Daklozen in Thailand en de coronacrisis

Sumeth anu / Shutterstock.com

Nu dat alle aandacht uitgaat naar het coronavirus, hoe dit te voorkomen en welke maatregelen genomen moeten worden, zullen altijd groepen blijven bestaan, die deze boodschap missen. Zeker in Thailand waar nog veel te verbeteren valt.

In Pattaya was men reeds in 2018 begonnen om de stad een ander imago te geven. Een van de aanleidingen was dat een arme, blinde vrouw van ruim tachtig jaar op zoek was naar haar dochter in Pattaya, maar die niet kon vinden en uit pure armoede op het strand sliep. Mensen gaven haar overdag eten en drinken totdat de politie ingreep en besefte dat niet ging en ook niet normaal was.

De eerste aanzet tot een opvang ontstond. Daarna ging men actief daklozen van de stranden verwijderen en er werd beperkt onderdak, voedsel en medische zorg geboden. Veel opvangmogelijkheden waren er nog niet. Ook was men de laatste tijd actief met het opsporen van farang, die geen visum of geld hadden. Deze mensen probeert men het land uit te zetten. Lukt dat niet dan komen ze in een “opvang” terecht totdat ze wel het land uitgezet kunnen worden. In 2019 betrof dit een grote verscheidenheid aan nationaliteiten. De feitelijke achtergrondgedachte was er op gericht Pattaya een beter aanzien te geven, geen bedelaars en geen daklozen in het straatbeeld.

Een ander probleem vormen de mensen, die behalve dakloos zijn ook nog eens psychische problemen hebben. Niet alleen in Pattaya, maar in andere gebieden en vooral in Bangkok met zijn enorme populatie. Het ministerie van Social Development en Human Security is hiervoor bedoeld, maar gerichte aanpak ontbreekt, zoals bij vele andere overheidsinstellingen.

Doet de staat er niets aan? In de wet staat keurig het een en ander te lezen, maar de praktijk is weerbarstiger. In het bovenstaande geval van die oude vrouw kwam het stadsbestuur niet in actie ondanks meerdere meldingen!

Onderstaand twee artikelen, maar het papier is geduldig.

Artikel 51: ‘Een persoon geniet een gelijk recht op een goede en standaard openbare gezondheidsdienst en de persoon heeft recht op gratis medische behandeling van gezondheidscentra van de staat[…]”

Artikel 55 van de grondwet luidt: ‘Een persoon, dakloos en met onvoldoende inkomen om het levensonderhoud te ondersteunen, heeft recht op de juiste steun van de staat.’ Dat zijn mooie woorden, maar wat komt er in de praktijk van terecht?

De tekst van artikel 55 die hier genoemd wordt staat echter in de Grondwet van 2007 die na de staatsgreep van 2014 is verscheurd.

Afdeling 55. De staat zorgt ervoor dat de bevolking overal efficiënte openbare gezondheidsdiensten ontvangt, ervoor zorgt dat het publiek de basiskennis!!! heeft met betrekking tot gezondheidsbevordering en ziektepreventie, en bevordert en ondersteunt de bevordering van wijsheid over de Thaise traditionele geneeskunde om hiervan gebruik te kunnen maken.  De in lid 1 bedoelde openbare gezondheidsdiensten hebben betrekking op gezondheidsbevordering, bestrijding en preventie van ziekten, medische behandeling en revalidatie. De staat verbetert voortdurend de normen en de kwaliteit van de openbare gezondheidsdiensten (wie geeft de basiskennis?).

De wet mag dan verzorging beloven, ziekenhuizen weigeren doorgaans daklozen te behandelen of ze dringen aan op betaling. De diensten die zich met daklozen moeten bezighouden, zijn doorgaans ineffectief. Als ze al iets doen, is dat alleen in een situatie waarin een dakloze overlast veroorzaakt. Ze worden meegenomen naar het ziekenhuis, krijgen medicatie om hen tot rust te brengen en snel weer ontslagen. Wat er verder met hen gebeurt, interesseert de ziekenhuizen niet.

En de familie? Veel families, vooral arme families, willen ze niet terug omdat ze een te grote last zijn’, aldus Sittipol.

Behalve Pattaya zijn opvangplekken in Bangkok geleid door Human Settlement Foundation Thailand met drie opvangcentra voor daklozen, waar ze gratis medische controles, schone kleren en een bed krijgen. Ook hier valt nog veel te verbeteren!

De provinciehoofdstad Prachuap Khiri Khan herbergt ruim 300 personen. De meesten zijn geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt, maar we treffen er ook hiv-geïnfecteerden, voormalige bedelaars, zwervers en zelfs enkele vondelingen die van straat zijn geplukt. Mensen met het Down-syndroom zijn ruim vertegenwoordigd. Op meerdere plaatsen zijn in Thailand plaatsten te vinden, maar in grotere steden blijven deze mensen “onder de radar” en worden soms door particulier initiatief geholpen, vaak met behulp van Farangs!

De politie heeft het nu te druk om de handhaving van de “Lock Down” te controleren om zich ook nog met daklozen bezig te houden, die zich schuilhouden in portieken. De eigenaar van een momenteel leeg AA Hotel in Soi 13 in Pattaya heeft deze mensen weggejaagd. Dat paste niet bij zijn (lege) hotel!

De overheid zou zich terdege bewust moeten zijn, dat zonder goede hygiënische maatregelen juist voor deze groep daklozen, zij meewerken aan lopende en tikkende corona tijdbommen!

“Wie niet wil helpen, vindt een excuus, aldus Mahatma Gandhi, maar wie wil helpen, vindt een middel”.

Bron: https://www.thailandblog.nl/tag/daklozen/ e.a.