Olifantenleed

Het is ruim twintig jaar geleden dat ik Soraida Salwala, oprichtster van de FAE (Friends of the Asian Elephant) ontmoette en ook dokter Preecha Phaungkum van het olifantenziekenhuis in Lampang (zie ook: www.friendsoftheasianelephant.org).

In de Rotterdamse Diergaarde Blijdorp had men een zogenaamde kantelaar in gebruik genomen waarmee een olifant ingeklemd op haar zij kon worden gelegd en dat was zelfs tot in Thailand doorgedrongen. Als inwoner van Nederland zou ik daar wel het fijne van weten. Had je gedacht. Na mijn vakantie werd dus snel een afspraak gemaakt met Willem Schaftenaar, de dierenarts van Blijdorp. Met eigen ogen kon ik daarna het geweldige gevaarte, dat via een heuse regiekamer werd bestuurd, aanschouwen. Het gesponsorde geheel moest voor het olifantenziekenhuis in Lampang een onoverkoombaar bedrag gaan kosten. Een portable x-ray apparaat stond hoger op het verlanglijstje en dat kwam er.

Door de contacten in Lampang en de F.A.E. verrijkte ik mijn kennis over olifanten in niet geringe mate en werd deelgenoot van de vele problemen die de organisatie in Thailand ondervind met betrekking tot het welzijn van Jumbo.

Kan me nog een zeer boze Thaise boer voor de geest halen die het liefst al de olifanten wilde liquideren. Zijn boosheid was ingegeven door de vernieling van een groot deel van zijn oogst door een horde olifanten. In mijn Westerse gedachtewereld zou de ontstane schade toch wel geclaimd kunnen worden bij een verzekering of de Staat; zo simpel dacht ik destijds nog. Zie de betreffende man nog staan waarbij ik walgde bij de gedachte dat hij echt in staat zou zijn een aantal lieflijke dikhuiden om zeep te helpen.

Moest een dezer dagen bij het kijken naar het NOS-journaal toch weer terugdenken aan diezelfde persoon.

Botswana ingeklemd tussen Namibië, Zimbabwe en Zuid-Afrika en in het noorden grenzend aan Angola en Zambia telt twee miljoen inwoners en maar liefst 130 duizend olifanten. Naar alle waarschijnlijkheid is dit een te lage inschatting omdat recente tellingen tot aanmerkelijk hogere aantallen komen.

In Zuid- en West-Afrika is het aantal olifanten door onder meer strooppraktijken sterk aan verminderen en ook in Thailand is het aantal afgenomen. Botswana voerde tot nu toe een stevig stroopbeleid want wie werd betrapt onderging hetzelfde lot en werd ter plekke doodgeschoten.

Toch is er een verandering gaande want de dorpelingen ondervinden veel last van de olifanten. Er zijn te veel dikhuiden en de boeren kunnen nog ternauwernood gewassen aanplanten. Het jachtverbod op olifanten is opgeheven en de regering wil vierhonderd vergunningen á raison van 30 duizend dollar gaan uitgeven om één olifant te mogen afschieten. Je moet niet bepaald armlastig zijn om voor een dergelijk bedrag een olifant voor eigen plezier neer te schieten, ergo je kunt je afvragen of in het brein van een dergelijk persoon ….

Ach, laat ik me daar maar niet over uitlaten want twintig jaar geleden begreep ik die Thaise boer evenmin.

Uiteraard zijn de overwegend blanke, niet in Botswana wonende dierenbeschermers, fel gekant tegen de plannen van de regering. Daar beginnen ze nu toch te luisteren naar de zorgen van de zwarte landbouwers, of zou president Masisi stemmen trachten te werven voor de verkiezingen die later dit jaar plaatsvinden.

Wereld natuurfonds

Het WNF is van mening dat het afschieten van olifanten geen goede oplossing is en pleit voor een groot grensoverschrijdend natuurgebied. Delen van Angola, Botswana, Namibië, Zambia en Zimbabwe moeten met elkaar een groot natuurreservaat gaan vormen. Maar daar komt heel wat politiek gedoe bij om de hoek kijken. Denk enkel en alleen maar eens aan de visum inkomsten voor deze vijf landen. Zal men daar op korte termijn uitkomen? Het is voor de olifanten te hopen.