Het verhaal van “Max Percussion Theatre”
Ik heb het voorval met de groep Max Percussion Theatre redelijk goed gevolgd via de pers en internet en het verhaal in de Bangkok Post is, zoals gewoonlijk, gebrekkig in de nieuwsvoorziening. Ik refereer aan de posting van Dick van der Lugt en heb het voorval met meer informatie gereconstrueerd.
Het Max Percussion Theatre is niet zomaar een drumband maar een slagwerkgroep met o.a. drums, xylofoons en dansers, die een grote show opvoeren. Op YouTube staan enkele video’s van de groep van optredens in Thailand, die – mijn mening – niet echt indrukwekkend waren. De groep bestaat uit 54 leden, niet allemaal leerlingen van de Satriwitthaya school 2, er zijn ex-leerlingen en vrienden lid van de groep.
De droom om in het buitenland op te treden zal bestaan hebben, hetzij bij de schoolleiding of de coach van het Max Percussion Theatre. De keuze valt op het jaarlijks concours van de Colour Guard in Eindhoven, Nederland en een dergelijk festijn in Amerika. Men nodigt zichzelf uit op beide concoursen en dient een aanvraag in bij het ministerie van Onderwijs voor subsidie. De kosten voor de trip naar Nederland worden begroot op 3,1 miljoen baht en die voor de Verenigde Staten op 8 miljoen baht.
Het verzoek wordt afgewezen, want “de groep voldoet niet aan de kwalitatieve eisen en kan niet bogen op enige prijzenswaardige prestatie in Thailand”. Daarop volgt het gesprek van de schooldirecteur met de coach waarin besloten wordt het geld gesponsord te krijgen uit het bedrijfsleven. Er wordt contact gezocht met de hoogste baas van de Ichitan Group, Tan Passakornnatee.
De goede man heeft nog nooit gehoord van de groep maar wordt geconfronteerd met een sitdown bezetting van een sporthal in Bangkok die zijn eigendom is. Chantage is het niet te noemen maar meer een beroep op zijn schuldgevoel, zijn karma. In een video op YouTube is te zien hoe de man in gewone vrijetijdskleding de sporthal inkomt en een toespraakje houdt. Hij vindt het niet netjes waarop het verzoek om geld aan hem wordt gedaan maar niettemin overhandigt hij de cheque van 3,1 miljoen baht. Hij zei er nog bij, dat hij voor meer geld niet te vinden zou zijn. Mooi, de trip naar Nederland kan doorgaan.
Welke (mogelijk kwalijke) rol de organisatie van de Colour Guard hierbij heeft gespeeld is niet duidelijk. Wellicht bestaan er persoonlijke relaties tussen beide partijen, om niet te denken, dat er ook geld in meespeelt. Zeker is dat de Colour Guard een persbericht doet uitgaan dat het Max Percussion Theatre zichzelf heeft uitgenodigd om mee te doen aan het concours en datzelfde persbericht werd kort daarna opnieuw uitgebracht, waarbij het “zichzelf uitnodigen” vervangen is door “door ons uitgenodigd”.
Het Colour Guard concours kent alleen Nederlandse deelnemers en men vond het kennelijk wel interessant om een deelnemer uit een ver buitenland te hebben. Er kon echter geen categorie gevonden worden waarin het Max Percussion Theatre kon worden ingedeeld maar geen nood, er werd een speciale categorie in het leven geroepen, de Marching World Class.
Zij zijn de enige deelnemer in die categorie en worden met 84 van 100 mogelijke punten winnaar. Een wakkere journalist merkte op dat het puntenaantal minder was dan de nummer 2 en 3 in soortgelijke categorieën en merkt er snedig bij op dat het Max Percussion Theatre ook met speelgoedfluitjes had kunnen optreden om eerste in hun groep te worden.
De rest is bekend, de groep komt terug en krijgt een lawine van kritiek over zich heen, het ministerie van Onderwijs heeft maatregelen tegen de schoolleiding aangekondigd en de alumni (afgestudeerden) van de school hebben een persconferentie georganiseerd ter verontschuldiging van de misstappen.
De leden van de groep kan niet veel verweten worden hoewel zij wel aan de sitdown in de sporthal hebben deelgenomen. Het was een droom die dan als een nachtmerrie is geëindigd. De trip naar Amerika zal ongetwijfeld niet doorgaan maar het Max Percussion Theatre is inmiddels wel “wereldberoemd”, mede dankzij Nederlandse inbreng.
Hieronder nog een YouTube video van het optreden (The Battle of Siam) in Eindhoven. Ik heb hem zelf slechts eenmaal bekeken, want ik word werkelijk ibbel van xylofoons.
[youtube]http://youtu.be/k92CZdminAQ[/youtube]
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Sluit ik me bij aan Hans, jammer dat BP weer eens het werk niet op orde heeft. Nu begrijp ik de excuses tenminste, het was immers niet netjes (maar geen afpersing) op een dergelijke manier druk uit te oefenen om geld los te peuteren. Maar dat ze zelf een sponsor zochten lijkt mij verder niets mis mee.