Veel dwangarbeiders Birma-spoorlijn ontvingen nooit uitkering
Ik heb twee mensen gekend die als dwangarbeider aan de Birma-spoorlijn hebben gewerkt. De één was een goede vriend van mijn schoonouders en de ander de vader van een goede vriendin.
Ik heb ooit met beiden wel gesproken maar ik kende ze niet goed genoeg om over de ervaringen in Thailand/Birma te praten. Uit hun omgeving vernam ik ook wel, dat ze daar zeker niet over wilden praten, dat was iets van henzelf. Het is zelfs waarschijnlijk dat hun echtgenotes nooit geweten hebben wat die mannen heben meegemaakt.
Toen ik in 1980 voor de eerste keer in Thailand kwam was de vader van mijn vriendin pas overleden en nam het geheim van de Birma-spoorlijn mee in zijn graf. Ik ben toen voor de eerste maar niet voor de laatste keer naar Kanchanaburi geweest.
Ik heb de museums bezocht en een aantal oorlogbegraafplaatsen en elke keer als ik er kom maakt dat een zeer, zeer diepe indruk op mij.
Beide mannen zijn na hun terugkeer in Nederland redelijk goed terechtgekomen, of zij gebruik hebben gemaakt van een compensatieregeling is mij niet bekend. Het is daarom dat ik aandacht vraag voor een krantenbericht van vandaag dat over deze mogelijke uitkering gaat. Het moge slechts een klein bedrag (van ca. 250 Euro) zijn maar toch moet het de betrokkenen, overlevenden en hun nabestaanden, enigszins tot troost dienen voor de geleden erbarmelijke toestanden.
Lees hier het bericht, zoals het vandaag in de Volkskrant staat: http://goo.gl/J59Ltq
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Vandaag 9 februari 2015 bij het TV programma een item hierover. Het zal niet veel zijn maar erkenning voor de laaste personen die nog in leven zijn. Dat betekent heel veel voor deze mensen of nabestaanden.
Zelf hebben we het diverse malen bezocht en het liet op ons een diepe indruk achter.
Erger nog……De militairen van het KNIL hebben nooit soldij gekregen over de periode dat ze in de kampen als krijgsgevangenen verbleven.
Vr Gr. Jan.
zoals mijn vader die in het KNIl als dienstplichtige zat en later als krijgsgevangene aan de spoorlijn te
werk werd gesteld heeft 4 jaar nooit soldij gehad en later moest hij toen hij naar nederland terug moest omdat Indonesie onafhankelijk werd – moest hij de bootreis terug betalen en ook nog de pensionkosten
in nederland
Mijn oom heeft ook de spoorlijn overleeft maar moest bij terugkomst in Nederland ook nog zijn verloren geraakte militaire plunje terug betalen. Is binnen een half jaar geëmigreerd naar Canada want hij zeer onder de indruk van SLECHTE gewoonte van de Nederlandse regering.
Zoals mijn vader, werkend op een postkantoor, waarschuwde hij joden waar een razzia zou gaan plaatsvinden. Hij kwam in het beruchte Kamp Amersfoort terecht, werd tewerk gesteld op een vliegbasis in Duitsland, die regelmatig door geallieerden gebombardeerd werd. Hij is gevlucht naar NL en ondergedoken.
Van alle doorstane ellende was hij tot enkele jaren voor zijn overlijden, op 89 jarige leeftijd, zeer getraumatiseerd, gelukkig, eindelijk, eindelijk vond hij rust.
Hij werd niet erkend als oorlogsslachtoffer, kreeg derhalve geen enkele slachtoffer uitkering, de gebombardeerde vliegbasis in Duitsland stond niet op de toen bekende kaarten!
Pas 50 jaar ! na einde van de 2e Wereldoorlog kreeg hij erkenning en alsnog slachtoffer uitkering, uit Duitsland werden tot dan geheime documenten prijsgegeven, waaruit ook het bestaan van die vliegbasis bleek waar hij tewerkgesteld was.
De Duitsers hebben hem alsnog officieel excuses aangeboden voor het aangedane leed.
NicoB
Treurig dat het zo lang moet duren. Ik was er vorige week en ik las in het museum bij Hell’s gate dat er ook 200.000 mensen uit de regio hebben gewerkt. Zogenaamd vrijwillig, maar onder dezelfde omstandigheden als de POW’s. Daarvan zijn er naar schatting 70.000 tot 90.000 omgekomen. Ik vertelde dat mijn vriendin, ze was volkomen blanco en heeft toch universiteit. Nooit van gehoord. Weet iemand of er hier in thailand op een of ander wijze aandacht aan wordt besteed? Monument of zo? Zou niet misstaan.
Beste Klaasje .
Zelfs mijn beide stief kinderen ( zoon en dochter ) in middels alweer voor een paar jaar geleden afgestudeerd aan twee verschillende Unis in Chiangmai CMU en PAYAP .
Hebben nog nooit gehoord van de Birma spoorlijn .
Mijn stiefdochter en haar echtgenoot wonen nu zelfs in Nakhom Pathong .
En dat ligt niet ver van waar het hele verhaal afspeelde .
Zo zie je maar weer het leeft ( HELAAS ) niet bij de Thaise bevolking .
Jan Beute .
Toen ik ruim 30 jaar geleden voor de eerste keer naar Thailand reisde vroeg mijn vader aan mij te gaan kijken in Kanchanaburi of ik het graf van zijn broer kon vinden die daar omgekomen was.
Kanchanaburi ,dat is toch in Birma ,daar ga ik niet heen, maar toen ik in Bangkok was heb ik met een taxichauffeur gepraat en die heeft me toen naar de begraafplaats in Kanchanaburi gebracht.
Bij het kantoor aldaar de naam opgeschreven van mijn vaders broer en even later stond ik voor een graf met daarop mijn achternaam wat toen bij mij zeer vreemd overkwam.
Foto`s genomen en mijn vader was er erg blij mee toen hij ze van me kreeg.
Over enige vergoeding heb ik niets gehoord,wel is er een straat in het dorp Olst naar hem vernoemd,de Egbert Veerman straat.
Realist
Alles, waarin de Thais geen glorierol hebben gespeeld, wordt zo snel mogelijk vergeten, zelfs als het een onderdeel van hun eigen geschiedenis is. Idem, de smaragd-, hout- en antiquiteitensmokkel uit Cambodia: geen Thai die er iets over weet.
Vraag een Thai iets over de geschiedenis van het Khmer- of het Burmese tijdperk, toen Siam nog niet veel meer was dan een paar onderhorige dorpjes… en men staat je met ongeloof aan te staren.