Khao San’s valse documenten industrie
Thailand is zeer waarschijnlijk het enige land ter wereld waar vervalste documenten openlijk op straat worden aangeboden en verkocht.
In Khao San Road in Bangkok zijn wel minstens tien kraampjes – zelfs één direct bij het politiebureau Chana Songkhram onder een gigantische scherm waarop twee politieagenten staan afgebeeld met de mededeling ’24 hours protection and services’ – die een grote verscheidenheid aan valse identiteitskaarten en andere documenten aanbieden.
De documenten van papier of plastic kunnen bijvoorbeeld zijn: ID-kaarten voor pers, studenten, cabinepersoneel van luchtvaartmaatschappijen, Interpol, FBI, DEA, maar ook rijbewijzen, diploma’s, afstudeercertificaten van prestigieuze universiteiten in Engeland, VS of Australië.
Thaise politie doet niets
De kraampjes met vervalste documenten handhaven zich moeiteloos in het pandemonium van Khao San Road. Het best bekend als een toevluchtsoord voor rugzaktoeristen in Zuidoost-Azië met zijn goedkope hotels, pensions, internet cafés, restaurants, reisbureaus en tattooshops. Het is in feite niets nieuws in deze straat maar wat verandert is, is dat er steeds meer aanbieders van valse documenten te zien zijn. Publicaties hierover in de internationale media, die deze praktijken aan de kaak stellen, bereiken het tegenovergestelde namelijk dat de handel gratis publiciteit krijgt. Enige actie van politie of andere autoriteiten is in al deze jaren achterwege gebleven.
“Elke keer als hun criminele activiteiten worden belicht worden de verkopers en de mensen achter de schermen aangemoedigd om meer ID’s en documenten in hun pakket op te nemen zodat het aanbod steeds groter wordt,” zei een politieman die ermee instemde om er over mee te praten op voorwaarde van anonimiteit.
De publiciteit heeft vele klanten uit het buitenland aangetrokken, die naar Khao San Road komen met in hun land verzamelde opdrachten voor valse documenten.
Vervalste studentenkaart
Er wordt aangenomen dat de handel meer dan 30 jaar geleden in Thailand begon met een vervalste studentenkaart, die door reisbureaus in de buurt van het Malaysia Hotel werden verkocht. De klanten gebruikten die kaart om goedkope vliegtickets te kopen. Studentenkaarten en later perskaarten werden in de tachtiger jaren gebruikt als legitimatiebewijzen voor gestolen cheques en creditcards.
Tegenwoordig is het bestellen van een valse ID of ander document zeer eenvoudig. Je selecteert uit een catalogus of van een display het gewenste document, geeft de verkoper een foto en persoonlijke informatie die op het document moet komen te staan. Zet een handtekening en na een aanbetaling van 50% en wordt het document binnen het uur afgeleverd. De gegevens hoeven dus van de koper zelf te zijn, hij kan het voor ieder ander doen, het maakt de verkoper niet uit. De nu gangbare prijzen zijn ongeveer 300 Baht voor een papieren ID, 800 Baht voor een plastic ID (creditcard formaat) en 2500 Baht voor een universitair diploma.
De eerdergenoemde politieagent bevestigt, dat deze activiteiten natuurlijk illegaal zijn in Thailand en dat de verkopers in principe gearresteerd zouden kunnen worden met inbeslagname van alle “koopwaar”. Maar hij voegde eraan toe dat er problemen ontstaan wanneer voor de officier van justitie en de rechtbank bewezen moet worden dat de verkopers valse documenten leveren. Met het grote aanbod van al deze honderden documenten is het erg moeilijk en kostbaar om een sluitend bewijs te produceren. De echte uitgever van de documenten die zijn nagemaakt (een buitenlandse overheidsinstelling, bedrijf of universiteit) zou een vertegenwoordiger naar Thailand moeten sturen om een klacht in te dienen bij de politie. De kosten en de moeite om zo’n klacht in te dienen zijn echter te hoog om een actie te rechtvaardigen.
In het verleden werden de valse ID’s ook wel door toeristen gekocht die het een leuk souvenir vonden. Later werd het aanbod in steeds grotere kringen bekend en trok het ook mensen aan die de valse documenten voor criminele doeleinden kochten. Dat de verkooppunten vooral in Khao San Road en de zijstraatjes zijn gevestigd heeft te maken met logistiek. De plaatsen waar de documenten daadwerkelijk worden geproduceerd zijn in de buurt en de eigenaren van deze productiebedrijven hebben op de voor Thailand gebruikelijke wijze goede contacten met de politie. Alles in deze handel, waarin heel veel geld omgaat, is goed georganiseerd.
Paspoorten
De politieman wees erop dat de Khao San verkopers alleen buitenlandse vervalsingen aanbieden en geen Thaise identiteitskaarten of rijbewijzen, want als ze dat zouden doen zouden zij onmiddellijk worden gearresteerd. Met buitenlandse documenten zijn ze vooralsnog redelijk veilig.
Een bijkomende of misschien wel nog belangrijkere handel is dat in vervalste of gestolen paspoorten. De verkopers in Khao San Road zeggen dat het een gevaarlijk terrein is, maar als ze je vertrouwen als buitenlander kunnen ze je in contact brengen met mensen die daar in gespecialiseerd zijn.
Over valse en gestolen paspoorten binnenkort een apart verhaal.
Ingekort en (soms) vrij vertaald naar een artikel in The BigChilli
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Op zich is de handel in valse studentenkaarten, internationale rijbewijzen en diens meer noch tamelijk onschuldig.
Immers wordt je er mee betrapt krijg je in het eerste/beste geval een berisping, in het tweede een correctionele veroordeling. En dat heb je dan maar je zelf aangedaan.
Je kan er ook glossy fashion magazines kopen, waar jouw foto in vol ornaat op de cover staat afgebeeld.
Wat meer zorgen baart, is het professionalisme van die vervalsingen. Uiteraard is Khao San Road bekend als het mekka van de backpacker. Zo’n valse studentenkaart levert hen hooguit een goedkopere busrit of maaltijd bij KFC. Of je koopt het voor de grap. Maar zonder student I.D. krijg je soms ook wel korting of zijn er gelijkwaardige promo’s, dus wie maalt er om. Het is anders wanneer professionele malafide lieden naar Khoa San komen om daar enkele ‘bestellingen’ te plaatsen. Alles is mogelijk, met een vals UN pasje kan je al wat uithalen, maar je kan er gegarandeerd valse credit cards bestellen. Weliswaar zonder de software en kennis van gegevens om ze te misbruiken, maar dan zijn we toch op het criminele pad, niet?
Maar het is zoiets als het softdrugs- versus het harddrugsbeleid. Het ene wordt gedoogd, het andere is snel correctioneel strafbaar. En de vervalsers van onschuldige studentenkaarten op Khao San, zouden wel eens de handlangers kunnen zijn van de maffia die valse paspoorten, bijhorende credit cards, en diens meer leveren. Dan vervaagt de grens tussen soft en hard, en bloeit er handel…
Een twintigtal jaren geleden was er in Nederland iemand die met een vervalste artsenbul jarenlang in een ziekenhuis werkte. (Is wel vajer voorgevallen). Een goeie dokter vond iedereen. Hij viel pas na 4-5 jaar door de mand. Een timmerman met een vervalst diploma wordt bij de eerste de beste reparatie ontmaskerd. Dat is waarom ik soms meer respect heb voor goede vaklui dan voor dokters.
Als je daar een rijbewijs laat maken wel even controleren of ze daarop niet dezelfde spelfout maken als op het ‘reclamebord’ – license vs. licence – want anders val je al heel snel door de mand…………….
Door de mand vallen ?. Waar ?. De meeste Thais kunnen helemaal geen Engels lezen. En valse Thaise ID kaarten en rijbewijzen worden helemaal niet aangeboden. Buiten het feit zo een dokument als party kick thuis te hebben heeft het geen zin hier iets te kopen.
Het in bezit hebben -of zelfs bij je dragen van gevalste papieren is in de EU strafbaar. Als je hier een vals paspoort wilt laten maken, komt de vraag op hoe ben je dan in Thailand binnen bent gekomen ? Zonder paspoort ? Het zelfde gelt voor een vals rijbeweis. Vooral als je dan nog een aanrijding krijgt in Thailand. Bij rijden met valse papieren ben je meteen je verzekering dekking kwijt. Je kund nog gaan solliciteren bij bv. de SHELL Nederland met een vals Thai Harvard diploma. Beter is echter, dat je dat diploma ingeraamd ophangt op je toilet thuis. Daar kun je er over lachen. Valt het de SHELL op, heb achteraf niets meer om over te lachen.
Jaren lang liep ik er langs zonder er acht op te slaan tot ik een internationaal rijbewijs of een Thais rijbewijs wilde hebben. Het laatste kan niet zoals ook hierboven staat. Wat me opviel was dat het allemaal prutswerk is, het lijkt niet eens op het orgineel. Al die zogenaamde documenten zijn fantasiedocumenten, leuk voor de show maar niet om echt te gebruiken.
De grote man achter dit alles is een politieman,die een professionele werkplaats heeft met persen,stempels, kopieermachines,plastic in alle diktes, papier in alle soorten die om de pasjes geperst worden.Ja er worden wel degelijk Thaise papieren,rijbewijzen,paspoorten,ID cards enz enz, gemaakt op professionele wijze niet van echt te onderscheiden.Het klopt ,30 jaar geleden kon je alles laten maken op de parkeerplaats van het Malaysia Hotel,toen was nog alles van papier,daar is hij toen ook begonnen,ook stempels maakte hij na.Nu 30 jaar later heeft hij +- 50 mensen voor zich werken,de meeste pasjes en kaartjes die je ziet op khao San zijn slecht gemaakt voor de show,maar heb je een echt uitziend document nodig dan wordt dat ook gemaakt,natuurlijk voor een veelvoud van het bedrag dat ze op khao San rekenen.
Weet niet of we over dezelfde kerel praten. Maar een van de drukkerijen bevindt zich in een zijstraat (soi) ten noorden van What Chana Songkram. Khao San langs de tempel richting Rambutri, bijna aan Phra Athit; richting Chao Praya dus.
Daar wordt – en masse – gedrukt, gekopieerd en geseald. Professioneel.
Misschien nog een kleine anekdote, over die ‘drukkerij’.
Stond daar eens toevallig een sigaret te roken, aan de ingang van de drukkerij. Was een kameraad aan het opwachten die op dat moment zijn shift gedaan had in een guesthouse 50 meter verder. Zijn patroon mocht niet weten dat we samen nog iets anders gingen doen. Word plots aangesproken ‘you are mister Davis?’. Bevestigde dat, en werd mee binnen getroond. Dacht, mijn maat uit het guesthouse heeft het zo geregeld, om mij aan het zicht van zijn patroon en eventuele betrapping te ontheffen. Mee naar binnen dus. Heb daar stapels klaargemaakte -en verpakte documenten gezien, er lagen ook reispassen althans aan de kaft met opdruk te zien. Om dan tot achterin in een kantoortje te komen. Daar zat een corpulente kerel, al snel razend op zijn handlanger die me binnen had geloosd. ‘This is not Mister Davis!’ gevolgd door Thaise scheldwoorden. (Moet zijn, het waren zeker geen liefkozingen). Kreeg het even benauwd, mijn maatje was er ook niet en had deze hachelijke situatie niet verwacht. Heb dan even het woord genomen en mijn situatie uitgelegd, ook dat mijn naam degelijk Davis, of David was, vanwaar waarschijnlijk het misverstand. Stond gewoon een sigaret te roken om op mijn maat te wachten, niet meer, niet minder. Die kerel heeft er dan hartelijk om gelachen, en heeft me onder zijn begeleiding en die van 2 bejaarde boksers naar buiten geleid. Mijn maatje stond daar gelukkig. ‘The Big Chief’ heeft die laatste aangesproken, wat allemaal oké leek, die nog 100 THB toegestopt om – in het Thais gezegd, begreep dat wel – naar een peeskamertje te gaan. Heb maar niets gezegd, de eerst passerende tuk-tuk in, en gewoon naar huis. De rit naar huis was trouwens 60 THB, net Pinkao over, en heb maar tegen men maat gezegd; 100 is oké, laten we snel naar binnen gaan, bibberde nog in lijf en lede…. Deze anekdote kadert trouwens in eerder verschenen topic van me hier, ook Khao San gerelateerd.
Ik heb nog een leuke en waargebeurde anekdote betreffende zo’n nagemaakt document.
Een kameraad van mij ging naar Thailand waar ik dergelijke “documenten” had gezien, en vroeg hem
een PRESS card,(journalisten pas) voor mij te laten maken. Ik gaf hem wat gegevens mee en hij vertrok voor zes maanden naar Thailand. Weliswaar naar Pattaya.
Na een week of drie kreeg ik per post een waarlijk prachtige journalisten ID kaart, met mijn foto en al.
Uitgegeven door International Press-Journal Association gevestigd Fleetstreet te Londen E.C.4. Stempel op voor en achterzijde en gedeeltelijk over de foto. Geldigheid datum tot 31 december 2003. Geplastificeerd voor de prijs van 300 Baht….
Het enige foutje was dat mijn handtekening niet klopte.
Ik beschouwde het “document” als gadget om indruk te maken op mijn vrienden bij feestjes.
Een maand of zes later kwam een zus van mijn vrouw op bezoek naar Nederland. In 1999 was dat nog iets makkelijker. Toeristenvisum voor 3 maanden, ze zou hooguit 6 weken blijven. Arriveerde op Maastricht-Aachen airport (die toen nog vluchten had AMS-MST). Geen problemen behalve dat ze koffer vol had met houten figuurtjes. De douane deed eerst moeilijk, maar door slim handelen (en dat is weer een heel ander verhaal) lieten ze haar toe, zonder betaling.
In haar paspoort stond evenwel “geldigheid verblijf in Nederland: 3 weken”. Geen probleem, ze moest zich toch melden bij de vreemdelingendienst te S. Zouden we dat even corrigeren.
Mooi niet dus. Een joch nauwelijks uit de pubertijd verklaarde dat daar niets aan gedaan kon worden en dat mevrouw illegaal verbleef na die drie weken, en dat ze het in de gaten zouden houden.
Aangezien ik me niet snel met een kluitje in het riet laat sturen, verzocht ik de jonge spruit om zijn chef er even bij te halen. Dat zou niet mogelijk zijn, die was te druk bezig.
Dan maar de hoofdcommissaris, de gouverneur, de minister van buitenlands zaken, zelfs prins Bernard.
Het jongmens voelde zich niet echt op zijn gemak en verdween voor een paar minuten.
Triomfantelijk keerde hij terug en beet ons toe:”U kunt beter direct vertrekken, anders zien wij ons genoodzaakt u te laten verwijderen”. (Het dient gezegd te worden de puber bleef de hele tijd wel vriendelijk.)
Ik toverde vermetel de licht groene, nog glanzende Journalisten pas tevoorschijn. Ik was intussen witheet van woede: ik zou die dreumes eens leren!
“Mijnheer ik ben journalist en verzoek u, mij mijn kranten en de televisie te verwittigen. Deze hele vertoning is ongehoord, men zou zich eerder in een politiestaat wanen, dan in een zich beschaafd noemend land. Overigens zullen wij ons niet met geweld laten verwijderen, tot de krant en televisie gearriveerd zijn. Dan komt u nog op de televisie en kunt u dat proberen uit te leggen aan uw kinderen later.”
Het was eruit, eer ik het besefte. De trainee vreemdelingendienst-agent verdween, met meename van mijn geliefde journalisten pas. De zus van mijn vrouw had het hele schouwspel gade geslagen (en er geen woord van verstaan), en prevelde: “Bob, I think we better go).
Daar verscheen een dik in het kostuum gehesen hoge piet, gezien de strepen op dat pak.
“Mevrouw, meneer, ik heb uw stukken nog eens bestudeerd, er moet ergens iets fout zijn gegaan. Mag ik met u afspreken dat we alles opsturen naar het ministerie en we u uitnodigen om volgende week nog eens langs te komen. We zien wat er te regelen valt.” Met een glimlach schoof hij mijn International Press Association pas over de tafel naar mij toe. Mijn oren stonden waarschijnlijk op mijn achterhoofd, zo breed was mijn triomfantelijke smile.
Omdat ik de zaak niet vertrouwde, belde ik een advocaat in vreemdelingen zaken op. Even langs komen, contant 900 guldens (ja, u leest het goed!) neertellen. Volgende dag twee brieven per tante post, brief aan rechtbank, brief voor controle door politie.
Hoe lang zou zo’n procedure duren? Wel twee jaar is vrij normaal.
De zus is gepland na zes weken vertrokken, controle in Beek (zoals wij MST noemen), minimaal, controle in AMS helemaal niet. Brieven van advocaat nooit nodig geweest.
Een maand of drie later heb ik dezelfde truc nog eens uitgehaald bij de vreemdelingendienst in M.
Thaise kennis zou het land worden uitgezet. Na vertoon van de journalisten pas en circus met de krant, televisie kreeg ze een verlenging van een jaar, met het verzoek wel werk te gaan zoeken. (En dit is ook weer een heel ander verhaal.)
Dat heerlijke pasje ligt nu enigszins verfomfaaid voor mij. Expiry date 2003. Those were the days.
Zo ziet men weer, dat zo’n namaakdocument ook zijn goede kanten kan hebben. Alhoewel ik er op dit moment geen gebruik meer van zou maken. Het vertoon ervan op verjaardagen en het vertellen van de bijbehorende verhalen leidt echter steevast tot hilariteit. Wie niet sterk is moet slim zijn.
Ten slotte. De advocaat. Ik heb jaren later nog eens gebeld, dat 900 gulden toch wel erg veel geld was voor twee briefjes. Hij ging ermee akkoord. “Kom eens langs op kantoor, dan bespreken we het even.”
Mijn Thaise vrouw en ik zijn inderdaad in 2012 langs geweest vanwege een arbeids-conflict met werkgever. Over die visum kwestie hebben we niet gehad, maar dankzij zijn kennis en kunde, zijn we nu in staat om nog dit jaar naar Thailand te kunnen verhuizen.(Maar dat zijn weer twee andere verhalen.)
Hij die beweert dat fraude niet loont:sta nu op en verdedigt u!
Onder het moto van sterke verhalen; Hier hebben we nog een “Broodje Aap”
Het spijt mij normaal reageer ik hier nooit op, maar dit artikel is een puur ” verjaardags opschepperij” verhaaltje en geeft mensen een totaal verkeerd beeld van de “macht van pasjes”.
1 citaatje “Met een glimlach schoof hij mijn International Press Association pas over de tafel naar mij toe. Mijn oren stonden waarschijnlijk op mijn achterhoofd, zo breed was mijn triomfantelijke smile.”einde citaat.
Voor de rest staat de reactie vol superlatieven en papieren overwinningen.
Lex K.
Hallo Bob,
Leuk verhaal en zeker een heleboel pret achteraf, als alles is gelukt.
Maar als ik het goed lees, dan hebben wij TB-ers nog zeker 4 verhalen van je tegoed.
In spanning afwachtend,
LOUISE
Prutswerk is niet altijd het geval. Vriend van mij komt uit Australië en werkt in Dubai, ik heb een rijbewijs voor hem laten maken en hij heeft dit rijbewijs in Dubai omgezet naar een lokaal rijbewijs en niemand heeft maar iets gezien.
Nou wil de toeval dat we hier niet over Dubai spreken, maar over Thailand. Het omschrijven van een rijbewijs naar een Thais funktioneerd niet. Dit door het geval, dat je Thai rijbewijs in de Thaise PC wordt genoteerd. Ga je dan voor een verlenging, mag je iets gaan verklaren. Nouja je kunt dann nog effe opnieuw naar Bangkok en vers rijbewijs gaan halen ?
Bedankt trouwens, Gringo, voor de interessante posting; als men reageert is dat een reactie, maar daarom nog geen dankwoord aan de poster. Bij deze.
Kijk uit naar het vervolg. Want heb een klein vermoeden dat Khao San niet allen het mekka van het de backpackers is… Heb er zowat 10 jaar – net over de brug – geleefd, en kan alleen maar kwijt:
Daar waar veel licht is, is ook veel vertier.
Maar hoe donkerder de steegjes, hoe harder de kneepjes ;~)
Davis.
Als je recht door zee gaat en korrekt in je schoenen loopt, heb je geen valse papieren nodig. Tenzij je zoekt een leuke grap voor thuis aan de muur te hangen.
Moderator: uw reactie moet gaan over het onderwerp
Eind jaren 90 had je ook 1 of 2 van die zaakjes op de Beach Road. Ik vond het altijd wel leuk om daar op die borden te kijken, verderop verkochten ze toen daar ook nog volop van die namaak Rolexen.