(Redactionele bronvermelding: bigjom jom / Shutterstock.com)
Iedere 1 september komen mensen samen bij het standbeeld van Seub Nakhasathien in het Huai Kha Khaeng (noot 1) Nationale Park om zijn nagedachtenis te vieren.
Hij is de meest bekende natuurbeschermer in Thailand. Zijn zelfmoord op 1 september 1990 schokte de natie, raakte de harten van veel mensen en zorgde voor meer aandacht voor natuurbehoud. Vlak na zijn dood richtten een aantal mensen de Seub Nakhasathien Foundation op en een jaar later kreeg het Nationale Park Huai Kha Khaeng de Unesco Natural World Heritage Site.
Een korte samenvatting van zijn leven en werk
Seub Nakhasathien (noot 2) werd geboren in 1948 in de Prachinburi provincie. Van 1967 tot 1971 studeerde hij bosbouw op de Kasetsart Universiteit en later voor een Master op de London University. Na deze studies deed hij wetenschappelijk onderzoek naar een aantal diersoorten en onderwees hij biologie aan de Kasetsart Universiteit.
Seub zei ooit tijdens een interview; “Ik ben meer geïnteresseerd in het doen van academische werk dan in politionele activiteiten. We kunnen alleen kleine figuren, maar niet de grote jongens arresteren. Omdat ik de plicht heb om het bos te beschermen, doe ik liever onderzoek naar dieren in het wild.”
In 1986 gaf hij leiding aan de evacuatie van 1.364 dieren van 116 soorten uit het stuwmeer Rajjaprabha of de Cheow Lan Dam in Surat Thani provincie toen de waterspiegel rees en de dieren naar eilandjes in het meer moesten vluchten. Seub was heel teleurgesteld over het geringe aantal dieren dat ze konden redden en het grote aantal dat daarna nog stierf. Deze ervaring maakte dat hij zich verzette tegen het bouwen van meer stuwmeren zoals de geplande Nam Chon Dam in het hart van de Thungyai Naresuan Park. Na vele protesten werd afgezien van de bouw van deze dam. Seub en andere milieubeschermers ondernamen ook actie tegen een houtkap vergunning in het Huai Kha Khaeng Natuurpark. Hij zei toen: “Degene die houtkap wilde, was het Royal Forest Department, en degene die het bos wilde behouden was ook het Royal Forest Department”.
Seub verdiepte zich intens in zijn werk en communiceerde met mensen terwijl hij op het podium stond; “Ik wil graag namens dieren in het wild spreken, omdat ze niet voor zichzelf kunnen opkomen.”
Niet lang na deze jaren kreeg Seub verantwoordelijkheid voor het Huai Kha Khaeng Natuurpark. Hij moest veel problemen proberen op te lossen, zoals het niet betalen van boswachters, verschil van inzicht met zijn meerderen, en de dood van een aantal boswachters door stropers. Hij zag als de beste oplossing om het natuurpark de status te geven van een Unesco Natural World Heritage Site. Hij werkte hard aan de aanvraag die een paar weken voor zijn dood werd ingediend, en in 1991 goedgekeurd, de eerste in Zuidoost-Azië.
Toch was hij wanhopig. Ondanks zijn harde werk zag hij geen verbeteringen. Hij wist dat ‘invloedrijke figuren’ zijn werk moeilijker maakten.
Op een keer legde Seub de kwestie voor aan een minister, maar het antwoord dat hij kreeg was een bittere opmerking; “Je moet gewoon veel harder werken”
Misschien was dat waarom Seub zelfmoord pleegde. Op 31 augustus 1990 werkte Seub gewoon door. Later die dag begon hij dingen terug te geven die hij van anderen had geleend en at hij met enkele van zijn metgezellen. Een van de aanwezigen was de laatste persoon die met Seub sprak voor zijn dood.
De volgende dag, rond 04.00 uur, werd een geweerschot gehoord door een bewaker. In Huai Kha Khaeng was het geluid van geweerschoten vrij ongewoon. Seub werd niet gezien bij het ontbijt. Om 10.00 uur ging een van zijn collega’s naar zijn huis en vond zijn lichaam op zijn bed, omringd door stukjes papier. Op een daarvan stond geschreven: “Ik heb het voornemen om een einde aan mijn leven te maken, niemand was betrokken bij deze beslissing.” ondertekend door Seub.
Na zijn overlijden kwam er veel meer belangstelling voor natuurbehoud. Achttien dagen na zijn dood werd de Seub Nakhasathien Foundation opgericht met als doel om natuurlijke reservaten, de flora, fauna en bedreigde diersoorten die er wonen te beschermen.
Gedurende de afgelopen dertig jaar heeft de stichting de fakkel die Seub aanstak doorgegeven en zijn wil om de bossen van het land te beschermen nagestreefd. De stichting heeft gevochten tegen projecten die een bedreiging vormen voor de bossen, zoals het Mae Wong-damproject, het bouwplan voor VIP-residenties in het reservaat, wateromleiding door de westelijke bossen, wegenbouw door Thung Yai Naresuan, onder andere.
Ondanks het toegenomen publieke bewustzijn voor natuurbehoud, nemen de milieuproblemen nog steeds toe, evenals de bedreigingen. Het oplossen ervan is een grote uitdaging. Overexploitatie en verstoring kunnen bijvoorbeeld natuurlijke hulpbronnen uitputten en abrupte veranderingen in het milieu veroorzaken, waardoor de ecosystemen hun evenwicht verliezen en een omstandigheid creëren voor nieuw opkomende infectieziekten, zoals COVID-19.
Zoals ik al opmerkte, is dit slechts een korte schets van zijn leven. Ik raad iedereen aan de hieronder genoemde mooie documentaire The Wild Forest of my Dreams te bekijken.
Noten
1 Het Huai Kha Khaen Nationale Park ligt in het westen van Thailand, tegen de grens met Myanmar in de provincies Kanchanaburi, Tak en Uthai Thani, en omvat 2780 vierkante kilometer.
2 Seub Nakhasathien, in het Thais สืบ นาคะเสถียน suup (lage toon) naakhasathien (midden, hoge, lage, lage toon) Ik vroeg mijn zoon of hij nog een waardevolle Thaise persoon kende waarover ik iets zou kunnen schrijven. Hij noemde Seub.
Meer over zijn leven
Dertig jaar na zijn overlijden
Remembering Seub Nakhasathien in his 30th year of death | Bangkok Tribune (bkktribune.com)
Een mooie en ontroerende video over Seub’s leven en werk. Thais met Engelse ondertiteling
The Wild Forest of My Dreams – YouTube
Een lied om hem te eren
30th memorandum of Seub Nakhasathien, Togetherly be inherited to protect our ecosystem – YouTube
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Geschiedenis19 december 2024Op zijn verjaardag in 1995 gaf koning Bhumibol aan dat alle mannen een gratis sterilisatie konden ondergaan
Geschiedenis14 december 2024Hoe een Nederlandse krant schreef over de studentenopstand van 14 oktober 1973
Geschiedenis12 december 2024Hoe schreef de Nederlandse pers in 1960 over de geschiedenis en de huidige situatie in Thailand
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Natuurbescherming is een ondergeschoven kindje in Thailand.
Dikke hotemetoten vullen hun zakken met stroperij en wildkap. Activisten en natuurbeschermers riskeren hun leven; boswachters worden afgeknald. De voorbeelden hebben de laatste jaren de media gehaald en dat is maar een deel van het kwaad dat is geschied. Er zijn zelfs politici die onbestraft stukken natuurbos tot hun tuintje rekenen en er mee weg komen… Wetten, ja die zijn er maar handhaving is een farce en boswachters moeten het met proppenschieters opnemen tegen gewapende stropers.
Gelukkig komen er arresten van de hoogste rechter over milieuvervuiling aangekaart door dorpelingen die hun levens verwoest zien worden. Maar niet nadat die mensen grof zijn geïntimideerd door belanghebbenden en hun trawanten. Ook daarbij zijn doden gevallen onder de burgerbevolking.
De corrupte boys aan de top kan het geen barst schelen dat mensen vermoord worden voor hún portemonnee. Het is zoals een Duitse spreuk zegt: Der Fisch beginnt am Kopf zu stinken…
Niet alleen politici die er mee weg komen zolang ze onderdeel zijn van de juiste kringen en netwerken, ik meen dat er in het noorden ook voor personeel van de rechtbank een paar leuke huisjes op een berghelling zijn aangelegd terwijl dat strijdig was met bepaalde wetten en afspraken. In de hogere kringen binnen en buiten het ambtelijk apparaat zijn er mensen heel wat wijzer geworden terwijl dit ten kosten ging van natuur, lokale bevolking, het plebs enzovoort. Thailand netwerkland.
De intimidatie, tegenwerkingen, verdwijningen, moorden zijn helaas geen extreme zeldzaamheid. Zij die begaan zijn met de natuur en samenleving moeten dus wel erg sterk in hun schoenen staan om wat vechten tegen de bierkaai lijkt. Dat dit sommige van deze prachtige mensen tot wanhoop en een extreme daad als uit het leven stappen geeft gedreven is hier een triest gevolg van.
Het is jammer dat deze gedreven man, Seub / Suub niet meer heeft kunnen zien wat er tussen zijn daad en nu wel succesvol tot stand gekomen is.
Laten we eens zien hoeveel bos er in Thailand verloren is gegaan. Ik noem hier het percentage van Thailand/Siam dat in het genoemde jaar met bos was bedekt.
1938 72 procent
1947 70
1954 60
1961 53
1973 43
1976 39
1982 34
1988 28
In 1988 kwam er, na een ramp wegens ontbossing in het zuiden met naar ik meen wel 200 doden, een wet die elke publieke en private houtkap verbood zonder wettelijke toestemming.
Nu zou het percentage van het Thaise grondgebied dat met bos is bedekt ongeveer 20 procent zijn, waarbij het waarschijnlijk is dat het percentage ook plantages van bijvoorbeeld eucalyptus bomen omvat.
Midden 19e eeuw begonnen vooral Engelse bedrijven met de kap van teak, vooral in het noorden. Na de tweede wereldoorlog zochten boeren naar meer land en werden bossen gekapt onder militaire invloed om het communisme te bestrijden (en er aan te verdienen).
In de Isaan was het verlies van bos het grootst: meer dan 2/3, misschien vooral voor de verbouw van cassave/tapioca dat van 70.000 naar 1.400.000 hectare ging.
In de heuvels ten noorden van Chiang Kham (provincie Phayao) waar ik woonde zag ik op een stafkaart dat het in 1955 een bosgebied was waar enkele kleinere verspreide gemeenschappen woonden. Die gemeenschappen zijn daarna ‘verwijderd’ en wonen nu in een groter dorp, het bos is gekapt en er wordt nu uitsluitend mais verbouwd.
Cassave/ tapioca en mais worden geëxporteerd naar Europa (veel naar Nederland) en dienen vooral als veevoer.
Als u een kippenpootje of varkenslapje eet (doe ik ook soms hoor) dan weet u waarom Thailand zo weinig bossen meer telt.