De Ho Rakang van Wat Chana Songhkram

Zowat elk zich respecterend Boeddhistisch klooster heeft er wel één: een Ho Rakang oftewel klokkentoren. De bronzen bellen, klokken of gongs in deze bouwsels geven meestal de tijd aan en roepen de monniken op voor gebed en meditatie.

Ik heb er al aardig wat gezien in alle mogelijke afmetingen en uitvoeringen maar mijn absolute favoriet is in hartje Bangkok te vinden in Wat Chana Songkhram vlakbij de überdrukke Khao San Road. Dit uitgebreide kloostercomplex is sowieso al een beetje speciaal. Deze tempel werd wellicht op het einde van de zeventiende, begin van de achttiende eeuw gebouwd, dus bijna een eeuw voor het begin van de Ratanakosin-periode waarin Bangkok de hoofdstad van Siam werd. Dit gegeven maakt meteen van dit heiligdom één van de oudste tempels van de stad. Indertijd droeg deze tempel de naam Wat Klang Na wat vrij vertaald zoveel als tempel in het rijstveld betekent.

Onder het bewind van Rama I (1737-1809) heeft diens jongere broer, prins en vice-koning Maha Sura Singhanat (1744-1803) de tempel gerenoveerd en aan Mon-monniken geschonken. Wat op zich niet zo vreemd was want Maha Sura Singhanat had net als z’n broer Mon-bloed… Ze wilden op deze wijze ook hun erkentelijkheid betonen aan de Mon die aan hun zijde hadden gestreden in de Siamees-Birmese Oorlogen (1785-1787) en een substantiële bijdrage hadden geleverd aan het verslaan van de Birmezen in de Slag van de Negen Legers (1785) en de Slagen bij Tha Ding Daeng & Sam Sop (1786) en bij Lamapang Pa Sang het volgende jaar. Het herbenoemen van de tempel tot Wat Chana Songkhram is hier overigens rechtstreeks aan gerelateerd want het betekent, opnieuw vrij vertaald ‘Tempel van de Oorlogszege’. Het is wellicht ook om deze reden dat tempel en het klooster werden verheven tot een koninklijke tempel van tweede rang.

Van eerste rang is zonder enige twijfel de imponerende Ho Rankang of klokkentoren. Ik zou zelfs meer durven zeggen; deze klokkentoren is de Rolls Royce van de Thaise klokkentorens. Hij staat niet zomaar in het klooster. Nee, mevrouw, mijnheer, hij verrijst bijna 15 meter hoog bovenop het stevige poortgebouw aan de achterzijde. Ik heb het al een paar keer aan de monniken gevraagd wanneer hij werd gebouwd maar niemand heeft me tot nu een exacte datum kunnen geven. De meesten beweren dat hij er al minstens een eeuw staat en dat zal wel kloppen want de bouwheer is duidelijk geïnspireerd geweest door de bouwsels in Ratanakosin-stijl. Je aan de achterzijde via twee trapjes tot op de opengewerkte lantaarn klimmen. Er hangen niet alleen een paar mooi gepatineerde bronzen bellen maar er staan ook een paar gigantische Japanse Kodo-stijl drums op massieve hardhouten dragers. Het is wellicht niet geheel zonder reden dat er bordjes met ‘don’t hit the drums’ hangen…

Er zijn drie manieren om dit merkwaardige bouwwerk te bereiken. Je kan gewoon via de hoofdingang aan Chakrabongse Road gaan en dan dwars over het kloosterrein naar het achterpoortje lopen. Dan kom je recht voor de klokkentoren uit. Of je kan recht vanuit Khao San Road de Chakrabongse Road oversteken en het nauwe steegje nemen tussen de tempel en de school. Gewoon rechtdoor lopen en op het einde naar rechts. Of je kan via de achterzijde van het terrein aan komen wandelen en in Soi Ram Butri het smalle poortje in de omheiningsmuur tegenover Chana Songkhram Alley binnenstappen. Persoonlijk hou ik het meeste van deze route want aan het einde van dit lommerrijke laantje manifesteert de klokkentoren zich het mooist.

Kom je in de buurt van Khao San: zeker eens de straat oversteken…