Het verhaal van Ben Reymenants

Als u het nieuws over de reddingsoperatie in de Tham Luang heeft gevolgd, kent u Ben Reymenants al enigszins. Op dit blog verscheen op 30 juni al een artikel over deze Belgische professionele duiker, die een duikbedrijf in Rawai, Phuket heeft, zie https://www.thailandblog.nl/achtergrond/belgische-duiker-actief-reddingsoperatie-chiang-rai  Inmiddels verschijnt Ben regelmatig met woord en beeld in reportages op televisie en andere media.

Mede dankzij Ben Reymenants en zijn duikbuddy’s werden de 12 jonge voetballers en hun coach ergens in de grot gelokaliseerd en kon de reddingsmissie zich richten op het veilig terugbrengen van de groep jonge mannen.

Nadat hij dinsdag 3 juli uit Chiang Rai was teruggekeerd, en ondanks dat hij de afgelopen vijf dagen erg weinig geslapen had, was Reymenants zo vriendelijk om met The Phuket News te praten over de reddingsmissie en zijn betrokkenheid. Dit is de soms ietwat vrije vertaling: .

Het begin

Het was op de avond van 27 juni dat Reymenants een telefoontje kreeg van een verbindingsofficier bij de Koninklijke Thaise Marine met de vraag of hij hen kon komen helpen met de reddingsoperatie.”Ik werd gebeld vanwege mijn expertise in grotten, als je dat zo mag noemen,” legde Reymenants uit. “We hebben een technische duik opleidingsfaciliteit in Rawai en zijn gespecialiseerd in diepgaande grotonderzoeken met behulp van gespecialiseerde compacte levensondersteunende systemen waarmee we verder en dieper dan conventionele duiksporten kunnen gaan,” zei hij. “Ik denk dat ik het dichtst bij de site was,[dus daarom werd ik genoemd en gebeld. AirAsia organiseerde de vlucht voor mezelf en 85 kilo duikuitrusting,” voegde hij eraan toe.

Op locatie

Toen hij eenmaal op de locatie aankwam, zei Reymenants dat hij en zijn team als  belangrijkste doelstelling hadden om een ​​dik statisch klimtouw te leggen om het 2,5 km lange traject van kamp 3 naar het gebied “Pattaya Beach”, waar ze vermoedden dat de kinderen waren, met elkaar te verbinden.

“Dit was natuurlijk pure speculatie omdat ze geen idee hadden of het team daadwerkelijk in een van de droge kamers was toen de grot begon te floaten vanwege plotse regenval.

“Er waren in feite twee opties: als ze het op tijd hadden gehaald, zouden ze zich op  Pattaya Beach bevinden of 200 meter verderop in een andere kleinere ruimte. Van deze ruimtes is bekend dat ze tijdens de moesson droog blijven en gedurende enkele maanden voldoende zuurstof bevatten. Er druppelt ook zoet water uit de stalactieten van het dak van de grot,” legde Reymenants uit.

Moeilijk begin van de operatie

In het begin was er een gevoel van nervositeit en frustratie onder de teamleden omdat het erg moeilijk was om vooruitgang te boeken. “De Koninklijke Thaise Marine en de lokale elektriciteitsautoriteit hadden materiaal klaargezet voor radiocommunicatie en verlichting in het beperkte gebied 800 meter van Pattaya Beach . Maar meer regen deed het water plotseling stijgen met een snelheid van 30 centimeter per uur en ze moesten zich haastig terugtrekken ongeveer anderhalve kilometer naar een gebied dat nu Kamp 3 heet,” voegde Reymenants eraan toe.

Bijzonder zwaar

De omstandigheden in de grot maakte de operatie in de eerste dagen bijzonder zwaar waren. “Het voelde alsof ik de Mount Everest opklomhaalde”, zei Ben, “We moesten tegen wilde stroomversnellingen in, gevolgd door meerdere beklimmingen op rotsachtige modderige hellingen.

“Toen we uiteindelijk in Camp 3 bij het water aankwamen was het zichthooguit 5 cm,  nauwelijks genoeg om onze instrumenten te lezen. Er was ook een sterke stroming en na slechts ongeveer 200 meter kwam ik vast te zitten in een kleine ruimte met sterke tegenstroom, waarop ik besloot ik terug te keren,” zei Ben..

Doorgaan

“Op de terugweg ontmoette ik het Britse grotteam, dat ook twijfels had en we besloten te melden dat de redding onveilig zou zijn in deze omstandigheden. Toen we de volgende dag echter hoorden dat de Navy SEAL’s het toch zouden proberen, met behulp van conventionele duikuitrusting en met weinig ervaring in de grot, besloot ik dat het beter zou zijn als ik ook door zou gaan, tegen het advies in van de Britse grotduikers.

Motivatie

“Verrassend genoeg was het waterpeil gedaald, de stroming minder sterk en het zich was verbeterd tot ongeveer 1 meter. De Thai Navy SEAL’s stuitten op een doodlopende gang en keerden terug. Ik besloot om het op zijn minst eens te proberen met mijn duikmaat Maksym Polejaka.

“We hebben toen een andere doorgang gevonden en hebben 200 meter lijnen in de goede richting kunnen leggen. Gemotiveerd door dit, besloten de Britse duikers om terug te gaan en ze legden ook enkele honderden meters lijn “, legde Reymenants uit..

“De volgende dag hebben we met behulp van een 30-jarige kaart van Franse ontdekkingsreizigers en een hint van een lokale Britse geoloog de T-sectie met elkaar verbonden door de hoofdtunnel met de doorgang naar het strand van Pattaya

De doorbraak

“Vlak nadat we de verbinding met de laatste ronde hadden gemaakt, ging het Britse team naar binnen en slaagden ze erin om de laatste opening te overbruggen, Ze zwommen een beetje verder dan Pattaya Beach en vonden de kinderen in de laatste ruimte. Ze maakten de video en keerden meteen terug met het goede nieuws.

Feest

“Ik zat nog steeds in mijn natte duikpak en keerde onmiddellijk terug naar de plek waar de britten zich bevonden. Wat er toen gebeurde kan ik alleen maar omschrijven als een geweldig feest vol juichende en huilende mensen. Iedereen gelukkig, ik werd zelfs door een admiraal van de marine geknuffeld,” ‘zei Reymenants.

Het vervolg

Reymenants zei bescheiden dat wat hij en het team hadden bereikt slechts een kleine stap was, maar de grootste taak moest nog komen: veilig de jongens eruit halen. “Een half dozijn landen hebben hun militaire experts met apparatuur, volgelaatsmaskers, communicatiesystemen, voedsel, enz. gestuurd, maar de vraag is nog steeds; leren we hen om te duiken – ze kunnen niet eens zwemmen – en hen begeleiden bij wat een extreem complex en gevaarlijk grottenstelsel wordt genoemd,.

“De hoop is groot, maar er is nog een lange weg te gaan.”

Bron: The Phuket News

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
• Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
• Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)