KNIL-veteraan Julius Ernst over de Birmaspoorweg
Kanchanaburi War Cemetery (PHEANGPHOR studio / Shutterstock.com)
U heeft de vooraankondiging van de Dodenherdenking op 15 augustus in Kanchanaburi gelezen, een mooie traditie, die zeer terecht in stand wordt gehouden door de Nederlandse ambassade in Thailand.
De Birmaspoorweg heeft veel doden geëist, maar gelukkig hebben ook heel veel buitenlandse krijgsgevangenen, waaronder Nederlanders, die verschrikkelijke periode overleefd. Dat aantal overlevenden wordt uiteraard met de tijd steeds kleiner.
Eén van die overlevenden is Julius Ernst, een soldaat uit het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (KNIL). Ik maakte in 2015 een artikel voor dit blog over hem naar aanleiding van een interview in Checkpoint, een maandblad voor en over veteranen.
Ik beveel u met genoegen aan dit artikel nog eens te lezen: www.thailandblog.nl/achtergrond/julius-ernst-knilveteraan-de-birmaspoorweg
Het is nu 5 jaar later en tot mijn groot genoegen is Julius Ernst nog altijd springlevend en altijd bereid zijn verhaal over zijn ervaringen in Thailand nog eens te vertellen. In april van dit jaar – voorafgaand aan de Dodenherdenking in Nederland – verscheen Julius in een video van NTR SchoolTV. Hijzelf, historische foto’s en filmbeelden ondersteund door mooi uitgevoerde schetsen geven een goed beeld van de verschrikkingen waaronder de krijgsgevangenen in Thailand als dwangarbeiders werden gebruikt.
Zie de video hieronder:
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Activiteiten29 oktober 2024De Golf van Thailand rondom Koh Tao (video)
Eten en drinken28 oktober 2024Noedels eten in Chanthaburi
Achtergrond22 oktober 2024Thaise fruitsnijkunst Kae Sa Luk
Activiteiten21 oktober 2024Beklimming van Khao Nor in Nakhon Sawan (video)
Toevallig was ik jaren geleden begonnen met de reis naar de beroemde brug over de riverkwai en ging verder naar Satani Nam Tok het eindpunt en ben gaan lopen naar de oude spoordijk waar de rails al weg waren en bedacht dat mijn oom hier had gewerkt want ik wist dat van zijn weinige verhalen en het was bloedheet en ik stond te rillen van de kou, het was voor mij heel emotioneel .
Zelf ben ik ook een paar dagen in Kanchanaburi geweest en heb de Hellfire pass en de brug bezocht .Wat veel toeristen niet weten is dat de brug die ze bezoeken niet de echte brug is waar het zich allemaal heeft afgespeeld tijdens de oorlog. De brug werd niet gebouwd over de Kwae maar over de Mae Klong (Meklong) op enkele kilometers voor de samenvloeiing met de Khwae. Toen er na het verschijnen van de film in 1957 steeds meer toeristen op zoek gingen naar de ‘brug over de Kwai’ en die daar niet aantroffen, besloten de Thaise autoriteiten in de jaren zestig de bovenloop van de Mae Klong te hernoemen in Khwae Yai en de Khwae in Kwae Noi…Van de oorspronkelijke brug is niets meer over dan een aantal pilaren die voor het grootste gedeelte onder water zitten. neemt overgens niet weg dat de plek van grote historische waarde is en het museum en de Hellfire pass zeer zeker de moeite waard is om te bezoeken
Uw bewering klopt maar ten delen. Het klopt dat de beroemde film in het niets te vergelijken is wat men nu in Kanchanaburi te zien is. Het klopt ook dat de Thaise regering de bovenloop waar de brug ligt hernoemd heeft na de Khwae Yai., vanwege de vele toeristen.
De brug nabij Kanchanaburi is echter daadwerkelijk de originele brug die door krijgsgevangen gebouwd is. In 1945 is deze gebombardeerd en gedeeltelijk verwoerst. Dit is echter na de oorlog (met Japans geld) hersteld. Oorspronkelijk had de brug allemaal bogen (die de Jappen uit Java hadden gehaald). Drie bogen zijn echter niet hersteld, maar vervangen voor een rechtere constructie. Enkele pilaren zullen ongetwijfeld gerenoveerd zijn en de bielzen en de rails zullen wellicht ook een keer aan vervanging toe zijn geweest. Datzelfde geld ook voor de indrukwekkende stuk bij Wang Pho.
Overigens heeft naast deze metalen/stenen brug ook een houten spoorbrug gelegen. Daar is nu echter niets meer van terug te vinden.
Het museum bij de brug is aardig, maar als men weinig tijd heeft, raad ik het TBRC museum aan, dat naast de grote begraafplaats ligt..
Ik ben er geweest ongeveer 20 jaar geleden met vrienden en later in 2012 alleen met mijn vrouw, je kon er ook luisteren onder het lopen naar alles wat er gebeurd was nou dat was verschrikkelijk. Als je alleen al bedenkt hoe heet het daar was en als je dan ook nog moest werken dat was echt niet te doen en dat met minimaal eten en 18 uur per dag. Als je een wondje had van de bamboe dan begon het meestal te zweren en er was bijna geen verzorging, zoals er verteld werd was alles eigenlijk van bamboe gemaakt ook de bedden.
Het is verschrikkelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen tijdens een oorlog terwijl ze elkaar helemaal niet kennen of elkaar iets aangedaan hebben.
DIT MAG NOOIT MEER GEBEUREN.
Indrukwekkend. Zeker als voorbereiding op de 11de herdenking a.s. zaterdag. SchoolTV film met dank gedeeld.