet geringe lengte hangt is er af. En alles waar ik bij kan als ik op de auto ga staan ook. Maar daarboven roepen de lamyai ons toe: “pluk ons, pel ons, eet ons, geniet van ons.”
Het geavanceerde betalingssysteem
In een eerdere blog heb ik al eens wat geschreven over het openen van een bankrekening, en meer recent schreef ik over de vele banen hier in Thailand, die we in Nederland al lange tijd niet meer kennen. Je zou er haast uit kunnen lezen dat ik het hier maar een ouderwetse boel vind, maar niets is minder waar. Als het om overbodige banen gaat heeft Nederland geen reden om op Thailand neer te kijken. Als het om online betalingsverkeer gaat trouwens ook niet
Voeten wassen…we moeten naar de tandarts!
Het is een van de minst aantrekkelijke tijdverdrijven die er bestaan, maar ook in Thailand ontkomen we er niet aan: tandartsbezoek. Tandsteen en -plak groeien ook hier vrolijk aan, en omdat er bijna geen gerechten zijn waar geen suiker in zit, wordt ook de glazuurlaag in je mond constant aangevallen.
Dodelijk gevaar
Het lijkt een gewoon ochtenwandelingetje met Tibbe te worden. Nouja, niet helemaal gewoon, want we staan op het punt naar Chiang Mai te vertrekken, daarom ben ik alleen en wat later dan normaal. Plotseling zie ik hem, midden op de weg. Een slang.
Triootje
Soms is er van alles te vertellen, maar we willen je ook niet iedere dag met een nieuwe blog lastigvallen. Daarom stoppen we vandaag maar eens drie korte stukjes in één blog.
Bullshitbanen en dingen die hier anders gaan
In mijn blog over de Grote Beurt schreef ik al over de man bij de garage die wijst waar je kan parkeren en die je met veel gefluit en gebaar weer de weg op helpt. Zo’n functionaris heb je in Thailand ook bij veel hotels, restaurants en officiële instellingen zoals banken. Bij banken heb je ook nog iemand die de deur voor je opent, je welkom heet, en een volgnummertje voor je uit de automaat haalt. En in veel winkels staat na de kassa, bij de uitgang, iemand die je bonnetje controleert en er een stempel op zet. Soms is er zelfs ook nog iemand die met je meeloopt om de boodschappen in de auto te zetten.
Je hebt het allemaal wel eens dat je je wat ongemakkelijk voelt in bepaalde situaties. Wij hebben dat momenteel (een beetje) bij het kopen van ananas. Hoe kun je je daar nou ongemakkelijk bij voelen, vraag je je nu waarschijnlijk af? Dat zal ik uitleggen.
Effe een printertje kopen
Printers… die krengen blijken hier veel duurder te zijn dan in Nederland. En een printje laten maken bij de copyshop kost bijna niks. We hadden daarom nog geen printer aangeschaft, maar toen we van de copyshop een usb-stick terugkregen met een virus erop, vonden we het toch tijd worden voor een eigen printer. Bovendien kunnen we dan makkelijker zo nu en dan eens een foto voor iemand printen. We maken veel foto’s, ook van mensen uit de buurt, en een printje daarvan als dank wordt zeer op prijs gesteld.
De grote beurt
Het is het moment waar iedere autobezitter altijd weer tegenaan hikt: de grote beurt. Een forse aanslag op je portemonnee, en de nooit te beantwoorden vraag of alles wat de garage heeft gerepareerd en vervangen wel echt gerepareerd of vervangen moest worden. De eerste 10.000 kilometer met onze auto zaten erop en aangezien we hem bij 30.000 km gekocht hadden, gaf de teller 40.000 aan en voor de Vigo betekent dat een grote beurt.