Chiang Rai en fietsen… (3)

Groen, groener, groenst

Chiang Rai en fietsen….. (3)

Met een knipoog naar de titel van het prachtige boek van de Colombiaanse schrijver en Nobelprijswinnaar Gabriel Garcia Márquez ‘Liefde in tijden van cholera’, had ik als kop ook ‘Fietsen in tijden van corona’ kunnen gebruiken. Maar dat zou misschien de indruk wekken dat mijn fietsactiviteiten door het corona-gebeuren worden beïnvloed en dat is nu juist niet het geval (dat maak ik mezelf in ieder geval wijs…..).

Op zondagavond 9 februari landde ik in Chiang Rai (zie www.thailandblog.nl/leven-thailand/terug-naar-chiang-rai/). Twee dagen later stapte ik voor het eerst in bijna 10 weken weer op de MTB, voor een kort rondje in de stad (15km) om de 74-jarige benen – tussen de oren is alles een stuk jonger – wat los te trappen na die periode van inactiviteit. De ervaring heeft me geleerd dat je in zo’n stille periode vooral spierkracht kwijtraakt, maar dat het duurvermogen, het uithoudingsvermogen, in veel mindere mate achteruitgaat. Gewoon weer wat afstanden opbouwen en dan komt die spierkracht ook wel weer terug. Twee weken later maakte ik probleemloos m’n eerste 100 km ritje; met de conditie zat het dus wel goed.

Fietsen langs een irrigatiekanaal ten zuiden van Chiang Rai: een stille weg van ruim 50 km lang

Wat het virus betreft was er op dat moment nog niet veel aan de hand in Thailand, maar dat is intussen wel veranderd: dat weet u en daar hoef ik dus hier niet al te veel woorden aan te wijden.

Eén van de hier in de beginfase verschenen aanbevelingen is dat kinderen onder de vijf en ouderen boven de zeventig zo veel mogelijk thuis blijven. ‘Thuisblijven’: ik moet er niet aan denken. Ik zie mezelf – al dan niet terecht – ook niet als een zwakke, kwetsbare oudere die beschermd moet worden. Ik denk dat juist die fysieke activiteit mijn gezondheid en weerstand positief beïnvloedt. Toevallig zag ik dat bevestigd in een naar een Duits onderzoek verwijzend artikel in het AD – www.ad.nl/auto/waarom-fietsen-extra-bescherming-tegen-corona-biedt – dus stond het antwoord op de vraag ‘fietsen of niet’ voor mij vast. Fietsen is voor mij in principe ook een solo-activiteit, alhoewel ik nu al een paar keer een lange rit heb gemaakt samen met een gelijkgestemde Belgische fietsliefhebber die, door het vervallen van zijn terugvlucht, hier is blijven steken en dat was óók heel plezierig.

Fietsen dus, corona of geen corona. Gemiddeld 3 x per week een lange rit, met daar tussendoor nog wat ritjes in en om de stad voor boodschappen e.d.

Meestal ben ik uiterlijk rond het middaguur terug, dan is het intussen ook flink warm. Helaas is één van de getroffen maatregelen de sluiting van het zwembad hier, dus de verkoelende duik die ik eerder altijd in het vooruitzicht had zit er – tijdelijk, hoop ik toch – niet in………

De beloning halverwege die ik me altijd in het vooruitzicht stel….

Twee dagen geleden zat ik om half zeven in de ochtend al op de fiets. 22 graden, redelijk schone lucht voor de tijd van het jaar. Net buiten de stad sloot m’n Belgische fietsmaat aan en samen reden we naar Phan, via een prachtige stille weg langs een irrigatiekanaal, langs groene velden met rijst, met mais, met tabak, door stukken bos, noem maar op. In Phan, na 58 km, koffie gedronken en vervolgens een kortere – maar saaiere – weg terug, langs Highway 1. Terug op de basis gaf het klokje 106 km aan. Dat ik dan de rest van de dag niet veel moeite heb met de aanbeveling thuis te blijven zal u niet verwonderen, denk ik……

Gisteren lieten de benen duidelijk weten (nog) niet in fietsen geïnteresseerd te zijn. Gelukkig is mijn favoriete koffietent hier nog open, dus daarheen gewandeld en op de terugweg inkopen gedaan op de markt. Verder braaf thuisgebleven, niet dat er verder nog iets te doen zou zijn in deze barre tijden……

Wèl de papieren klaargemaakt voor de aanvraag van de visumondersteuningsbrief van de Ambassade. Binnenkort moet ik weer de jaarlijkse verlenging van de verblijfsperiode aanvragen, vandaar.

Vanmorgen e.e.a. op het postkantoor afgeleverd en nu even afwachten. Daarna op de fiets – ja, daar is-ie weer – gestapt om kaas te gaan kopen. Heeft lang geduurd voordat ik hier in Chiang Rai smakelijke en betaalbare kaas vond. Ik moet er wel 9 km voor fietsen voor ik in de winkel sta (de Deli in Ban Du, noordelijk van de stad) maar dat is het absoluut waard. Ik was ook mooi op tijd voor het verse, nog warme brood, héérlijk. Ach, en als ik dan toch bezig ben rij ik op de terugweg nog een ‘ommetje’ om het vliegveld. Daar ligt namelijk een prachtig fietspad achter, waar ik dit jaar nog niet was geweest. Was ook benieuwd of de beschadigingen van de bruggetjes – door op het fietspad rijdende auto’s – al waren gerepareerd. Ik zeg er verder niks over, ik voeg alleen wat plaatjes bij…….

Gevaarlijk? Mai pen rai!

Nu, vanmiddag, na de lunch met lekker vers brood en goeie kaas, blijf ik maar weer thuis en gebruik m’n nieuw verkregen energie voor het tikken van dit stukje. Het schrijven geeft me plezier, hopelijk geldt dat bij u ook voor het lezen……

Over deze blogger

Cornelis

Cornelis, bouwjaar 1945, in totaal 42 jaar in overheidsdienst, op z’n 58e aanvankelijk aarzelend een aanbod aanvaard om vervroegd met pensioen te gaan, daar nooit spijt van gehad en dus nu al ruim 20 jaar van zijn vrijheid genietend. Groot fietsliefhebber, zowel in NL als TH; zet jaarlijks minimaal 10.000 km op de klok en heeft al eerder daarover een reeks artikelen geschreven voor dit blog. Woont een deel van het jaar nabij de stad Chiang Rai bij zijn lief, die hij daar ook ontmoette en waarmee hij nu bijna 9 jaar jaar een relatie heeft.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Leven in Thailand4 december 2024In en om Chiang Rai
• Leven in Thailand24 oktober 2024Weer thuis…
• Activiteiten8 december 2023Chiang Rai en fietsen…..(10)
• Lezersinzending12 januari 2023Zomaar Chiang Rai