Thai in de Koreaanse oorlog

Het is algemeen geweten dat de Thaise strijdkrachten tijdens de Vietnamoorlog een belangrijke rol hebben gespeeld als bondgenoot van de Verenigde Staten. Heel wat minder bekend is dat ze een decennium eerder ook actief betrokken waren bij het conflict dat de geschiedenisboeken in zou gaan als de Koreaanse oorlog.

De banden tussen Thailand en Korea zijn eeuwenoud. De eerste contacten tussen Siam, nu Thailand en Goryeo, nu Korea dateren uit de regeerperiode van de Koreaanse vorst Gongyang (1389-1392). Volgens de Goryeo-Sa, officiële kroniek van het Koreaanse koninkrijk zond het koninkrijk Xienluohu (Siam) de diplomaat Nai Gong met geschenken en een introductiebrief naar Gongyang in 1391.

De Koreaanse Oorlog, een van de bloedigste conflicten uit de Koude Oorlog, begon op 25 juni 1950 toen de door de Sovjet-Unie en de Volksrepubliek China gesteunde Noord-Koreaanse troepen Zuid-Korea binnenvielen. Het was de escalatie van een lange reeks van incidenten die de voorgaande maanden hadden plaatsgevonden. Gelet op de ernst van de situatie autoriseerde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties vrijwel meteen de oprichting van een United Nations Command en zond een internationale troepenmacht om de Noord-Koreaanse invasie te stoppen. 21 Landen waaronder België en Nederland maar ook Thailand zouden deelnemen aan deze door de VN gepatroneerde peace-enforcing mission. Thailand zond niet alleen een van de grootste contingenten maar was ook het eerste Aziatische land dat een voedseltransport van 20.000 ton rijst naar Zuid-Korea stuurde.

Thaise infanteristen in Korea

Dit was beslist geen toeval. Thailand, dat zich ten opzichte van het westen gecompromitteerd had tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd op het ogenblik van de Koreaanse crisis geregeerd door maarschalk Plaek Phibunsongkhram (1897-1964). Dezelfde Phibun die voor het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog in Thailand de touwtjes in handen had gehad. De net van oorlogsmisdaden vrijgesproken en door het leger aangestelde Phibun hoopte zich nu te rehabiliteren door een uitgesproken pro-westerse en anti-communistische koers te varen. Gestimuleerd door het vooruitzicht van forse Amerikaanse steun en zoals steeds overtuigd van zijn eigen Grote Gelijk, negeerde Phibun de critici die aanstuurden op een neutrale koers en verklaarde hij, met koninklijke steun, dat Thailand gereed was om haar plaats in te nemen bij de verdediging van ‘de Vrije Wereld’. Dit resulteerde in september 1950 in het ondertekenen van het eerste van een hele reeks samenwerkingsakkoorden met de Verenigde Staten. Deze toenaderingspolitiek legde de Thaise regering geen windeieren: Tussen midden 1952 en midden 1954 steeg de Amerikaanse steun aan Thailand van 6 miljoen US-dollar naar 11 miljoen US-dollar. In 1955 ontving Thailand zelfs 24 miljoen dollar van Washington… Lang niet al deze steun werd geïnvesteerd in de grote infrastructuurwerken die in deze periode werden uitgevoerd of belandde in de Thaise schatkist. Een substantieel deel zou immers ook in de diepe zakken verdwijnen van politici, ambtenaren, militairen en politie.

As van gesneuvelden keert-terug naar Bangkok (juni 1955).

De grondoorlog verliep ruwweg in drie fasen. De eerste fase begon met de Noord-Koreaanse invasie op 25 juni 1950 en duurde tot 31 december van dat jaar. In die periode werd er zowat in heel het land strijd geleverd maar tegen het einde van het jaar stabiliseerde het front zich langs een frontlijn die ten zuiden van de 58^e breedtegraad liep. Tijdens de derde en laatste fase van de strijd liep het front in grote lijnen van de monding van de Imjin via Chorwon, Kumhwa en Mundungni naar de oostkust.

Vanaf november 1950 was de Thaise marine actief in Zuid-Korea met twee oorlogsbodems, de HTMS Prasae en de HTMS Bangpakong. Kort na aankomst liep de Prasae tijdens een felle sneeuwstorm aan de grond bij Yangyang. Verschillende pogingen om het schip te lichten liepen faliekant af en daarom werd de Prasae op 7 januari 1951 door eigen vuur vernietigd. Later kreeg de Bangpakong versterking van de HTMS Prasae II en HTMS Tachin, twee oorlogsbodems die kort voordien door de US Navy waren overgedragen aan Thailand. De Thaise zeestrijdkrachten voerden diverse taken uit gaande van het patrouilleren in de Koreaanse territoriale wateren, over het begeleiden van Amerikaanse of Britse vliegdekschepen tot het beschermen van aanvoerlijnen of het beschieten van vijandelijke troepen en/of infrastructuur. De manoeuvres van de Thaise zeemacht werden evenwel met argusogen gevolgd door regeringsleider Phibun, die in juni 1951 met harde hand een poging tot staatsgreep door een aantal marine-officieren had moeten neerslaan.

Thaise mortiersectie

Ook de Thaise luchtmacht droeg haar steentje bij en stelde een dertigtal Douglas C 47-toestellen met crews en technische ondersteuningsteams ter beschikking van het U.N. Command. Deze toestellen werden uitsluitend gebruikt voor transporttaken.  Enkele van deze luchtmacht-detachementen zouden overigens nog lang na het beëindigen van de vijandelijkheden in Zuid-Korea actief blijven.

De operationele taken van het Thaise contingent hingen over het algemeen nauw samen met de verschillende fases van de strijd in Korea. Periodes aan het front werden afgewisseld met rustperiodes in Regiments-, Divisie- en Legerkorpsreserve. De Thaise infanterie was bij de eerste buitenlandse troepen die in Korea verschenen. Nog geen drie weken na het begin van de oorlog, omstreeks 11 juli 1950 vertrok een eerste infanteriebataljon dat grotendeels was samengesteld uit vrijwilligers naar het front in Korea. Deze troepen werden toegevoegd bij de II^e  U.S. Infantry Division en zouden zich onder meer in oktober en vooral november 1952 onderscheiden bij de zware afweergevechten tegen elementen van het Chinese XXXIX^e Leger rond de felomstreden Pork Chop Hill.  Op 7 november 1950 landde het grootste Thaise infanteriecontingent, zijnde het 21^e Royal Thai Regiment met drie bataljons in Busan. De voorhoede van dit regiment was al op 3 oktober in Korea aangekomen. Deze infanteristen zouden hoofdzakelijk hand- en spandiensten gaan verlenen aan de XXIV^e   U.S. Infantry Division maar in de loop van het conflict zouden onderdelen van het Thaise infanteriedetachement ook binnen het operationele kader van andere eenheden zoals de 29^e British Infantry Brigade, de I^e  U.S. Cavalry Division en de 3^e U.S. Infantry Division worden  ingezet. De Amerikaanse viersterrengeneraal James Van Fleet, de bevelhebber van het VIII^e U.S. Army, prees de Thaise militairen voor hun inzet als de ‘Little Tigers’.

De Koreaanse Oorlog eindigde officieel op 27 juli 1953 met een wapenstilstand maar omdat hierna geen vredesverdrag werd afgesloten, kan men formeel stellen dat dit conflict tot de dag van vandaag voortduurt en daarmee een van de langst aanslepende conflicten uit de recente geschiedenis is.  Van de 11.786 Thaise militairen die tijdens de Koreaanse Oorlog werden ingezet sneuvelden er 136 en 496 van hen raakten gewond.

Na het beëindigen van de vijandelijkheden bleef er één infanteriedetachement, ter sterkte van een compagnie achter in Zuid-Korea. De opdracht van deze eenheid werd pas op 23 juni 1972 beëindigd toen deze troepen naar Don Muang werden overgevlogen.

De meest bekende van de Thaise veteranen van de Korea-Campagne was ongetwijfeld Kriangsak Chamanan (1917-2003). Deze gewezen bevelhebber van het Infanteriebataljon III in Korea was één van de weinige buitenlandse officieren, en énige Thai die voor zijn inzet tijdens deze oorlog door een besluit van het Amerikaanse Congres onderscheiden werd met de Distinguished Legion of Merit. In 1974 werd hij stafchef van het Thaise leger en na een staatsgreep, was hij tussen november 1977 en maart 1980 premier van Thailand.

Op verschillende sites in Zuid-Korea zijn monumenten terug te vinden die herinneren aan het Thaise engagement tijdens dit conflict. In 1974 werd door de Zuid-Koreaanse regering in Pocheon uit erkentelijkheid een monument en een Thais paviljoen gebouwd. Op 4 november 2008 werd door de Thaise ambassadeur in Seoel het Thai Soldier Memorial op het U.N. Memorial Cemetery in Busan onthuld.