Laat de liefde elke vorm van dictatuur overwinnen
Op welke manieren kun je van je lief worden gescheiden? De dood? De gevangenis? Of door spoorloze verdwijning? De partner van Min Thalufa werd eind september zijn vrijheid afgenomen door de autoriteiten, zonder recht op borgtocht. Deze brief is een strijdkreet die ze verstuurde aan haar liefje in de Bangkok Remand Prison. Ze hoopt dat hij de gelegenheid krijgt hem te lezen.
Door Min (Mintermint) Thalufa
25 oktober 2021
Op dit moment zijn er politieke activisten gevangengezet. Hen wordt op een onmenselijke wijze hun recht op vrijheid ontnomen, dit terwijl zij zich slechts hard maken voor de rechten van burgers. Ze eisen een democratie zoals deze door de grondwet wordt gegarandeerd. Maar de autoriteiten doen precies het tegenovergestelde en gebruiken hun macht op onrechtmatige wijze. Ze misbruiken hun macht door het arresteren en gevangenzetten van politieke activisten en andere mensen die zich verzetten tegen onrecht.
Als je mij vraagt wie deze mensen zijn, dan antwoord ik dat het waarschijnlijk leden van een familie zijn, een vriend, een broer of een zus. Of, en dat kan ook niet vergeten worden, iemands geliefde. Zo is dat ook bij mij het geval: een overheid die ons tweeën van elkaar gescheiden heeft.
Zijn naam is Pao Thalufa , ook wel Pawarit Yaming genoemd. Hij is een student politieke wetenschappen aan de Ramkhamhaeng universiteit en is iemand die oog heeft voor de ellendige toestand van het volk. Hij heeft zichzelf omgevormd tot een politiek activist en is nu in aangeklaagd op politieke gronden. Hij zit in hechtenis in de tweede vleugel van de Bangkok Remand Prison, nu al reeds 25 dagen lang. De aanklacht betreft het gooien van verf tegen de gevel van het Thung Song Hong politiebureau te Bangkok op 3 augustus 2021. Dit zou een overtreding zijn van de borgcondities in een rechtszaak die loopt sinds 13 oktober 2020. Daarin heeft het hof nog steeds geen enkele uitspraak gedaan.
Hij is gevangengezet tezamen met twee vrienden van mij, namelijk Dino Thalufa en Piek Thalufa. Eerder al werden Phai, Athit, Penguin en diverse andere kameraden van mij in hechtenis genomen, samen met vele anderen.
Het doet mij pijn, niet alleen omdat ik gescheiden ben van mijn lief, maar ook omdat het rechtssysteem absoluut niet rechtvaardig is!
Ik zie mijn vrienden en andere burgers dagelijks opgepakt en opgesloten worden door de politie. De autoriteiten gebruiken geweld bij het uiteenjagen van burgerdemonstraties. Het benadrukt voor mij dat de overheid niet het volk, maar alleen de elite dient: de sociale bovenlaag die het volk vertrapt en onderdrukt.
(Adirach Toumlamoon / Shutterstock.com)
Strijden voor democratie, dat is iets dat ik met alle liefde doe maar wat mij tegelijkertijd ook pijn doet. Het eet mij van binnen op, maar ik moet doorzetten zodat we op een dag dit gevecht voor iedereen zullen winnen.
Ik kan mijzelf en de andere activisten geen martelaren noemen, maar ik zie het als volgt: wanneer je beseft hoe onrechtvaardig de maatschappij is in het land dat wij zo liefhebben, dan kunnen we niet onverschillig blijven toekijken en hopen dat de mensen zich niet overgeven aan het onrecht.
De drie eisen die mijn lief en ik stellen in naam van Thalufa (letterlijk: doorprik de hemel/lucht), gebeuren onder de leiding van Phai Jatupat. Hij wordt beschouwd als de aanvoerder van de groep. Onze eisen zijn dat Prayuth Chan-o-cha op aftreedt, dat er een nieuwe grondwet opgesteld wordt en hervorming van de monarchie. We blijven vastberaden bij die drie fundamentele eisen, maar moeten daar vandaag nog een eis aan toevoegen: het hervormen van het rechtssysteem door de toegang tot borgtocht te herstellen. Zo eisen we gerechtigheid voor het volk en de politieke activisten die momenteel voorlopige vrijlating op borgtocht ontzegd worden.
Wij opereren als één groep en delen samen lief en leed. Ik zal niet ontkennen dat, toen we samen het leed van het volk zagen, we verliefd op elkaar werden. We troffen elkaar, we leerden dingen van elkaar en uiteindelijk kozen we ervoor samen te werken. Nadat de Isaan Ratsadon groep begon, vond een belangrijke gebeurtenis plaats bij het Monument voor de Democratie. Op 30 oktober 2020 dreef de politie de menigte met geweld uit een, en arresteerde ze de demonstranten met een beroep op de wet op de openbare orde.
Dat was eerste keer dat mijn lief gearresteerd werd. Ik zag hoe deze agenten herhaaldelijk bruut intrapten en insloegen op mijn vrienden. Hun vrijheid werd hen zes dagen ontnomen. Het was overduidelijk onrechtmatig, en uiteindelijk ontvingen ze allemaal hun voorlopige borgtocht.
Dat was ook de eerste keer dat ik ervoer van mijn lief gescheiden te worden. Ik sta erop dat het eisen van democratie ons recht is, en de overheid niet het recht heeft om onze rechten en vrijheden te schaden. Hoewel er momenteel een autoritair regime heerst die haar macht misbruikt en die geheel geen oog heeft voor de burgerrechten.
Ook al keerde ze mijn lief die keer aan mij terug, betekende dat niet dat we samen door konden gaan als een alledaags verliefd tienerstelletje. We moeten nog steeds blijven vechten voor de democratische beweging, daar ons doel nog steeds niet bereikt is.
Ik en mijn lief werken samen, waarbij ieder zijn eigen taken heeft en verschillende verantwoordelijkheden. Alle taken zijn even belangrijk, er is niemand waar we zonder kunnen.
Mijn lief en ik hebben nauwelijks de tijd om samen ergens af te spreken of te reizen naar andere provincies, zoals andere koppels dat normaal gesproken doen. Hij neemt mij mee naar demonstraties en daar verrichten we dan veldwerk. Zo ontmoeten we mensen die een conflict hebben omtrent het gebruik van land. We leven niet simpelweg als een stelletje bestaande uit twee personen, maar leven en werken samen in een groep van diverse vrienden. Onze liefde is niet uniek, we zorgen voor elkaar zoals we ook proberen te zorgen voor onze vrienden. En altijd op een gelijkwaardige manier.
Terwijl we leren samen lief te hebben en samen te vechten, leren we ook steeds beter de levens van onze vele vrienden kennen. We zorgen voor elkaar als een gezin, we luisteren naar problemen, praten samen en wisselen zaken uit.
Soms voel ik me miskent, omdat mijn lief niet veel tijd voor mij heeft. Maar hij weet mij meestal te troosten met zijn sterke geest, dan zegt hij: “Ook al hebben we niet veel tijd voor ons samen, we staan tenminste wel samen op hetzelfde strijdveld.”
Ja, ik kan echt zeggen dat mijn liefje nog meer van de mensen en mijn vrienden houdt dan dat hij van mij houdt. Maar dat deert mij in het geheel niet hoor. Ik zie hoe geconcentreerd hij te werk gaat, met een resoluut doorzettingsvermogen om zijn doel tot een succes te brengen. Werk komt voor hem altijd op de eerste plaats, ik kan dus wel stellen dat hij een enorme workaholic is.
Maar het is onbetaald werk, zonder salaris waarmee hij zijn familie kan ondersteunen. Het omgekeerde vindt plaats: zijn familie ondersteunt hem al 25 jaar. Dit is zijn taak, en zijn familie heeft daar altijd alle begrip en trots voor gehad.
Dat werk kan waarschijnlijk “de taak van revolutie” genoemd worden, maar hij heeft veel dingen op moeten geven in zijn leven. Ver weg van zijn familie en van thuis, heeft hij voor dit pad gekozen, in de hoop de maatschappij te kunnen verbeteren.
Wij, als een stel, geven elkaar steeds morele steun. Ik moet door blijven gaan met mijn werk, ook al is hij niet hier. Hij vecht vanuit de gevangenis, en ik vecht en strijd hoopvol van buiten uit. We vechten onverminderd door, ook al kunnen we dat niet gezamenlijk buiten de gevangenis doen.
Ik denk nog steeds aan een citaat uit het boek “De liefde van Wallayaa” geschreven door Seni Saowaphong, dat mijn liefje las toen hij in oktober 2020 in Bangkok Remand Prison zat. Hij was degene die mij aanraadde het boek te lezen.
“Liefde die slechts draait om het geluk of verlangen van één, of ten hoogste twee personen, is beperkte liefde. Wij behoren een brede liefde uit te dragen die tot alle mensen reikt.”
Hij zei eens, “wanneer ik dit boek lees, dan denk ik aan jou”. Dat is romantisch, maar wanneer ik daaraan denk is dat behoorlijk pijnlijk.
We zouden samen moeten kunnen lezen, zonder tralies of muren die ons van elkaar scheiden!
Ik zie mijzelf heus niet als Wannayaa uit het boek, maar het boek inspireert mij wel. Het maakt dat ik het keer op keer herlezen wil wanneer ik mij uitgeput en terneergeslagen voel. Het geeft mij de kracht om het gevecht door te zetten, en het wiel der historische veranderingen voort te blijven duwen.
Op 1 oktober 2021 werd mijn liefje voor de tweede keer gevangengezet, en moest ik opnieuw ervaren hoe het is om van je geliefde gescheiden te worden. Sinds enige dagen kan ik zijn stem niet meer kan horen, zijn gezicht niet meer zien en hem niet meer knuffelen, zoals ik anders wel kan doen. Ik ontvang slechts berichten via zijn advocaat die hem een bezoek brengt. Dan verstuurt hij de boodschap dat hij de mensen buiten de gevangenis moreel blijft steunen, en dan stromen de tranen soms over mijn gezicht. Ik kan me slechts inbeelden…:
“Welk boek leest hij nu?
Mist hij mij?
Telt hij de dagen totdat we elkaar weer een knuffel kunnen geven?”
Ik heb in het geheel niet de kans om zijn stem te horen. Ondanks dat ik hem wil bezoeken, met hem wil praten en elkaar vragen wil stellen. Maar de Dienst Justitiële Inrichtingen staat bezoek van naasten niet toe, en beroepen zich daarbij op de Covid-19 situatie.
(Adirach Toumlamoon / Shutterstock.com)
Het is nogal pijnlijk dat juridische procedures gebruikt wordt als excuus om ons uit elkaar te houden. Hij is nog niet veroordeeld en is nog steeds onschuldig, maar zit nu in de gevangenis en riskeert daar het oplopen van een besmettelijke ziekte. De personen die ze op zouden moeten sluiten in de gevangenis zijn de staatsambtenaren die hun macht gebruiken zonder dat ze in staat zijn oog te hebben voor het volk.
Het feit dat de rechter geen borgtocht toestaat doet mij afvragen: “Zie je niet dat je de mensen zulk onrecht aandoet? Dat ze iemands familie zijn, of iemand geliefde met wie ze samen een leven delen? Terwijl de rechter misschien zelf ook een familie of een geliefde heeft!”
Wanneer ik mijn liefje mis dan denk ik aan de woorden van Yajai Thalufa, een vriend van mij die ik beschouw als een dichterlijk denker, die ook gevangengezet is. Hij zei eens: “Vandaag voelen we alleen maar teleurstelling, dat kweekt haat jegens alle dingen zoals ze zijn. Ik haat dit extreem wrede rechtssysteem, dat geen enkel mededogen heeft voor de mensen die de beste bedoelingen hebben met de maatschappij”.
Ondanks tegenslagen in onze strijd worstelen we nog steeds door. We hebben nog steeds vertrouwen in het volk en de mensen die naar buiten treden om samen te vechten voor een verandering van deze maatschappij. Ik heb nog steeds hoop en ik tel constant de dagen in afwachting daarvan. Ik zeg telkens tegen mijn liefje: “Ik weet dat je sterk bent, maar als je pijn hebt of teleurstelling voelt in het rechtssysteem, deel dat dan alsjeblieft met mij. Je kunt jouw leed en geluk met mij delen. Samen delen wij alles”. We zullen niet opgeven, we zullen voor elkaar blijven strijden.
Dit is voor nu waarschijnlijk de enige manier waarop ik mijn liefje steun kan geven. We wachten op de dag dat hij en al mijn vrienden hun vrijheid terugkrijgen, en dan kunnen we met zijn allen samen de strijd hierbuiten opnieuw voortzetten.
Ook al koester ik geen enkele hoop in het rechtssysteem, toch ben ik nog wel hoopvol. Ik hoop dat wij en het volk zullen zegevieren. Dat de liefde elke vorm van dictatuur zal overwinnen. De liefde die wij tweeën voor elkaar en ook voor het volk voelen.
***
Bron: https://theisaanrecord.co/2021/10/24/may-all-dictatorship-be-defeated-by-love/
Noten: Het omzetten van Thaise namen naar het Engels geeft soms verwarring, daarom voor de liefhebber een overzicht van deze namen in het Engels, Thaise schrift en Nederlandse fonetiek.
– Min Thalufa: มิ้น ทะลุฟ้า, Mín Tha-lóe-faa.
– Bangkok Remand Prison: เรือนจำพิเศษกรุงเทพ, ruen-tjam phí-sèet kroeng-thêp (letterlijk: Bangkok Speciale Gevangenis).
– Pao Thalufa: เปา ทะลุฟ้า, Pao Tha-lóe-faa.
– Pawarit Yaming: ปวริศ แย้มยิ่ง, Pà-wá-ríet Yáem-yîng.
– Thung Song Hong: ทุ่งสองห้อง, Thôeng Sǒng Hông.
– Dino Thalufa: ไดโน่ ทะลุฟ้า, Dai-nôo Tha-lóe-faa.
– Piek Thalufa: ปีก ทะลุฟ้า, Pìek Thá-lóe-fáa.
– Phai Jatupat / Daodin: ไผ่ จตุภัทร์/ดาวดิน, Phài Tjàtoephát / Daaw-din.
– Athit: อาทิตย์, Aa-thíet.
– Penguin: เพนกวิน, Phen-kwin (Parit Chiwarak)
– Isaan Ratsadon groep: กลุ่มราษฎรอีสาน, klòem Râat-sà-don Isǎan (Isaanse Volksbeweging)
– “De liefde van Wallayaa”: ความรักของวัลยา, khwaam rák khǒng Wal-la-yaa.
– Seni Saowaphong: เสนีย์ เสาวพงศ์, Sěe-nie Sǎow-Phong.
– Yajai Thalufa: ยาใจ ทะลุฟ้า, Yaa-tjai Thá-loe-fáa.
Over deze blogger
-
Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.
Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond9 oktober 2024De littekens van een gevangenschap
Cultuur28 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 5 (slot)
Cultuur25 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 4
Cultuur23 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 3
Rob V. dank voor deze bijdrage.
Verzet je in dit land niet tegen de kongsi van elite en militairen die iedere vorm van inspraak willen tegenhouden en daarvoor heiligt hun doel ogenschijnlijk de middelen….. Deze tendens vind je in vrijwel heel Azië waar liefhebbers van absolute macht de ‘kunst’ afkijken van China dat klaarblijkelijk kan doen wat het wil.
In dit werelddeel loop je in de pas of je wordt gepakt. Niet voor niets vluchten nog steeds intelligentsia uit dit land naar het vrijere westen.
Als men de kunst van China zou afkijken zou men ervoor zorgen dat de economische positie van de bevolking zo verbetert dat men zijn kritiek op het regiem beperkt tot de huiskamer. Daar mag in China alles gezegd worden, niet in het openbaar. Maar die kunst verstaat men in een aantal landen echt niet. Integendeel.
Een ontroerend en belangrijk verhaal, waarvoor dank.
Even een paar cijfers weergegeven in de wereldtaal:
Over the longer period from July 2020 to October 2021, according to the Thai Enquirer, 1,636 people in 896 cases have faced lawsuits for their political participation and expression, including 258 minors.
Of that, 1,337 are being prosecuted for alleged violations of the emergency decree which came into effect in March 2020, 107 are being prosecuted for the alleged violations of the Public Assembly Act, 97 for alleged violations of the Computer Crime Act, 112 for sedition and 154 for lese-majeste.
Hoeveel er daadwerkelijk gevangen zitten is niet zo duidelijk, misschien rond de honderd personen.
Hier een goed verhaal over de protesten in Thailand in 2020-21:
https://en.wikipedia.org/wiki/2020%E2%80%932021_Thai_protests
Maar gelukkig kondigde de Thaise minister van justitie Somsak Thepsuthin in maart 2021 aan de gevangeniscapaciteit uit te breiden.
https://thediplomat.com/2021/03/thailand-to-boost-prison-capacity-amid-political-crackdown/
Met de beste wil van de wereld snap ik deze berichten niet. Als 99.9,% snapt hoe het spel gespeeld wordt waarom dan toch 0.1% aandacht geven?
Wat bedoel je Johnny? Ik begrijp je niet.
Bedoel je dat we neutraal moeten blijven wegkijken? En dat je dan niet vervolgd wordt?
De pas overleden Desmond Tutu zei het als volgt: ‘Als je neutraal blijft steun je de onderdrukker’.
Elie Wiesel, een Joodse man die de Holocaust overleefde, zei: ‘We moeten partij kiezen. Neutraliteit helpt de onderdrukker en nooit het slechtoffer.’
Ik bewonder alle mensen die ooit en nu opkomen voor gerechtigheid in Thailand.
Omdat, Johnny BG, niet 99,9 procent van de mensen doch de volle honderd procent recht heeft op mensenrechten, vrije meningsuiting, eerlijke rechtspraak, en het recht heeft gevrijwaard te blijven van marteling en moord.
Trouwens, hoe zou jij reageren als die 0,1 procent nu eens alle farang in Thailand zou betreffen? Als ook JIJ slachtoffer werd van willekeur, van opsluiting zonder proces, en marteling? Je zou het van de daken schreeuwen! Nou ja, als je niet vermoord wordt zoals in Thailand al zo vaak is gebeurd. Herinner jij je de red drum moorden nog, en Thammasat, en de lijken in de Mekong?
Gun iedereen dan rechten!
Goed dat dit blog open staat voor alle facetten van de Thaise maatschappij.
Ik weet niet beter dan dat bij rechten ook plichten horen en dat de schreeuwers momenteel in hun streven naar het feminiseren van hun eigen ideale wereld een groot platform hebben gekregen waarbij de vraag is of de bevolking al zover is. Ik ken vele Thaise vrouwen die gewoon huisvrouw willen zijn en voor hun kind willen zorgen zolang deze nog niet 13 is. Ondenkbaar in NL maar wat normaler in TH. Welk respect is er voor die wens bij de “wereldverbeteraars”?
Als iemand een hobby heeft om te narren dan mag dat altijd maar ga dan niet janken als het verkeerd uitpakt.
“Trouwens, hoe zou jij reageren als die 0,1 procent nu eens alle farang in Thailand zou betreffen? Als ook JIJ slachtoffer werd van willekeur, van opsluiting zonder proces, en marteling?”
Ooit was ik ook slachtoffer van willekeur met als gevolg opsluiting bij wel hele vage figuren die mij een paar uur een professionele cursus gaven hoe om te gaan met de omstandigheden.
Bangmakerij is een veel beproefd middel maar je koopt niet zoveel met als, als en kijk die nou verhalen. Onderga het en zie het licht. De overheid bemoeit zich in TH beperkt met de burgers maar als je de diverse affaires in NL ziet tov van het aantal gevallen in TH dan kan je je beter druk maken over je eigen volk in het kikkerlandje. Ganzenland kan ook wel hhhh.
Tevens ben ik ook blij dat we tegengeluiden mogen produceren want we zitten allemaal anders in de wedstrijd.
Ook ik kan je niet volgen Johnny. Hoe is de roep om een democratisch maatschappij met respect voor de mensenrechten, verantwoordingsplicht naar de mede burger/mens toe gelijk aan feminiseren van de maatschappij? Ik heb onder de diverse activisten nog geen borden gezien dat iedereen verplicht aan de arbeid moet. De meeste teksten zeggen iets als “laat onze vrienden vrij” , “hervorm de grondwet” “herzien van 112 is geen omverwerping”, “democratie! vrijheid!”. De bekende kerneisen om een eerlijker, rechtvaardiger land waar iedereen mee mag praten en beslissen.
Gisteren kwam ik een nieuwe mooie tekst tegen, een bord met de tekst “ถ้าคุณรู้สึกเจ็บ คุณยังมีชีวิตอยู่ แต่… ถ้าคุณรู้สึกเจ็บแทนผู้อื่น คุณยังมีความเป็นมนุษย์อยู่!” Vertaling: Wie pijn voelt heeft een leven (leeft), maar wie de pijn van een ander voelt heeft menselijkheid!”
Ik zou de tranen van de jongens, meiden, mannen en vrouwen die zeer aangedaan zijn omdat dierbaren achter de tralies zitten in veelal ahum minder aangename omstandigheden (overvolle cellen, armzalige faciliteiten, een schattig virusje…) in voorarrest op een proces dat nog lang op zich kan laten wachten, zeker geen “janken” noemen.
Beste Rob,
Ik weet dat we heel anders denken en ik weet ook dat een vriend vanwege een foutje gekozen heeft om te gaan zitten ipv de boete te betalen. Hij is er niet gemolesteerd uitgekomen en ik ken weinig mensen die mishandeld zijn terwijl ze niet de liefste mensen waren vanwege moord.
Er is grote vrijheid en doe daar wat mee en luizen in de pels hebben het wat zwaarder en daar zijn voor dieren bestrijdingsmiddelen voor.
Theorie is leuk maar de praktijk is beter.
Het ergste is misschien wel dat de wereld het laat gebeuren, ik vraag me dan wel af wat hebben we aan een verdrag voor de rechten van de mens als andere regeringen lijdzaam toekijken.
Niet alleen in Thailand, maar in ook veel andere landen,zitten de gevangenissen en strafkampen vol met mensen die voor een systeem gevaarlijk kunnen worden.
In Thailand is het in principe een elite minderheid,die reeds generatie’s ten koste van een echte democratie hun rechten verdedigen.
Een vrijgekozen politieke partij, die teveel aanhang onder de gewone bevolking heeft,wordt van deze elite minderheid meteen gezien als een bedreiging.
Een bedreiging die meteen wordt afgedaan, met beschuldigingen van corruptie en mogelijk wanbeleid,zodat het militair een gezochte reden heeft,om voor deze elite opnieuw in actie kan komen.
Een z.g.n. democratie op papier,waarbij het systeem van deze kleine elite de massa door gewilde slechte educatie mogelijkheden, het liefste op dit peil wil houden.
“Op dit moment zijn er politieke activisten gevangengezet. Hen wordt op een onmenselijke wijze hun recht op vrijheid ontnomen, dit terwijl zij zich slechts hard maken voor de rechten van burgers. Ze eisen een democratie zoals deze door de grondwet wordt gegarandeerd. Maar de autoriteiten doen precies het tegenovergestelde en gebruiken hun macht op onrechtmatige wijze. Ze misbruiken hun macht door het arresteren en gevangenzetten van politieke activisten en andere mensen die zich verzetten tegen onrecht.”
Als ik deze eerste alinea lees heb ik eigenlijk al gegeten en gedronken. (En voor alle duidelijkheid: ik sympatiseer met de demonstranten.)
onmenselijk: is een gevangenis onmensenlijk?
eisen democratie: nee, zij eisen wijzigingen in de huidige situatie.
autoriteiten gebruiken hun macht: ja, dat doen ze gelukkig overal anders zou het overal ene grote zooi worden
onrechtmatig: dat kan alleen een rechter vaststellen en die is niet geraadpleegd. En voorzover er rechtzaken waren hebben de demonstranten ze verloren
onrecht: wat is onrecht? De grondwet, het politie-optreden? Art112 is toch geen orecht, of zie ik dat verkeerd?
petje af voor jouw verhaal waaruit liefde en engagement spreekt. Het doet me ontzettend verlangen naar toen ik nog jong was en ook op de barikade stond. Houdt vol het is het leven waard
Echt waar, chris? Heb jij nog nooit een vonnis van een rechter onrechtmatig gevonden? Lees de Kalama Sutta van de Boeddha. Denk en oordeel zelfstandig. Wat is daar mis mee?
Ben het totaal niet met je eens Chris.
Kijk eens wat er in Australië met mensen die geen Corona vaccin willen gebeurt? Het is een grove schande, schending van de mensenrechten, en rechters die daar ineens in mee gaan.
In Oostenrijk en Duitsland ‘masseert’ men de rechtspraak al in dezelfde richting.
En nu ook in Nederland worden (vandaag nog) onschuldige burgers opgepakt omdat ze voor hun grondrechten opkomen.
Dat zulke dingen (onrecht, rechters die uitspraken doen ten faveure van de elite) daar twijfel ik geen seconde aan. Macht corrumpeert, en dat niet alleen in Thailand.
Sorry, dit moest er even uit.
Erratum mbt Australië (voor wie niet of slecht geïnformeerd is).
Niet enten > baan kwijt > geen recht op uitkering > je huis niet meer uit mogen > in een kamp opgesloten worden. Het is een grove SCHANDE!!!
Over slecht geïnformeerd zijn gesproken: in enkele staten, zoals Western Australia, is er een vaccinatieplicht voor bepaalde beroepen. Er is geen sprake van in kampen opgesloten worden etc.
Bij deze informeer ik je, beste Cornelis,
https://twitter.com/_evelynrae/status/1466712921266814977?s=21
https://twitter.com/thierrybaudet/status/1467589795283189772?s=21
Een commentaar op twitter beschouw je als informatie? Het is klinkklare onzin…..
En jij gelooft de Mainstream media?
Nee dan ben je goed geïnformeerd
En dan even los van Twitter en co. Een Nederlandse studievriend woont in Australië, en die vertelt dezelfde verhalen. Maar goed, op jouw advies geloof ik hem vanaf vandaag ook niet meer wat hij mij vertelt ( hoop dat je de ironie voelt in mijn betoog)