De dag dat ik weer thuiskwam
Nu de ellende van de wateroverlast voorbij is, zijn veel mensen uit de getroffen gebieden terug naar huis gegaan. Begroet door trieste beelden, die gelukkige herinneringen doen vervagen. Er komen veel verhalen los; één daarvan – in de Bangkok Post – is van een schrijver uit Lat Lum Kaeo, Pathum Thani.
Niwat Kongpien is criticus en werkt als fotograaf vaak op het randje. Hierdoor is hij door menigeen verguisd vanwege zijn liefde voor naaktfotografie. Ik vond het zo aandoenlijk, dat ik het graag beknopt weergeef in een soms vrije Nederlandse vertaling:
“Toen het overvloedige water mijn huis bereikte kon ik niet anders dan elders een tijdelijk onderkomen vinden. Ik ben naar Hua Hin gevlucht, maar had nooit gedacht dat ik zou moeten vluchten uit mijn eigen huis. In de afgelopen veertien jaar heb ik al twee overstromingen overleefd in dit huis, waarvan ik dacht dat het mijn plek zou zijn waar ik ooit zou sterven.
De buurt waar ik woon is een gemeenschap, omringd door water en daar dus mee vertrouwd. De dorpelingen verbouwen rijst of hebben boomgaarden. Ze leven al meer dan een eeuw met regelmatige overstromingen. Ik wilde zijn zoals zij en kunnen leven met het water. Ik heb onderzoek gedaan naar de natuurlijke elementen water, aarde, wind en vuur, zodat ik in staat zou zijn om mijn leven te leven in harmonie met hen. Daarom bouwde ik mijn huis op exact dezelfde manier. Maar ik kon mijn droom niet realiseren, want zoveel overstromingswater dwong mij om te rennen voor mijn leven. Ver weg van mijn geliefde huis.
Vandaag ga ik weer naar huis, het eerste deel verliep goed met de auto, maar op een gegeven moment moest de reis worden vervolgd in een boot. De rijstvelden waren niet te zien, maar vervangen door een moeras zo ver als het oog reikte. Nooit eerder in mijn leven had ik zo’n grote hoeveelheid water gezien. Rechtstreeks naar mijn dorp zou slecht tien minuten zijn over de weg, maar door de vele waterhyacinten moesten we voortdurend een andere route kiezen.
Waar kwam die massale overstroming toch vandaan? Een overstroming is het resultaat van verkeerd waterbeheer. Problemen oplossen zonder voorbereiding geeft alleen maar grotere problemen. Als er meer aandacht was besteed aan de fijnere details van goed waterbeheer, zouden we in staat zijn om elke willekeurige hoeveelheid water te verwerken. Maar ik wilde geen zeurpiet zijn, althans nu niet, want als ik daarmee begin word ik weer dezelfde brompot die ik ooit was. Nee, ik was verdrietig vandaag bij de gedachte dat ik al mijn boeken niet tijdig in veiligheid heb kunnen brengen. Wie had ooit gedacht dat het niveau van de overstroming tot 2,5 meter zou stijgen?
Eindelijk thuis in mijn eigen huis, loop ik langzaam in de richting van mijn bibliotheek. Op de muren kon ik duidelijk de hoogste waterstand “aflezen”, dat nu circa dertig centimeter lager was. Het water dat in mijn huis staat is niet alleen water uit het overstroomde kanaal bij ons in de buurt. Het was vermengd met water dat op de velden heeft gestaan, vertroebeld door afval en modder
Kasten en bedden zijn bedekt met modder. Schilderijen zijn nog wel gered, omdat ze waren opgehangen aan de muur – te hoog voor de watermassa. In mijn laaggelegen keuken staat nog steeds water. Mijn comfortabele, maar sobere slaapkamer is niet meer de plek waar ik zal slapen. Ik vrees dat ik het huis waar ik veertien jaar woonde zal moeten afbreken en opnieuw bouwen.
Het is al schemerig als ik de bibliotheek bereik. Zodra ik die open, krijg ik zicht op een onverdraaglijke chaos. Duizenden doorweekte boeken zijn gereduceerd tot pulp. Een eeuwenoude piano staat op instorten en stoelen dobberen in een hoek van de kamer.
De vloer ligt vol met uiteengevallen doorweekte boeken. Ik moet hier weg, want het doet mij pijn aan het hart. Ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen. Hoe is het mogelijk dat ik zoveel van mijn boeken houd? Ja, waarom eigenlijk niet? Zonder die boeken zou ik niet kunnen schrijven. Mijn kennis en opvattingen over de wereld doe ik uit deze boeken op, die nu in de zondvloed ten onder zijn gegaan. Ik heb altijd sober geleefd om van het gespaarde geld deze boeken te kunnen kopen. Ik nam ze altijd mee als ik verhuisde naar een nieuwe plek en nu ik, ironisch genoeg, een vaste plek heb gevonden wordt mijn dierbaarste bezit verwoest door de overstroming.
Boeken, waar ik zoveel van houd, liggen nu voor mij, maar ik kan ze niet terugkrijgen. Het zou beter zijn geweest om ze te verliezen in een brand, dan had ik nu niet naar die verschrikkelijke papierrommel hier hoeven kijken. Ik werd altijd omringd door boeken, zelfs als kind al. Ik voelde me dicht bij hen, meer dan iets anders in deze wereld. Ik heb ze altijd met zorg gekoesterd alsof ik mijn dankbaarheid wilde tonen. Boeken hebben mij gevormd hoe ik nu ben. Een man, niet alleen maar een wezen. Inderdaad, ik heb nooit geloofd dat je een compleet persoon kon worden zonder een boek te lezen.
Ik zou nu kunnen huilen om het verlies, maar ik doe het niet. In de schemering kijk ik naar buiten waar het maanlicht over de geribbelde huid van al het water schijnt. Elke avond deed ik dat, het uitzicht op de maan was altijd fascinerend en rustgevend voor mij. Zelfs in de donkerste, maanloze nacht, keek ik naar de hemel en vroeg de duisternis waar de maan was gebleven.
De maan is tanende vanavond, het maanlicht helpt mij het verlies van mijn boeken te vergeten. De maan vertelt me niet vast te houden aan mijn boeken. Elders zijn er nog miljoenen boeken die gelezen kunnen worden. Met deze zekerheid kan ik nu gaan slapen om morgen weer wakker te worden voor een nieuwe toekomst!”
Voor een beter beeld van de auteur: bk.asia-city.com/events/article/first-person-niwat-kongpien
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Ja zo heb ik ook diverse huizen opgeruimd samen met de thai, alles nat en smerig. Dit hoort nu eenmaal bij Thailand en de mensen die ik heb geholpen zijn er vrij nuchter onder. Het is niet alleen de schuld van slecht waterbeheer maar dit jaar was er uitzonderlijk veel regen gevallen wat eens in de zoveel jaren voorkomt. Je kunt niet op alles voorbereid zijn toch?
Terugkomend op de boeken, ik zie hier nog steeds mensen hele straten vol papier leggen om het te drogen en te kunnen bewaren. Tijdens een groepsreis in Azie viel me op dat veel toeristen ‘savonds in het hotel een boek aan het lezen waren. Als ze daar behoefte aan hebben moeten ze dat vooral doen, ik zou adviseren om juist de stad/dorp/natuur/strand in te gaan zodat je zelf iets meemaakt ipv het verhaal van een ander te lezen. Ook andere mensen ontmoeten in een ver land kan erg boeiend zijn, zo maak je zelf iets mee waar geen schema voor is, ik noem dat leven. Een boek lezen kan ook in Holland tijdens een lange koude winteravond.
Ik zou een pleidooi willen houden voor het lezen van boeken van Thaise schrijvers. Er is een redelijk aantal in het Engels vertaalde boeken op de markt. Volgens mij zijn boeken van autochtone schrijvers een uitstekende manier om een land te leren kennen. Die boeken leren je ook te relativeren en niet te vervallen in cliches of generalisaties over een land. Touroperators zouden in hun reisprogramma een bezoek aan Asia Books moeten opnemen.
Er heeft in Bangkok Post ook een verhaal gestaan van een man in Pathum Thani met een gigantische boekenverzameling. Bijna geheel tot pulp verworden. Ik heb de krant helaas niet meer. Triest verhaal.
Er bestaat overigens een systeem om de natgeworden boeken te herstellen. Ooit in Nederland toegepast bij een bibliotheek, ik meen in Zeeland. Het dak was ervan afgewaaid of zoiets. De boeken zijn in de diepvries gelegd en daarna een voor een gevriesdroogd – hetzelfde systeem dat bij voedsel wordt gebruikt.
@ Dick, zie de eerste alinea: Er komen veel verhalen los; één daarvan – in de Bangkok Post – is van een schrijver uit Lat Lum Kaeo, Pathum Thani.
Sorry zeg. Uitermate slordig van me om daarover heen te lezen. Ik ga voor straf in de hoek staan.
Het drama van wateroverlast treft mij in mijn ziel. Zelf oud en nieuw gevierd bij familie
van mijn vrouw in zuid Thailand. Elke keer weer ellende. In maart vorig jaar alles onder
water. Nu met vertrek daar op 3 januari weer hetzelfde. Na 3 dagen regen kwam het water uit de bergen het dal in. Wij net op tijd weg, de familie weer achterlaten in ellende.
Weer alles naar boven verdieping verhuizen. De oude moeder van mijn vrouw achter
moeten laten ( zij wil daar niet weg) en zij wil daar sterven. Het is haar huis waar ze samen met haar man en kinderen altijd gelukkig zijn geweest.
Dan te bedenken dat door ontbossing en planten van palm en rubber bomen ( die geen
water vast houden) door de groot grondbezitters het nooit meer zo zal zijn zoals vroeger.
Er is geen weg meer terug voor Thailand. Het zal alleen maar slechter worden.
Kijk maar naar Bangkok en de rest van Thailand. Wij in Nederland hebben na de ramp
in Zeeland 60 jaar moeten werken om alles een beetje op een rijtje te krijgen.
Ze moeten hier nog wakker worden en zullen sterven in hun slaap.
Voor mij maakt het niet veel uit. De leeftijd van mijn vrouw en kinderen mag je dan ook
60 jaar bijtellen. Wij hebben er geen pijn in ons hoofd meer van.
Wie doet behalve zakkenvullen hier nog wat aan de toekomst van zijn land.
Wij zijn maar expats met elk jaar een tijdelijk verblijfvergunning.
Wij leven hier en mogen alleen maar geld brengen en geen commentaar leveren.
Als de euro nog verder zakt misschien na vele jaren een bijdrage te hebben geleverd
aan de economie rotten wij die expats eruit. Die zijn toch al te oud om de ondergang
van het mooie Thailand mee te maken.
Cor.