De beknotting van academische vrijheden in Thailand
Studentenprotest op de Chulalongkorn Universiteit (NanWdc / Shutterstock.com)
Academische vrijheden zijn belangrijk niet alleen voor de waarheidsbevinding binnen de universiteit maar ook voor de wijdere gemeenschap. Academische vrijheid is een universele en fundamentele basis om de kwaliteit van het onderwijs te garanderen, en wel van alle vormen van onderwijs. Een maatschappij kan alleen goed functioneren als deze vrijheden bestaan. In Thailand ontbreken deze academische vrijheden in grote mate.
Het gaat hier om vrijheden voor onderzoek binnen de universiteit maar evenzeer om het delen van de resultaten met andere instituten, zoals het andere onderwijs, de media en de maatschappij in het algemeen. Daarbij is het nodig dat de universiteit beschikt over zelfstandigheid, integriteit en zelfcontrole, zonder inmenging van buitenaf.
Academische vrijheden
Laat ik er een aantal noemen, misschien zijn er meer. In de eerste plaats vrijheid van meningsuiting in het gesproken en geschreven woord. Verder de vrijheid bekwame mensen te benoemen in het universitaire leven zonder beïnvloeding van binnenuit door vriendjespolitiek of patronage of door politieke inmenging van buitenaf. En tenslotte het kunnen organiseren en bijwonen van studie- en andere bijeenkomsten en het toestaan van demonstraties door beide groepen op het universiteitsterrein.
De mate van academische vrijheid in Thailand
De cijfers die ik hier geef komen van de website genoemd in bronnen. Ze worden verzameld op grond van informatie gegeven door academici in de betrokken landen zelf. Op een schaal van heel weinig (0) tot veel (1) vrijheid geldt voor Thailand het volgende.
1975 0.4
1977 0.14
2000 0.58
2007 0.28
2012 0.56
2015 0.11
2020 0.13
Wat academische vrijheden betreft zit Thailand nu in dezelfde groep als China, Noord-Korea, het Midden-Oosten en Cuba. De andere Zuidoost Aziatische landen doen het duidelijk beter: Maleisië 0.5, Cambodja 0.35 en Indonesië 0.7.
Ter vergelijking: Nederland 0.9 en de VS ook 0.9.
Duidelijk is ook te zien hoe telkens na een militaire staatsgreep de academische vrijheid sterk verminderde (1977, 2007, 2015) om daarna op te krabbelen, behalve dan nu na de staatsgreep van 2014.
Een aantal voorbeelden ter illustratie
Mijn aandacht voor dit onderwerp werd getrokken door een recent bericht over David Streckfuss. Hij woont al 35 jaar in Thailand, is gehuwd met een Thaise. Sinds 27 jaar werkt hij aan de universiteit van Khon Kaen ter ondersteuning van de internationale organisatie voor uitwisseling van studenten (CIEE) en hij is een belangrijke oprichter van en medewerker aan de website The Isaan Record. In 2011 kwam zijn boek ‘Truth on Trial in Thailand, Defamation, treason and lèse-majesté’ uit.
Onlangs bezochten een aantal immigratie politieofficieren de rector van de Khon Kaen universiteit om te klagen over zijn betrokkenheid bij de plaatselijke politiek nadat hij in februari een evenement had georganiseerd voor schrijvers, artiesten, academici en actievoerders om te praten over Isaanse aangelegenheden. Daarna schrapte de universiteit zijn werkvergunning en ik begrijp dat hij vervolgens ook zijn verblijfsvergunning kan kwijtraken. De universiteit zegt dat zijn werkvergunning is ingetrokken wegens ‘onbekwaamheid zijn functies goed te vervullen’. Hij heeft een nieuwe aanvraag voor een werkvergunning ingediend voor zijn werk bij The Isaan Record. Daar is nog geen antwoord op.
De meer rechtse en royalistische media in Thailand beschuldigen hem er van een betaalde CIA-agent te zijn die betrokken is bij de recente betogingen. Hij zou de monarchie willen afschaffen.
Titipol Phakdeewanich, deken Politieke Wetenschappen aan de universiteit in Ubon Ratchathani werd in de periode 2014-2017 een aantal malen vriendelijk verzocht een bezoek te brengen aan een militaire basis aldaar. In 2017 kreeg hij te horen dat een conferentie over mensenrechten niet plaats kon vinden.
Chayan Vaddhanaphuti kreeg met 4 andere academici van de Chiang Mai Universiteit een aanklacht wegens het organiseren van een internationale conferentie over mensenrechten in 2017. Militaire officieren bezochten de conferentie. De docenten protesteerden daarna voor de universiteit met een spandoek waarop stond: ‘Een universiteit is geen militair kamp’.
Nattapol Chaiching, nu docent aan de Suan Sunandha Rajabhat Universiteit in Bangkok, publiceerde het in 2020 meest verkochte academische boek ‘The Junta, the Lords, and the Eagle’ waarin de rol van de monarch in de Thaise politiek ter sprake komt. Een eerder proefschrift van hem is nu gecensureerd door de Chulalongkorn Universiteit, en hem hangen een aantal aanklachten wegens smaad boven het hoofd.
Protesten bij de Mahidol university (kan Sangtong / Shutterstock.com)
Twee academici over academische vrijheden
Saowanee Alexander, een assistent-professor aan de Ubon Ratchathani Universiteit, die de relatie tussen taal en politiek bestudeert, vertelde de Times Higher Education publicatie het volgende:
‘De recente protesten (2020-21) gaan over de vrijheden van mensen in het algemeen. Thaise academici die betrokken zijn bij deze protesten, in welke hoedanigheid dan ook, hebben sinds de staatsgreep [2014] kritiek op de regering en zijn op verschillende manieren geïntimideerd.
Als het gaat om academische vrijheid, met name het opheffen van de van bovenaf opgelegde opvattingen en regels, is het onwaarschijnlijk dat dit snel zal gebeuren,” zei ze. “Een diepgeworteld systeem van traditionele opvattingen over wat te leren en hoe het te leren, vormt de kern van het Thaise onderwijs’.
James Buchanan, een gastdocent aan het Mahidol University International College en een PhD kandidaat die Thaise politiek studeert aan de City University of Hong Kong zegt het volgende:
‘Academische vrijheid is zeker een probleem in Thailand. Zowel binnen als buiten Thailand heeft angst voor majesteitsschennis het werk van academici soms belemmerd. Sommige academici kiezen er misschien voor om onderzoek naar bepaalde onderwerpen zelf te censureren of te vermijden, terwijl anderen ervoor hebben gekozen om met pseudoniemen te schrijven. En conferenties over gevoelige onderwerpen zijn vaak nogal gespannen aangelegenheden. Maar we zien nu een sterk verlangen in de recente Thaise protesten om deze taboes te doorbreken, en de academische gemeenschap – zowel in Thailand als wetenschappers over Thailand in het buitenland – heeft de plicht om dat te ondersteunen. De betogingen van vooral jeugdigen in het afgelopen jaar gingen regelmatig over de vrijheid van meningsuiting. Veel universiteiten verboden deze bijeenkomsten’.
Conclusie
Ik kan niet beter doen dan Titipol Phakdeewanich te citeren uit het artikel in The Nation hieronder vermeld. Dat artikel is uit 2017 tijdens de junta heerschappij maar ik geloof dat er ondertussen weinig is verbeterd. Geluiden dat de universiteiten zelf zich inzetten voor meer vrijheden heb ik niet gehoord, integendeel.
Titipol schrijft in 2017:
‘Terwijl ze naar de junta neigden, waren Thaise universiteiten terughoudend om vrijheden op campussen te beschermen, deels omdat ze de aanvallen van het leger op academische vrijheid als een persoonlijk probleem beschouwden. Zodra universiteiten het voortouw nemen bij het onderschrijven van een militair bewind, komt de academische vrijheid in gevaar. Het wordt tijd dat Thaise universiteiten hun inzet om academische vrijheid te beschermen opnieuw bekijken. Het hoofddoel van een universiteit is om het publiek en de academische gemeenschap te dienen, niet om te functioneren als een overheidsinstantie wiens taak het is om de bevelen van de junta of de regering op te volgen. Academische stemmen en evenementen mogen niet worden beschouwd als een bedreiging voor de nationale veiligheid en de tijdlijn van de junta voor democratie. Deze gevaarlijke trend is versterkt door het groeiende wantrouwen in politici te midden van de polarisatie in de Thaise politiek in het afgelopen decennium, ten koste van vrijheden. Democratie functioneert volgens de principes van vrijheid en vrijheden, terwijl het leger functioneert op bevel en gehoorzaamheid. Dus democratie en het leger sluiten elkaar wederzijds uit en bestaan in tegengestelde gebieden. Thaise universiteiten kunnen het zich niet veroorloven het publiek te misleiden als ze willen dat de democratie blijft bestaan en gaat bloeien. Helaas is het onwaarschijnlijk dat Thaise universiteiten de moed zullen vinden om op korte termijn de academische vrijheid te beschermen. De voortdurende achteruitgang van de academische vrijheid in Thailand is daarom niet alleen het gevolg van militaire druk, maar ook van het feit dat universiteiten het toestaan dat die vrijheid wordt onderdrukt. ‘
Bronnen
De gegevens over de academische vrijheden in Thailand (en andere landen) in de loop van de afgelopen decennia komen van onderstaande site. Ze zijn ongeveer gelijk aan de getallen die ik op andere sites vond: www.v-dem.net/en/analysis/VariableGraph/
- Het verhaal van Titipol Phakdeewanich uit 2017: ‘Academic freedom is dying under military rule: Universities must step up’ in The Nation:www.nationthailand.com/opinion/30326197
- Waarom vrijheid in onderwijs belangrijk is voor de kwaliteit van onderwijs: www.universityworldnews.com/post.php?story=20210311071016522
- Nog een website met een wereldwijd overzicht van academische vrijheid: www.insidehighered.com/news/2020/03/30/new-index-rates-countries-degree-freedom-scholars
- Een uitgebreider overzicht van inbreuken op de academische vrijheid in Thailand sinds 2014 van de website Prachatai: prachatai.com/english/category/academic-freedom
- Een bijdrage van Mark S. Cogan in de Southeast Asia Globe 21 april jl.: southeastasiaglobe.com/academic-freedom-thailand/
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Lezersvraag4 november 2024Uw mening over integreren in de Thaise samenleving
Opinie30 oktober 2024Hervorming van het monnikendom of anders komen er steeds nieuwe schandalen
Maatschappij28 oktober 2024Straffeloosheid na de Tak Bai massamoord op 25 oktober 2004
David Streckfuss was al vroeg betrokken bij de Isaan Record maar hij is niet een van de oprichters, dit benadrukte de website nogmaals in een boodschap afgelopen 20 mei. Prachatai geeft wat neer een beeld rondom het plots vroegtijdig intrekken van David zijn werkvergunning. Diverse betrokkenen hebben een aantal, soms tegenstrijdige, verklaringen afgelegd over het intrekken van de werkvergunning. Officieel is de reden dat David zijn werk niet goed heeft gedaan het afgelopen jaar: hij is verantwoordelijk voor een studenten uitwisselingsprogramma en daar is in 2020 weinig van terecht gekomen (goh, je meent het?). Maar een andere verklaring is dat de autoriteiten dus bij de universiteit zijn langs geweest om te laten weten dat David zijn activiteiten niet op prijs worden gesteld (praten over decentralisering en opkomen voor Isaaners ligt niet lekker in Bangkok?). Waarna de universiteit tot de conclusie kwam dat David zijn werk niet naar behoren heeft gedaan…
https://prachatai.com/english/node/9185
De bezoekjes van militairen en/of politie, zij het via gesprekken met personen (netwerken is men dol op in Thailand) of door zichtbaar te observeren (staatsveiligheid enzo…), daar zijn de autoriteiten dol op. Vrijheid van meningsuiting, kritisch zaken tegen het licht houden, kritiek, feiten presenteren die niet in het straatje van de machtshebbers passen zijn van ondergeschikt belang aan het belang van ‘eenheid’ en ‘ staatsveiligheid’ . Loop uit pas en je bent een potentieel gevaar en dat zul je met subtiele en mindere subtiele hints weten ook… Als deze professoren e.d. weer pas op de plaats nemen dan gaat het zand er weer over, was het “een misverstand” (ความเข้าใจผิด, kwaam khâo-tjai pìt). Ken je je plaats niet dan is er eigenlijk geen plaats voor je in de maatschappij… En zolang de hypocriete militairen flink wat tentakels in het politiek en bestuurlijk stelsel hebben zal dat niet snel veranderen. Een vrije maatschappij met gezonde discussies, transparantie, verantwoording en zaken aan de tand kunnen voelen zit er op korte termijn niet in. Zo jammer.
Het zou Thailand goed doen als de professoren (en journalisten, de FCCT had niet zo lang geleden een debat over beknotting van de pers in Thailand) gewoon hun ding kunnen doen. Dat zou de maatschappij ten goede komen en daarmee het land.
Ik heb ook andere verhalen gelezen.
Hij is directeur van een organisatie die studenten-uitwisselingsprogramma’s organiseert voor voornamelijk Amerikaanse studenten. Hij is bij de universiteit gedetacheerd (werkt niet voor een faculteit) en zijn salaris wordt officieel dan wel door de universiteit betaald (ook al vanwege zijn werkvergunning) maar de uitwisselingsorganistaie in de USA betaalt dat terug aan de universiteit. Op de universiteit heeft hij geen baas, alleen een bureau/werkplek en hij werkt NIET voor de universiteit.
Door de Covid-perikelen is de uitwisselingsstroom studenten tot 0 gereduceerd en daarom is voor hem geen werk meer. De organisatie in de USA heeft daarom zijn contract beeindigd (de verwachtingen voor de toekomst zijn ook niet gunstig) en er is geen reden voor de universiteit om hem in dienst te nemen of alleen maar op papier ‘in dienst te houden’.
Zijn kritische boek kwam al in 2011 uit en als men echt van hem af had gewild, had men dat direct na een van de vele staatsgrepen sinds 1990 kunnen doen. HIj werkt hier al 27 jaar.
Ja, chris, het is heel we mogelijk dat je wat David Sreckfuss betreft gelijk hebt en dat zijn werkvergunning niet is geweigerd of ingetrokken vanwege beperking van vrijheden maar inderdaad omdat zijn werkzaamheden zijn beëindigd.
Ik lees nu dat het studentenuitwisselingsprogramma van CIEE waarvoor hij werkte en een kamertje had op de universiteit al in juni 2020 (vanwege covid-19?) is beëindigd, dat hij daarna in augustus toch een nieuwe werkvergunning kreeg die nu dus voortijdig werd ingetrokken. De verhalen die circuleren op de media gaan er van uit dat het vanwege zijn politieke opstelling gebeurde maar ik twijfel nu ook. Mijn excuses.
Ik blijf bij de rest van mijn verhaal.
Gezien de vraaglijke kwaliteit van het onderwijs,krijg je voortdurend het gevoel,dat de kleine elite die het nog steeds voor het zeggen hebben in Thailand,het interlect het liefste in hun eigen kringen willen houden.
Stelt zich natuurlijk de vraag,welk land kan het zich tegenwoordig nog veroorloven,dat zoveel talenten voorgoed verloren gaan?
@Tino,
Dank voor de bijdrage en hierbij een vraag.
Zijn er ook beperkingen voor de academici die niet de grenzen van het politieke gebeuren opzoeken?
Dagelijks zijn er tal van Thaise ambtenaren nationaal en internationaal bezig met beleid en internationale verdragen om de belangen van het land te dienen. Bv. handelsverdragen met details tot achter de komma en het lijkt mij niet dat dit domme ganzen zijn die geen mening mogen inbrengen, maar ja ik kan het mis hebben.
Ja, Johnny, er zijn zeker ook veel goede en dappere academici.
Die beperkingen van academische vrijheden gaan zeker voor een groot deel over politieke standpunten maar daaraan zijn toch ook meningen over sociaaleconomisch en buitenlands beleid gekoppeld. Daarbij speelt de vrijheid van meningsuiting een grote rol. Voor ambtenaren gelden andere regels hoewel ook daar een te grote druk van boven is. Zich uitlaten over corruptie binnen de overheid is een vrijwel onmogelijke opgave. Dat geldt natuurlijk voor andere overheden maar in mindere mate.
Ik hoor dat in de academische gemeenschap vaak sprake is van vriendjespolitiek en patronage. Dat belemmert het aanstellen van goede en onafhankelijk denkende academici. Ook dit is een beknotting van vrijheden. Ik noemde ook de voortdurende controle van politie en militaire diensten op het gebeuren in de universiteit, de vaak voorkomende verboden op het houden van discussies en andere bijeenkomsten.
Ook waar het milieuvraagstukken betreft die van invloed zijn op zakelijke belangen zijn er de nodige barrières binnen de universiteit.
Ik geloof alles qua patronage en als ik het goed heb begrepen gebeurt dat ook gewoon in Nederland waar medewerkers beloond worden met een plaats in de 2e kamer ( o.a. VVD) omdat ze zo lekker liggen zonder dat de kiezer er erg in heeft.
Vwb betreft de milieu vraagstukken ben ik erg benieuwd wat je bedoelt. Het is al jaren bekend dat export rijst alleen in de Chao Praya delta verbouwd zou moeten worden en dat Isaan rijst voor eigen gebruik zou moeten zijn.Dit heeft te maken vanwege een ander klimaat in Isaan. Vanwege de verzilting (ter grootte van België) komt er steeds meer onbruikbare grond vrij die vol gezet kunnen worden met zonnepanelen. Wordt zoiets op een universiteit uitgevochten ?
van de 304 universiteiten en hogere instituten in Thailand staan er welgeteld 4 in de wereld top 1000, en geen in de eerste 500. Dan weet je het wel, niet?
bron: https://www.bangkokpost.com/thailand/general/1979459/thai-universities-in-global-rankings
Ik werk als academicus (docent en onderzoeker) op een Thaise universiteit en heb grote moeite met het verhaal van Tino en onderschrijf zijn conclusies ook totaal niet.
De redenen daarvoor heb ik in het voortraject van deze posting met Tino gedeeld:
– de index van academische vrijheid is gestoeld op drijfzand: ongeveer 15 academici in Thailand hebben de vragenlijst (waarschijnlijk in het Engels zodat 80% van de Thaise academici worden uitgesloten) ingevuld;wellicht degenen die het meest kwaad zijn;
– de link tussen deze index en de staatsgrepen is net zo valide als het verband tussen het aantal ooievaars en het aantal geboorten;
– ik werk sinds 2006 hier en heb echt niks gemerkt van al deze beperkingen, niet in mijn onderwijs (ik bepsreek alle ondeerwerpen met mijn studenten, ook de taboe onderwerpen maar ik leer ze zelf na te denken en geef zelden mijn eigen mening; dat is NIET mijn taak als docent), niet in mijn onderzoek en papers voor congressen;
– academische onderzoekers moeten zich houden aan de conclusies van hun onderzoek. En wat onderwijs betreft aan de kwalitietsvoorwaarden die de overheid stelt naast hun eigen vormgeving van hun klassen. Wat zij prive vinden, doen en publiceren (zoals ik hier doe op Thailandblog en meneer Streckfuss in Isaan Record) heeft niks met academische vrijheid te maken maar met vrijheid van meningsuiting die voor iedereen geldt. Sommige ‘academici’ misbruiken hun MBA en PhD status door prive meningen te uiten die dan meer gewicht krijgen;
– er zijn in Thailand publieke en private universiteiten. Deze private universteiten zijn wat financiering betreft (onderwijs en onderzoek) niet afhankelijk van de overheid, dus niet van ‘Prayut en het leger’;
– veel onderzoek wordt NIET door de Thaise overheid of bedrijven gefinancierd maar (mede) door buitenlandse instellingen en fondsen. En vaak ook buiten Thailand gepresenteed (tijdschriften, congressen);
– casuistiek van gevallen waar sprake is van academische onvrijheid betekent nog niet dat het een algemene trend is.
Ik wil mijn discussie met Tino niet herhalen dus ik laat het hierbij.