Duivenmelken in Thailand

Vanuit mijn vroege jeugd weet ik nog, dat de vader van een vriendje een groot duivenhok achter in zijn tuin had. Een duivenmelker dus, iemand, die duiven houdt om ze op gezette tijden aan wedstrijdvluchten mee te laten doen.

Ik herinner mij, dat hij de duiven regelmatig in de buurt liet vliegen om ze dan later met een rammelende beschuitbus vol voer het hok weer in te lokken. Dan, eens in de zoveel tijd, gingen er een aantal duiven in een mand achter op de fiets naar het gebouw van de duivensportvereniging, van waar ze dan verder vervoerd werden naar ver weg, bijvoorbeeld Bordeaux of Barcelona.

De vluchten in Nederland

In een speciaal radioprogramma werd gemeld hoe laat de duiven gelost waren, zodat de deelnemende duivenmelkers hun duivenklok in werking konden stellen. Na een x aantal uren, ik weet niet meer hoe lang zo’n vlucht duurde, liep de spanning op, want de duiven waren in aantocht. Bij terugkeer in het hok werd de ring aan hun poot geklokt en de mannen kwamen dan op zaterdagmiddag (de zaterdagvliegers) of zondagmiddag (de zondagvliegers) bij elkaar in het clubhuis, waar dan de uitslag van de race werd bepaald. Prijzen? Volgens mij ging het nooit om veel geld, maar meer om waardebonnen van een supermarkt en dergelijke.

De vlucht in Thailand

Dat is wel zo’n beetje alles wat ik van de duivensport wist toen ik eerder deze week in gesprek raakte met een Engelsman en zijn vrienden, die aan een poolbiljarttoernooi in Megabreak deelnamen. Ja, ze waren op vakantie in Pattaya, maar vooral in Thailand voor de “Thailand Grand Pigeon Race” die op dit moment in het laatste stadium is. Wat? Een duivenwedstrijdvlucht in Thailand? We spraken wat over de duivensport in Engeland en Nederland en natuurlijk ook over het vliegen met duiven in Thailand. Maar ik wilde meer weten, dus ging ik op zoek naar informatie op Internet.

Ik kwam er al snel achter, dat ik had gesproken met Mike Cooney uit Manchester, want hij was de grote winnaar van deze race in 2012. Dat leverde hem niet alleen de nodige publiciteit in de duivenwereld op, maar vooral maar liefst 25.000 Euro als winnaar van de race plus nog eens 15.000 Euro voor de winnende duif, die op een veiling aan een Chinese liefhebber werd verkocht. Zo, dat is nog een wat anders dan een mand met levensmiddelen winnen, nietwaar?

De duivensport internationaal

De duivensport is in Thailand heel populair, al was het alleen maar omdat er op de wedstrijduitslagen gegokt kan worden. Er zijn vele vluchten, maar de Grand Pigeon Race is er dan één met internationale allure. Duiven uit meerdere landen, ik vond Engeland, Nederland, Duitsland, België, Australië, China en Mexico, doen aan deze race mee, uiteraard met het doel om een deel van het grote prijzengeld te winnen. Er is trouwens vrijwel tegelijkertijd nog een race in Thailand, namelijk het zogenaamde World Championchip. Daar kwam ik achter toen in de volgende avond ging eten in Patrick’s Vlaams restaurant.

Vlaamse deelname

Toen ik daar kwam zat er grote groep Belgen aan tafel, die, zoals Patrick mij vertelde, “iets met duiven” deed. Ik schoof even aan de tafel bij van drie heren, Dirk Schreel uit Zedelgem en zijn vriend Steven Desmale en een Nederlander, Patrick van der Linden. Ja, zij deden mee aan de World Championchip en in afwachting van de finale race bracht de groep een bezoek van een week aan Pattaya. Van deze drie heren kreeg ik te horen, dat de duivensport in Nederland en in Vlaanderen nog altijd groeit en bloeit en ook, dat de wedstrijden steeds internationaler worden. De duivensport is in vele landen populair en steeds meer zie je grote wedstrijden waarin meerdere landen vertegenwoordigd zijn. Er is met deze hobby op deze manier veel geld te winnen.

One loft race

De internationale wedstrijden zijn iets anders georganiseerd dan de traditionele vluchten, zoals ik die van vroeger kende. Bij de vluchten vanuit bijvoorbeeld Zuid Frankrijk worden de duiven door de houders zelf verzorgd, opgeleid en getraind in hun eigen omgeving. De wedstrijden in Thailand zijn zogenaamde “one loft races”. Dat betekent, dat de jonge duiven van minimaal 45 dagen oud, zes maanden vóór de race al naar Thailand komen. Ze worden dan alle gezamenlijk bij elkaar verzorgd, opgeleid en getraind door Thaise mensen. Dat gezamenlijk wil zeggen, dat er op het dak van een heel hoog bankgebouw in Bangkok een hele serie duivenhokken zijn geïnstalleerd.

De races in Thailand

De weg naar de finale race voor de Thailand Grand Pigeon Race wordt langzaam opgebouwd met trainingsvluchten in de buurt, daarna 3 zogenaamde hot spots en tenslotte de finale race, die van Chiang Mai in het noorden naar Bangkok voert over een afstand van 560 kilometer. De hot spots liggen op 300 (Ayutthaya), 350 en 400 (Uttaradit) kilometer vanaf Bangkok. De World Champion Race kent ook de trainingsvluchten en hotspots (Khon Khaen en Udon Thani) en de finale race vanuit Nongkai (ca. 500 kilometer).

Beide races worden uitdagend en zwaar genoemd, maar feit is, dat maar weinig duiven de eindstreep zullen halen. Vorig jaar tijdens de Grand Pigeon Race vanuit Chiang Mai vielen al vele duiven uit in de voorbereiding en van de oorspronkelijke ruim 1500 duiven kwamen er in de finale slechts 90 aan. Een regelrecht drama dus voor de deelnemers, maar even zo vrolijk komen ze allemaal dit jaar weer terug met een nieuwe serie duiven.

Geld

Zoals uit het bovenstaande al blijkt, gaat er veel geld om in de duivensport. Vooral China en Taiwan kopen tegen hoge prijzen vele duiven op, uiteraard om daar mee te winnen en verder te fokken. De winnende duiven in Thailand worden alle op een veiling verkocht, want een terugweg naar Europa is door de strenge importregels voor vogels niet mogelijk. In België is een veilinghuis voor duiven (Pipa), die jaarlijks 110 miljoen Euro omzet. Pipa wil zeggen: “pigeons from paradise”. Hun slogan is dan ook “Pigeons from paradise, available on earth”. Realistischer is te zeggen, dat de twee jonge eigenaren van dit veilinghuis zich in het paradijs kunnen wanen, want zij strijken van die omzet 35% commissie op.

Nostalgie

Het verhaal van de vader van mijn vriendje vertelde ik ook aan Patrick van der Linden. Hij is iets jonger dan ik, maar weet natuurlijk nog wel hoe het vroeger ging. Het is precies de reden, zei hij, waarop ik er mee opgehouden ben. Alles gaat tegenwoordig elektronisch en via de computer. Men is zelfs bezig met proeven om de duiven van een GPS-chip te voorzien, zodat de positie van de duif tijdens de vlucht precies kan worden gevolgd. De charme van het vroegere duivenmelken is er niet meer, sociale bijeenkomsten in het clubhuis van de duivenvereniging zijn verleden tijd.

Hieronder nog een aardige indruk van een trainingsvlucht in Bangkok:

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
• Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken