Een quarantaine verblijf in Thailand
(1000 Words / Shutterstock.com)
We lezen regelmatig, dat Thais, die vanuit het buitenland terugkeren naar Thailand, 14 dagen in quarantaine geplaatst worden alvorens zij naar hun eigen huis mogen vertrekken. Hebt u zich wel eens afgevraagd hoe dat allemaal in zijn werk gaat? Een Thais-Amerikaanse journalist, Charles Dharapak, maakte dit recent mee en schreef er een leuk artikel over. Dit is zijn verhaal.
Ik stond buiten met een groep van 75 pas teruggekeerde Thaise burgers uit Indonesië. Na drie uur saai wachten op Suvarnabhumi Airport wilden ze ons nog steeds niet laten vertrekken. Ambtenaren kwamen langs en maakten foto’s alsof we beroemdheden waren. ‘Maak je geen zorgen’, zei een agent met zijn chirurgische masker. “Wees geduldig.”
We waren blij dat we terug waren in Thailand. Velen hadden vastgezeten in het buitenland, omdat vluchten geannuleerd waren vanwege reisbeperkingen van Covid-19. We gingen eindelijk naar huis. Dat dachten we tenminste.
Zonder precies te weten wat er precies ging gebeuren werden we in bussen geladen. Ik checkte het nieuws en begreep, dat de Thaise regering zojuist nieuwe beperkingen op inkomende vluchten had aangekondigd om mogelijke infecties uit het buitenland te beperken. “We moeten het aantal mensen dat Thailand binnenkomt verminderen”, zei regeringswoordvoerder Taweesin Visanuyothin, “We moeten het aantal quarantaineplaatsen beperken.” In quarantaine geplaatst?, dacht ik.
Nieuwsberichten hadden het over een terugkerende groep Thais, die geïnfecteerd waren met het coronavirus tijdens religieuze samenkomsten in Indonesië, een land, dat nu als “high-risk” wordt aangemerkt.
Zonder voorafgaande kennisgeving werd mijn hele vlucht geconfronteerd met 14 dagen quarantaine van de overheid. “We brengen allemaal offers”, zei een Thaise functionaris tegen onze groep. Ik droeg mijn enige broek en ondergoed. Ik had geen tandenborstel. Ik vroeg een goed in het zwart geklede reiziger of hij hier uit zou kunnen komen. “Niemand hier is belangrijker dan wie dan ook”, antwoordde hij
We kwamen rond middernacht aan bij de vliegschool van de Royal Thai Air Force op 80 km van Bangkok, waar we met schijnwerpers verlichte kazernes zagen, omgeven door een metalen hekwerk met daarop camera’s van een gesloten circuit. Een militair heeft bij aankomst de autobanden van de bus direct met desinfectiemiddelen bespoten.
We werden kennelijk als infectueus beschouwd, want we werden ontvangen door medisch personeel, gekleed in een outfit als in een sciencefiction film. Een vriendelijke stem uit een luidspreker vertelde ons: “We delen de kamers in voor twee personen per kamer. U kunt nu een kamergenoot kiezen, Dank u voor de medewerking”. De goedgeklede man in het zwart zat op zijn koffer en zei: Ik kan niet slapen met zo maar iemand op een kamer. Ik slaap alleen met mijn vrouw”
Ik stapte in een bak met desinfecterende middelen om mijn schoenen te ontsmetten. Daarna werd de bagage bespoten, temperatuur werd gecheckt en ik kreeg een nieuw, schoon mondkapje. Ik kreeg als kamergenoot een 29-jarige Thai met geblondeerd haar, die van een surfvakantie in Bali terug was gekomen. Onze accommodatie was spartaans, maar wel ruim. De kamer was schoon en goed ingericht: airco, een flat-screen TV, snelle Wi-Fi, koelkast, twee gloednieuwe bedden en een zwabber. Daarbij nog een badkamer voor een warme douche en een toilet ruim van toiletpapier voorzien. Tenslotte ook nog een setje persoonlijke toiletbenodigdheden en een ziekenhuispyjama. Ik was uitgeput, viel in slaap met toch een ongemakkelijk gevoel van met een wildvreemde man in een slaapkamer te zijn.
Gedurende het verblijf kwamen overdag luidsprekers tot leven waaruit moeilijk verstaanbare aankondigingen schalden. Een LINE-chatgroep was ons middel voor tweerichtingscommunicatie met onze verzorgers.
Mannen in beschermende pakken bezorgden drie keer per dag heerlijke Thaise maaltijden met curry’s, vis en rijst. Bij de lunch kwam een doos desserts. Ik was vaak net klaar met ontbijten als de lunch zou komen. Met echte Thaise gastvrijheid werden we goed gevoed. Twee vrolijke en volledig geschikte gezondheidswerkers controleerden dagelijks onze temperatuur via het raam. Ik kon af en toe een paar kostbare buitenmomenten stelen op de zonnige parkeerplaats terwijl ik mijn met de hand gewassen was ophing. De televisie liet ons Thailand voorbij het hek zien, vat de dagelijkse Covid-19-briefings samen en vertelt verhalen over Thais die met financiële problemen worden geconfronteerd.
Momenten van vrolijkheid verbraken de quarantaine-monotonie: de Thaise minister van Volksgezondheid Anutin Charnvirakul trakteerde ons op KFC; twee buren kregen een berisping omdat ze op een avond het gebouw hadden verlaten om te trachten mango’s te plukken en als onze Covid-19-tests negatief terugkwamen.
Op de laatste dag gaf ik mijn sleutel terug met een respectvolle “wai”. De kamers moesten worden voorbereid op de volgende groep, terwijl duizenden Thaise burgers wachtten om naar huis terug te keren. Een groep luchtmachtmilitairen laadden onze bagage in de bus, op weg naar een gewaardeerde vrijheid. Een andere groep gaf ons nog “afscheidscadeautjes” in de vorm van maskers, ontsmettingsgel en een laatste smakelijke maaltijd voor onderweg.
Toen onze bus wegreed, applaudisseerde een rij regeringsfunctionarissen. Ik was geraakt, maar ik moet toegeven dat mijn geest toen al aan mijn eigen huis, mijn eigen bed en een frisgewassen onderbroek dacht.
Bron:
Video
Bekijk hier de video:
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Pfffft, lijkt me toch een hele zit, 2 weken met een vreemde op een kamer. Zelfs 2 weken opsluiting – want daar komt het toch op neer – met een goede bekende of zelfs je partner zou een schrikbeeld voor me zijn.
Bij de allereerste groep die men in quarantaine wilde plaatsen – en die al snel weer werd ‘vrijgelaten’ – was er nog sprake van 3 personen op een kamer met 2 bedden. Loten wie er op de grond slaapt zou dan het gevolg zijn.
Overigens vroeg ik me af wat ‘volledig geschikte gezondheidswerkers’ waren, maar na het lezen van de oorspronkelijke Engelse tekst begreep ik dat dat een Google-vertaalfoutje was.
Me dunkt, dat je na 2 weken geen vreemde meer bent voor elkaar.
Misschien komen er nog leuke relaties uit voort.
Moet je wel bi of homo zijn, kamers waren per 2 van hetzelfde geslacht. Zou natuurlijk een leuk positiefs iets zijn aan een minder leuke situatie. 🙂 Maar heb je pech, zit je op een kamer opgesloten met iemand die je wel kunt schieten of iemand die nogal eigenaardig is. Wie zou het met mij op een kamer uithouden? 555
met jouw niemand denk ik
Ik weet niet of je bi of homo moet zijn om na twee weken goed contact te hebben. Ja je kan inderdaad het treffen of niet.
Zo had ik het in de trein van Beijing naar X’ian, waar ik een coupe zou moeten delen met een drietal Chinezen. En ik kreeg 1 keurige Chinees en deze bleek directeur te zijn van een Hiking organisatie voor wandelingen over de Great Wal. Hoe kan zo iets gebeuren als je zelf wandelaar bent en heb nu tweemaal van zijn diensten gebruik gemaakt.
Maar je heb gelijk ik denk dat wij zeker het niet samen kunnen uithouden op één kamer al heb ik toch heel wat soorten de kamer gedeeld.
Maar ik begrijp een stukje tekst niet
“Onze accommodatie was spartaans, maar wel ruim. De kamer was schoon en goed ingericht: airco, een flat-screen TV, snelle Wi-Fi, koelkast, twee gloednieuwe bedden en een zwabber. Daarbij nog een badkamer voor een warme douche en een toilet ruim van toiletpapier voorzien. Tenslotte ook nog een setje persoonlijke toiletbenodigdheden en een ziekenhuispyjama”
was dat Spartaans sarcastisch bedoel, want de beschrijving klinkt best goed. Zelf nu vanaf 23 maart in zelf isolatie maar mag gelukkig als men twee meter afstand houdt een rondje in de directe omgeving maken. Het is net weer met 2 weken verlengd. Dus verplaatsen met openbaar vervoer is niet toegestaan.
Het zal nog wel even duren voordat ik weer naar Sisaket zal kunnen reizen.
Charles, dank voor een goed en journalistiek verslag. klinkt of jullie de rust bewaarden en je neer hebt gelegd bij iets waar je niets aan veranderen kon. Geen gejammer en gestress. lullig, zo een quarantaine maar stel je voor dat een van jullie de besmetting bij zich had gehad, Waarmee vervolgens weer meer en meer besmettingen volgden. Een regering moet wat ondernemen n de poging erger te voorkomen.
Ik zelf zit vandaag voor de 44e dag al in zelf-isolatie in Nederland. Eerst moest ik bij voorkeur binnen blijven omwille van een hardnekkig kuchje. Maar dat had ik al vaker gehad. Nu, mogelijk mede a.g.v. al dat alleen binnen zitten (leef alleen) heb ik een andere kwaal opgelopen. De huisarts drong aan op een stevige penicilline kuur, omwille van dat onschuldige kuchje, waar ik vervolgens allerlei bijverschijnselen van kreeg/krijg. Darmflora om zeep.
Vervelend, kan er nu even weinig aan veranderen, maar hé? De zon schijnt, ik heb stromend water, lees boeken en heb een hobby uit mijn jeugd weer opgepakt, nl. dagdromen. Dat was ik helemaal verleerd.
Deze ochtend vroeg ‘was ik opnieuw in Luang Prabang’. Geweldig romantisch stadje in Laos. En dat zonder vlieguren te maken. Soms kook ik laat in de middag buiten, op een kleine BBQ. Lekker langzaam. glaasje drank en een boek erbij. ik mis het werk wel, maar het werk mist mij niet, we zijn allemaal ontslagen.
Charles, ik hoop dat je nog eens wat in zend naar deze site!
Op zich zelf is de aanpak tegen verspreiding van het virus te zien op de video een goede manier.
In iedergeval beter als wat ik zo al eens lees er op Schiphol gebeurt waar zelfs vluchten uit NewYork niet eens gecontroleerd worden. met de gedachte gang van daar zijn ze ook al gecontroleerd.
Wat is er mis met een extra controle.
En wat is er mis met een onbekende op een kamer te slapen.
In mijn dienstijd bij de koninklijke landmacht heb ik diverse malen met zelfs 8 onbekenden en soms meer op een kamer geslapen en geleeft.
En geloof me ik ben er niet slechter van geworden en heb toen zelfs nog levenservaring opgedaan.
Jan Beute.