Werken als uitvaartmedewerker in Thaise pandemie

(Ekachai prasertkaew / Shutterstock.com)

Verdriet, onaangename geuren en een onveilige werkomgeving – dit zijn slechts enkele van de factoren die bijdragen aan de onaantrekkelijke baan van een uitvaartmedewerker. Het zal waarschijnlijk menigeen ontmoedigen om zo’n baan aan te nemen. Maar voor de 47-jarige Saiyon Kongpradit is het een dankbare baan, die hem in staat stelt gezinnen door de moeilijkste tijd van hun leven te helpen.

“Ik voel me altijd voldaan als ik gezinnen help met hun verdriet. Met geld kun je de reactie niet kopen, die je van hen krijgt als je ze het gevoel hebt gegeven dat ze gesteund worden”.

Saiyon werkt al meer dan 10 jaar als uitvaartmedewerker in Wat Saphan in de wijk Klongtoey in Bangkok. Saiyon werd op zijn 21e tot boeddhistische monnik gewijd en studeerde 10 jaar lang boeddhistische leringen in Wat Saphan. Daarna verliet hij het monnikschap om in de scheepvaart te gaan werken. Maar hij ontdekte al snel dat de baan niet bij hem paste en besloot begrafenisondernemer te worden. Hij geeft nu leiding aan een uitvaartteam van de tempel, bestaande uit zes personen.

“Voor mij is medewerker in de uitvaart geen baan, het is een manier van leven. Ik heb altijd al een eenvoudig en vredig leven willen leiden. Ik wil mensen in nood helpen, vooral degenen in de Klongtoey-gemeenschap die het meestal niet breed hebben. We zijn familie. Het stelt me ​​ook in staat om mijn ervaring in het monnikenschap en mijn Dharma-lessen te gebruiken om een ​​veilige omgeving te creëren waar gezinnen zich op hun gemak voelen bij het omgaan met verdriet”,

Hij voegde eraan toe dat de taak om met de dood om te gaan meer over de levenden gaat dan over de doden. Naast het voorbereiden van het lijk, het schoonmaken en aankleden van een dierbare zodat de nabestaanden op bezoek kunnen komen, het lichaam vervolgens naar de crematiekamer brengen, regelt zijn eenheid ook de uitvaartformaliteiten en controleert het papierwerk, dat de toestemming geeft voor de crematie.

“Er hangt een geur van ontbinding”, zegt hij, terwijl hij nadenkt over de voorbereiding van het lichaam. “Maar het grootste deel van ons werk is omgaan met de familie van de overledene, niet met het lijk. We gaan met hen om de tafel om erachter te komen wat ze willen voor de uitvaartdiensten van hun dierbaren. We houden tijdens de hele plechtigheid contact met hen om ervoor te zorgen dat ze geen vragen hebben die in hun hoofd spelen.”

Saiyan zegt dat het moeilijk is om met de emoties van mensen om te gaan, vooral als een rouwende familie zo overstuur is dat ze niet meer helder kunnen denken.“We leven met hen mee bij het verlies van een dierbare. We begrijpen dat het een moeilijke tijd is. De dood is een integraal onderdeel van het leven. We troosten hen en dringen er bij hen op aan om elkaar te steunen en de overledene te gedenken. Ons team staat altijd klaar om hen door deze moeilijke tijd te loodsen”, zegt hij.

(Chaiwat Subprasom / Shutterstock.com)

Omgaan met zoveel laatste afscheidsbijeenkomsten

Gevraagd naar de moeilijkste dagen, die hij en zijn teamleden hebben meegemaakt, zegt Saiyan, dat elke dag op het hoogtepunt van de Covid-19-pandemie zwaar was. De stijging van het aantal sterfgevallen als gevolg van het coronavirus tussen juli en augustus legde een enorme druk op hen. Vóór de pandemie had het crematorium van de tempel met gemiddeld 20 overledenen per maand te doen, vergeleken met 73 Covid-19-slachtoffers in juli en 97 in augustus.

Om de lichamen van Covid-19-slachtoffers te behandelen, moet het team extra persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) dragen, zoals maskers en beschermende pakken.

Vermoeiend maar voldoening gevend

Danai Sumhirun, 22, een ander lid van de uitvaartdienst van de tempel, zegt, dat de toegenomen werkdruk waarmee het team te maken had, hen uitputte. Ze konden het stijgende aantal overledenen moeilijk het hoofd bieden. “Juli en augustus waren erg slecht”, zegt hij.

Danai zegt dat de ergste dag, die zijn team tijdens de pandemie meemaakte, was het overbrengen van het lichaam van een Covid-19-slachtoffer met een gewicht van ongeveer 200 kilogram naar de crematiekamer. “Het was enorm zwaar. Gelukkig paste het nog net in de crematiekamer. Het duurde ongeveer drie uur voordat het lichaam goed gecremeerd was. We waren bang dat de kamer het niet zou redden vanwege overmatig gebruik”, zegt hij, eraan toevoegend dat de normale tijdspanne voor het cremeren van een gemiddeld lichaam in de kamer varieert tussen 90 minuten en twee uur.

De druk wordt nog vergroot door de regels die crematoria hebben. Danai zegt, dat het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen zijn werkzame leven heeft veranderd. Hoewel het essentieel is, kan de uitrusting het werken erg moeilijk maken.“Het is buitengewoon onaangenaam. Het wordt erg heet. Als ik met mijn teamgenoten praat, wordt ik een beetje kortademig door het masker. En het is bijna ondraaglijk heet als ik voor de oven zorg, zodat het vuur het lichaam goed verteert”, legt hij uit.

Hij voegt eraan toe dat crematiewerk gevaarlijk kan zijn, aangezien de lichamen van Covid-19-slachtoffers verpakt zijn in een witte zak die niet wordt geopend door het ondernemingsteam. “We weten nooit wat er in de zak zit. Ik heb ooit de verbrande printplaat van een mobiele telefoon gevonden bij het verzamelen van de overblijfselen. Het apparaat dat bij het lichaam wordt geleverd, kan exploderen wanneer het wordt blootgesteld aan extreme hitte en druk tijdens het crematieproces. En dat kan schade toebrengen aan levens en eigendommen”, zegt Danai.

Hij dringt er bij de familie of nabestaanden van de overledene op aan om een arts elk medisch hulpmiddel, zoals een pacemaker, uit het lichaam te laten verwijderen en geen mobiele telefoons of andere apparaten in de zak te stoppen.

Saiyon zegt dat Covid-crematiediensten die Wat Saphan biedt, niet beperkt zijn tot de families van de overledenen die in het Klongtoey-district wonen. Zijn team heeft ook gezinnen geholpen die ver weg woonden in provincies als Pathum Thani en Chachoengsao.

“Ik kon de pijn voelen van de stemmen van mensen, die me belden en om hulp vroegen bij het verlenen van ujitvaartdiensten voor hun dierbaren, aangezien veel tempels weigerden mensen op te nemen die stierven aan de Covid-19. “We werkten non-stop omdat onze wijk een van de zwaarst getroffen gebieden was tijdens de meest recente golf. Soms dachten, we dat we niet verder zouden kunnen. We hebben zoveel mogelijk mensen geholpen, zelfs als we het gevoel hadden dat we ze niet konden helpen’, zegt Saiyon.

Hij vertelt nog een bijzonder geval toen het dode lichaam van een geliefde uit het Rangsit-gebied van Pathum Thani naar de tempel werd gebracht voor crematie. De begrafenis vond plaats rond één uur ’s nachts.

“De familie van de overledene kon de begrafenis niet bijwonen, omdat ze ziek waren door het coronavirus. We hebben de begrafenis live gestreamd zodat ze virtueel aanwezig konden zijn. De pandemie heeft het afscheid pijnlijk eenzaam gemaakt. We zijn trots op onze rol als laatste dienstverleners”, zegt Saiyon.

Wat Saphan is een van de tempels in Bangkok die gratis crematiediensten bieden aan familie’s van degenen die bezweken aan Covid-19

Bron: ingekorte vertaling van https://www.thaipbsworld.com/life-as-a-last-responder-in-a-pandemic

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
• Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
• Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)