Olifant beter dan TNT-detectiehond

Onder bovenstaande kopregel las ik in de NRC een artikel waarin aan olifanten bijzondere eigenschappen worden toegedicht. Olifanten gaan de talrijke landmijnen in delen van Afrika knap uit de weg. Olifanten kunnen landmijnen ruiken, zo gaat het verhaal.

Onderzoekers van een Afrikaanse universiteit en het U.S. Army Research Office berichten hoe betrouwbaar en accuraat daarvoor getrainde olifanten landmijnen kunnen opsporen. Hun gevoeligheid als ‘biosensor’ is zelfs hoger dan die van speciaal opgeleide TNT-speurhonden. Wie weet treffen we op de vliegvelden, waar momenteel honden worden ingezet, in de toekomst nog ooit olifanten aan.

Moest na het lezen van dit bericht toch even terugdenken aan Motola de olifant die in het noorden van Thailand bij de grens met Birma op een landmijn trapte en al heel wat jaren in het olifantenziekenhuis te Lampang op drie poten verder door het leven gaat.

Lampang

Als ik in Chiangmai ben staat een bezoek aan het olifantenziekenhuis in Lampang en het daarbij gelegen Elephant Conservation Center meestal op het programma.

Met een van de dames van het ziekenhuis wandel ik ditmaal richting Motola om de meest bekende Thaise olifant weer eens van dichtbij te zien. Zover komt het echter niet want plotseling ontstaat er heel wat opwinding en worden wij verzocht om ons snel uit de voeten te maken. Vraag me af wat er aan de hand is. Lang hoef ik op het antwoord niet te wachten. Er komt een vrachtwagen het terrein oprijden met als vracht een in blijde verwachting zijnde olifant.

Een dergelijk transport maak je toch niet dagelijks mee. Op veilige afstand sla ik samen met mijn begeleidster het tumult gade. Heel wat mensen komen in het geweer om het beest uit de vrachtwagen te krijgen. Voorwaar geen sinecure waarbij men zeer voorzichtig te werk gaat. Het gevaar bestaat dat bij een verkeerde aanpak de van natuur goedaardige lobbes agressief kan worden, zo verneem ik.

Blijkbaar worden olifanten vaker op deze manier getransporteerd want er is een soort olifanten-losplaats aangelegd om het uit de vrachtwagen stappen te vergemakkelijken. (zie foto) Als het karwei is geklaard wandel ik weer verder en valt bij het verlaten van het complex mijn blik op een groot bord waarop staat aangegeven dat het ziekenhuis geen enkele verwantschap heeft met het aangrenzende Elephant Conservation Center. Het lijkt er een beetje op alsof beide instellingen met elkaar in de clinch liggen. Of mijn gedachten waar zijn weet ik niet, maar de suggestie wordt wel gewekt. En dat zou jammer zijn en beslist niet in het belang van onze vriend Jumbo.

Het Conservation Center is in een nieuw jasje gestoken en je kunt in de mooie filmzaal en in de expositieruimte heel wat over het wel en wee van olifanten aan de weet komen.

Als ik bij de receptie vraag of er ook een soort persmap bestaat met de vele wetenswaardigheden die hier voor het voetlicht worden gebracht komt een van de dames meteen in actie. Iemand die een verhaal wil schrijven voor de lezers van Thailandblog die moet je immers met alle egards behandelen. Daarbij komt hij ook nog helemaal uit het Kingdom of The Netherlands en behartigd ook nog de belangen van het Kingdom Belgium. Maar daarover in een volgend artikel meer.