Het verschijnsel Mia Noi in Thailand

Dit fenomeen van Mia Noi (bijvrouw, tweede vrouw, minnares) is verspreid onder alle lagen van de Thaise samenleving. Verhalen van belangrijke mannen in de samenleving die er meerdere vrouwen op nahouden zijn in diverse media terug te vinden.

Echter dit verschijnsel zorgde voor veel (terechte) kritiek in de westerse wereld. Op grond daarvan stuurde prins Svasti Sobhon in 1913 memorandum rond om monogamie in een wet op te nemen, om zo aan de kritiek uit het buitenland tegemoet te komen. Hoewel Rama VI een andere mening had, kwam het niet tot een nieuwe wet. Bovendien omringde Rama VI zich vooral met jonge mannen en was het meer een koninklijk statement!

Thailand veranderde haar wetten pas in 1932 en het hebben van meer dan één vrouw werd daardoor illegaal. Formeel zal dit dan wel “illegaal” zijn, de praktijk is weerbarstiger. Het is echter nu geen voorrecht meer alleen voor de rijkeren of hogere klasse. Zolang de man maar voor zijn vrouw (mia luang) en de kinderen zorgt, zal zij, soms met tegenzin, erin toestemmen. Beter dan alleen met kinderen achter te blijven. Mia noi kan dan voor de man zorgen. Echter als de mia noi meer geld ontvangt dan zij slaat de vlam in de pan! In de vele Thaise soaps en samenleving gaat het er echter niet zo simpel aan toe zoals hier omschreven. Een bekende uitdrukking is dan ook: “This is usually done ‘on the sneak’, although the Thai grapevine usually knows about these affairs long before the press.”

In het verleden lag het hebben van meer dan één vrouw om verschillende redenen anders. Dit is een verhaal wat een jongen vertelde.

Toen ik jong was, leerde ik de gedachten van de Chinese gemeenschap kennen over het hebben van meer dan één vrouw. Niet van een man, maar van onze Chinese hospita kwam deze openbaring.

In Bangkok woonde en ontdekte ik dat onze hospita de mia noi van onze huisbaas was, omdat zij het mij vertelde. Op dat moment was ze vijfenveertig en haar man was vijftig. Ze waren al 21 jaar samen. Het leek niet een avontuurtje van onze verhuurder, ten koste van zijn eerste vrouw.

Lachend vertelde Madame Chao mij dat haar man, die een goede Chinese zoon was, door de traditie gedwongen werd om mee te gaan met de keuze van zijn ouders voor een vrouw. De vader van zijn eerste vrouw en zijn vader waren oude vrienden. Zij hadden ermee ingestemd als één een zoon en andere een dochter had, zij hen met elkaar zouden laten huwen met het doel om hun families en respectabele ondernemingen samen te voegen.

In dergelijke gevallen worden de jonge man en vrouwen niet geraadpleegd over deze zaak en de confucianistische ethiek geven de kinderen geen recht om te weigeren. Mijn hospita vertelde dit verhaal met gevoel voor humor.

“Dus, mijn man wist vanaf de leeftijd van 8 dat hij de dochter van de parel-koopman zou trouwen, die in dezelfde straat woonden. Zijn vader was een diamanthandelaar. Dus je ziet dat het een goede match was voor de beide families.”  “Maar hielden ze van elkaar?” vroeg ik

De Chinese samenleving is anders. Dat is niet het belangrijkste tussen man en vrouw. De eerste plicht van mijn man was voor zijn vader en moeder. Ze gaven hem eten en onderwijs. Het was zijn plicht om mee te gaan met hun wensen voor het welzijn van de familie.”

“Maar hoe zit het met zijn eigen geluk?”

“Waarom zou hij niet gelukkig zijn geweest? Hij had alles wat hij nodig had en veel meer dan veel andere mensen. Soms vraag ik me af over culturen die denken dat ‘romantische’ liefde het enige echte geluk is. Als mijn man geen goed eten en een goede opleiding had gehad, zou dan een romantische liefde hem gelukkig hebben gemaakt?”

“Mijn familie had net genoeg geld om ons op te voeden. We waren kleermakers. Nergens zo rijk of zo belangrijk als de familie van mijn man.

“Ik werd voor acht jaar naar de Chinese school gestuurd en had veel geluk dat er zoveel onderwijs was. Mijn vader was nogal verlicht. Hij geloofde dat opgeleide dochters veel waardevoller waren dan alleen maar mooie vrouwen. Maar ik ben tevreden in mijn situatie zoals die nu is net als de overige mensen waar ik mee leef.

Bron: Pattaya Mail