Thailand en multinationals die goed verdienen aan de export van onder andere goedkoop zeebanket, staan onder toenemende druk van de internationale gemeenschap om de mensenhandel en uitbuiting door tussenpersonen in de visserij, visverwerkende industrie en andere bedrijfstakken aan te pakken.
Eén zo’n slachtoffer is Ko Oo uit Myanmar. In 2008 betaalde hij 25.000 baht aan een tussenpersoon. Samen met 250 anderen reisde hij per boot naar de grens, maar voordat ze de Three Pagodas Pass bereikten, waar ze Thailand te voet zouden intrekken, werden ze al beroofd. Of iedereen maar even 800 baht wilde dokken.
De groep bleef drie dagen bij de grensovergang en trok drie dagen door de jungle om het douanekantoor te omzeilen. Daarna brachten trucks hen naar de Vita Food Factory, een grote producent van ananas, ingeblikte fruit, groentes en sappen.
Gemakkelijk hadden Ko en zijn kornuiten het daar niet. Volgens een rapport van een NGO in Bangkok was het drinkwater in de fabriek vervuild en aan ziekteverlof en vakanties deed de fabriek niet. Het loon bedroeg 180 baht per dag en 32 baht per uur voor overwerk, maar ze moesten zelf hun uniform betalen (500-1000 baht), van hun salaris werd 1.000 baht per maand afgetrokken voor een arbeidskaart en 300 (legalen) of 600 baht (illegalen) ging naar de politie. Plus dat ze van wat overbleef nog de tussenpersoon moesten afbetalen.
Schuld bondage: moderne vorm van slavernij
Actievoerders noemen dit systeem gehanteerd door tussenpersonen ‘schuld bondage’. Dit komt erop neer dat de werknemers een lening moeten afbetalen die steeds maar groter wordt. Vakbonden en de Verenigde Naties beschouwen schuld bondage als een moderne vorm van slavernij.
Op 6 juni vergaderden in Bangkok vertegenwoordigers van de Thaise regering, bedrijven, internationale wederverkopers en de VN over het al lang bestaande en toenemende probleem. Het was de eerste keer dat betrokkenen samenkwamen, maar veel meer dan mooie woorden leverde de bijeenkomst niet op.
In de maanden voorafgaand aan de conferentie, maar dat zal wel toeval zijn geweest, gingen de werknemers van twee bedrijven in staking. Bij Phatthana Seafood in Pattani legden honderden Cambodjaanse werknemers het werk neer. Alhoewel de fabriek was begonnen het verhoogde minimumloon te betalen, trok het bedrijf 20 baht per dag voor voeding van het salaris af en gingen de bonussen met 500 baht per maand naar beneden. Bij Vita Food Factory staakten duizenden werknemers. Ze verwachtten een verhoging van hun loon naar 252 baht per dag, maar er zat in april niets extra in hun loonzakje.
Handtekeningenactie tegen Walmart
De stakingen waren voor mensenrechtenorganisaties aanleiding om afnemers onder druk te zetten die zaken doen met de beschuldigde bedrijven. Tegen Walmart, ’s werelds grootste detailhandelsbedrijf, werd een handtekeningenactie gevoerd. Het bedrijf beweert sinds 2011 geen Vita producten meer af te nemen, maar uit andere bronnen blijkt dat Vita nog steeds haar producten met de merknaam Great Value exporteert en dat is een exclusief Walmart-merk. En Walmart zou nog steeds garnalen afnemen van Phatthana.
Thailand staat intussen onder druk van de VS. Al drie jaar staat het land op de zogeheten Tier 2 Watch List van het Amerikaanse State Department. Landen op die lijst doen te weinig aan de bestrijding van mensenhandel. Op het nippertje werd voorkomen dat Thailand zou zakken naar de Tier 3-status. Dat zou een ramp zijn, want dan vallen sancties van de VS te verwachten.
Verouderde en ontoereikende wetgeving
Vorig jaar augustus bezocht de speciale VN-rapporteur voor de mensenhandel Thailand. Haar kritiek was niet mals. Zo constateerde ze onder andere ‘een gebrek aan capaciteit en bereidheid van de autoriteiten om mensenhandel behoorlijk aan te pakken’ en ‘een laag aantal vervolgingen en vertragingen in mensenhandelzaken’. De Thaise regering reageerde als door een wesp gestoken. Haar rapport zou slordigheden en fouten bevatten.
Ondanks de toenemende druk heeft Thailand nog weinig aan concrete acties laten zien. De wetgeving in sommige sectoren, die dateert van 1940, wordt door internationale organisaties als verouderd en ontoereikend beschouwd. De visserij die thans voornamelijk steunt op buitenlandse werknemers, was toen nog grotendeels een ambachtelijk bedrijf.
(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 1-7 juli 2012)
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Expats en pensionado24 november 2024In Memoriam: Colin de Jong
Reistips24 november 2024Belangrijke regels voor het meenemen van gezondheidsproducten naar Thailand
Steden24 november 2024Ban Krut, onontdekt in Thailand (video)
Eilanden23 november 2024Koh Kood transformeert tot luxe ecotoerismebestemming
Hoi,
Ik lees hier altijd de verhalen over mensenhandel en over dat de mensen uitgebuit worden in de visserij in Thailand dit wil ik natuurlijk niet ontkennen.
Omdat ik zelf in Nederland altijd gevist heb op de Noordzee wilde ik altijd al een keer mee met een vissersbootje in Thailand. Dus de stoute schoenen aangetrokken en vertrokken naar de haven van Bang Sarai ten zuiden van Jomtien. Hier kwam ik aan in de morgen en zag enkele schepen liggen veel kleine scheepjes voor op inktvis te vissen en een aantal wat grotere schepen die door middel van een groot net in de ronde te schieten vissen. Dit leek me mooi om te zien hoe ze dat hier met veel mankracht doen. Dus ik stond een tijdje bij de boot rond te kijken toen de schipper aan kwam rijden mijn vriendin vroeg hem of ik een dagje mee kon helpen op de boot omdat ik graag wou leren hoe ze hier visten. Dit was geen probleem alleen communicatie zou een probleem worden want niemand kon Engels hij zelf ook niet, maar dit hoeft geen probleem te zijn als je zelf gevist hebt zie je het 1 keer en weet je wat je moet doen.Ik zag aan boord 4 Cambodjaanse die lagen te luieren op dek ik dacht dit zal de bemanning wezen.
De volgende dag moest ik om 6 uur aan boord zijn, hier aangekomen zag ik opeens veel meer mensen als de dag ervoor ik telde er een stuk of 25 en begon me af te vragen hoe er zoveel mensen uit zo`n klein bootje konden komen.Ik maakte een praatje met 1 Cambodjaan die de hulp van de schipper was en ook de communicatie met de rest van de bemanning deed hij kon gelukkig ook een beetje Engels toch een beetje aanspraak want het zou een lange dag worden.
Na aankomst van de schipper begon een heel ritueel van bidden en zegeningen vraagt hij gooide overal heilig water op maakte niet uit elektrische apratuur of niet alles werd meegenomen dus ik dacht dit kan vandaag niet meer mis gaan.
Na uitvaart zijn we hele dag gaan vissen en dikke respect voor de mensen op de vissersboot die zulk zwaar werk elke dag verrichten,de bemanning was vrolijk en deed goed zijn werk deze werkten 6 maanden en gingen dan weer naar huis toe voor een tijdje.Vroeg ook aan de schipper waarom er zo weinig Thaise mensen in de visserij werkten die vertelden dat de Thaise dit werk niet meer wilden omdat het te weinig betaalde en te weinig verdiende,ik zij hem dat dit in Nederland hetzelfde probleem was hier zie je ook Filippijnen, polen, Roemenen, Portugezen.
Maar om een lang verhaal kort te maken veel mensen kiezen er zelf voor om in Thailand op een vissersboot te gaan werken omdat ze in hun eigen land geen perspectief hebben.En meestal hebben de Thaise eigenaren liever Thaise mensen in dienst maar die zijn er niet te krijgen.Buitenlanders lijkt een makkelijke oplossing maar is het niet omdat er veel geld van je inkomsten naar de vreemdelingenpolitie gaat om die om te kopen, betaal je niet dan wordt heel je bemanning opgepakt.
Ik heb niets gemerkt van uitbuiting in de hele haven op alle schepen niet iedereen deed vrolijk zijn werk en ze vonden het helemaal prachtig dat een farang mee wou op een vissersboot.
Groeten,
@F. Baarsen,
Wat wil je nu eigenlijk zeggen met dit verhaal? Dat het allemaal wel meevalt met die uitbuitng? Of dat die uitbuiting gerechtvaardigd is wegens het gebrek aan Thais animo om dit werk te verrichten? Of dat de VN-rapporteur het bij het verkeerde eind heeft? Verlicht ons aub.