Thailand en zijn afvalproblematiek

Het is misschien een saaie, vuile bijdrage over een onwelriekend onderwerp maar we zagen het al enige malen verschijnen op Thailandblog, dus vooruit dan maar.

Is er een probleem met afval- en afvalverwerking in Thailand? Ja, PUNT. Ondanks moedige inspanningen maar zo sporadische, amateuristisch, goedbedoeld, lukraak dat het probleem niet kleiner maar juist groter werd doordat de nodige budgetten verspild zijn.

De Thaise mensen zijn zich meestal wel bewust van het feit dat er milieu-inspanningen moeten gebeuren en zeker als er een klein centje te verdienen valt. Maar eenmaal dat centje, de incentive er niet is en het een kleine opoffering/inspanning kost: verplaatsing, terug meebrengen, ergens gaan deponeren… dan kan je het meestal wel vergeten.

Maar dat kan je van het gros van de toeristen ook wel zeggen: kijk naar de troep die op de stranden ligt en die zowel vanuit zee komt aandrijven als door de toeristen en de plaatselijke bevolking achtergelaten werd, om toch even de vrije lozing van rioolwater in open zee te zwijgen. Dat is de individuele en de overheidsverantwoordelijkheid van iedereen en de lokale, nationale gemeenschap. Het industriële en het huishoudelijke afval eens opgehaald dan is het duidelijk een overheidszaak.

Afval te vermijden in het bedrijfsleven: het wetgevende werk hiervoor is er in grote lijnen maar de controle blijft totaal achterwege. Te veel mensen hangen af van bedrijfsactiviteiten die een zware impact hebben op het milieu en zij zullen de laatsten zijn om de bal aan het rollen te brengen. De uitvoerders van de wetten en de wetgevers wonen meestal niet in de getroffen area. Even een voorbeeldje: veel landbouwgezinnen in Isaan (maar ook elders) leven voor een deel uit de opbrengst van hun verkoop van latex. Deze industrie (veelal in Chinese handen) stoort zich echt niet aan absolute geuroverlast (zwavelzuurdampen- H2SO4 gecombineerd met H2S= rotte eieren). Jammer voor de boertjes, jammer voor hun gezondheid … het is kiezen tussen verdienen of ziek worden en dat is in Thailand nogal eens het geval.

De optimale verwerking van het huishoudelijk afval: dat is een totaal ander verhaal. Het stuit immers op een bijna totaal gebrek aan goede inzichten en die kunnen alleen bijgepraat worden met de betrokken administraties. Dikwijls voeren ze dan wel aan dat de techniek die toegepast wordt voldoende soelaas biedt, echter niets is minder waar maar de meningen van de ambtenaren doen veranderen is een werk van veel geduld en eindeloos opnieuw overtuigen en vergeleken worden met Chinese technieken die in ieder geval één ding voor hebben op westerse / Japanse / Koreaanse technieken: zij zijn goedkoop…. En misschien valt er hier of daar wel een graan(tje) mee te pikken. Onbestaande? Uit ervaring.

Opdelen van de afvalfracties is noodzakelijk om vernietiging, revalorisatie te kunnen starten. Iedere verwerkingstrap is specifiek voor één groep producten.

Compost – metaal – Pet – PUR – Poly Propyleen – Papier – Glas

De aanpak is fragmentarische en amateuristische en soms aandoenlijk: de publieke administratie voor het milieu van het gewest Bangkok was volop een studie aan het uitvoeren om de organische fractie van het huisvuil te “valoriseren”: de studie was een opstelling van tientallen bloempotjes op venterbanken en de buitenterrasjes van het kantoor (zelfs van de directeur) waarin afvalfracties – gecomposteerd – in zaten en een armzalig plantje in stond te verkommeren. Het is dan glimlachen maar het is wel triest dat een probleem voor het gehele Bangkok-gebied op deze manier onderzocht wordt.

Een ander mooi voorbeeld zal de lezers van Thailandblog destijds ook niet ontgaan zijn: de stofvervuiling in het stedelijk gebied van Bangkok was ver over de gevarenlimiet (nog steeds). De administratie besliste toen om veel meer straatvegers in te zetten om het probleem met wortel en al op te lossen. De uitstoot van stof door het verkeer enzovoort was niet in rekening gebracht maar de grote stoffracties die echt minder gevaarlijk zijn dan de kleine deeltjes zouden wel minder moeten geweest zijn… who knows?

Dit zou een vrolijk verhaal kunnen zijn indien dit gebeurde zowat 100 jaar geleden maar jammer is dat nu met de wijsheid van hedendaagse “wijze” ambtenaren. Bij het zoeken naar oplossingen (niet die voor de stofdeeltjes in de lucht want dat is weeral een heel ander verhaal) stoot men voortdurend op deze “wijzen” die dan ook nog bijzonder moeilijk te overtuigen zijn van andere oplossingen die niet Thais zijn: wij kunnen dat immers beter en wij hebben ook die technieken, dit is niet aan de orde, niet betaalbaar,… en ga zo maar door en men wimpelt de bedrijven die oplossingen kunnen aanreiken af met een welwillend glimlachje.

Is de problematiek dan oplosbaar: ja en er zijn sommige overheden die wel luisterden. Maar dan moet je er die wel uitpikken die:

1. De tijd willen maken om te luisteren.
2. De goodwill hebben om Uw verhaal in overweging te nemen.
3. De financiële input kunnen geven om projecten op te zetten.
4. Geen belangen hebben bij de aankoop van één of ander technisch spul.
5. Niet verblind is door rare aanbiedingen. Vb een verbrandingscentrale ergens in België werd onvoldoende bevonden wegens dioxine-uitstoot en diende ontmanteld te worden: grote aandacht van deze ambtenaren om die onderdelen op te kopen. Gelukkig werd het hen afgeraden.

Verder wordt de afvalverwerking inderdaad te veel gezien als vernietiging in plaats van recuperatie: deze recuperatie laten de diverse overheden over aan een hele reeks “clubs ongeregeld” die de afvalsortering op zich genomen hebben voor het gewin. Zij allemaal laten de sortering uitvoeren door (illegale??) immigranten vanuit Myanmar – Laos – Cambodia die in afschuwelijke omstandigheden te midden van het vuil leven, hun kinderen opvoeden (natuurlijk zonder school), quasi geen toegang tot enige gezondheidszorg en het absolute minimum aan inkomen krijgen en daarmee bedoel ik niet het minimum dat door de overheid ingesteld is.

Sommige van die voorsorteerders zie je ijverig bezig op de vuilniswagens maar het zijn de overkoepelende “organisaties” die de touwtjes in handen hebben. Ik hoor zeggen: hé dat is goed dat er dan toch al een sortering gebeurt met het oog op recyclage. Ja in één opzicht hebben zij gelijk maar er zijn dan geen of bijzonder weinig spelers die de echte klus willen opknappen tenzij volledig vergoed door de overheid en dat is nu net een brug te ver. Bij die klus horen natuurlijk investeringen (al dan niet gedeeltelijk door de overheden bijgepast), de exploitatie (en die moet in ieder geval het rendement voor de investeerder opbrengen), de controle over het gehele circuit van ophaal en sortering…

Enige tijd geleden hadden wij de uitbaggering van de fameuze klongs in onderzoek. Welwillende ambtenaren maar dan… het zou goed zijn zeiden zij: uitbaggeren, reukoverlast vermijden, ziektehaarden laten verdwijnen, moeier stadsbeeld en goede bevaarbare kanalen voor openbaar transport. Tot daar geraakten wij al en nu… dan keek men plots naar de aanbieder alsof die het op eigen kosten zou kunnen uitvoeren en dan zou hij rechten kunnen verwerven op…

Welke gebieden zijn door ons al in de “picture”? in ieder geval de gehele regio Bangkok maar nu ook Phuket en Rayong dat met een snel groeiende problematiek zit , maar de lijst is lang en dan waarschijnlijk nog onvolledig.

Wij kunnen en willen helpen met bedrijven die hier soelaas aan kunnen geven en misschien met het uitzoeken van een groep die wél wenst te investeren mits…

Het zou zo doodzonde zijn als een mooi land, waarvan iedereen houdt zo naar de verdommenis sukkelt.

Verder willen wij één dezer het nog eens hebben over de toestand van de Thaise landbouw: met onze ervaringen met EU-projecten in Cambodia, Laos en Thailand kunnen we hier misschien wel een licht op laten schijnen.

Ingezonden door René Geeraerts