Bos, boeren, bezit en bedrog
Veel boeren in Thailand, misschien wel een kwart van alle boeren, hebben problemen wat hun landbezit en hun rechten op landgebruik betreft. Hier wil ik uitleggen wat die problemen zijn en hoe ze zijn ontstaan. Een oplossing is ver weg. Het lijkt wel alsof de autoriteiten niet echt een oplossing wensen om zo willekeurig hun eigen gang te kunnen gaan.
Boer Khàjàn is nu 67 jaar. Hij is de vierde zoon van een gezin met zeven kinderen, rijstverbouwers in de Centrale Vlakte. Niet in staat aldaar zelf in zijn levensonderhoud te voorzien trok hij vijfenveertig jaar geleden, net als miljoenen anderen in die periode, de nabijgelegen heuvels in, rooide 30 rai bos en ging verbouwen. Hij was een illegale landkraker. In 1985 kreeg hij, met vele anderen, een gebruiksdocument waardoor zijn boerenarbeid legaal werd. Maar het gaf geen eigendomsrechten en het land kon alleen toevallen aan zijn erfgenamen.
Hij is nu niet meer in staat zware arbeid te verrichten en zijn 2 dochters in Bangkok zien een boerenbestaan niet zitten. Op een dag komt een man langs die zijn land wel wil kopen voor 1 miljoen baht. Khàjàn protesteert: hij kan zijn land immers niet verkopen, hij heeft alleen gebruiksrecht. Maar de man zegt dat hij al een overeenstemming heeft bereikt met het kadaster (Land Office, thîe din in het Thais). Khàjàn accepeert de koopsom. De man blijkt later een afgevaardigde te zijn van een papierbedrijf: niet veel jaren later is Khàjàn’s land, en veel omgevend land, één grote eucalyptusplantage.
Recent persbericht, februari 2018
De politie van Phayao heeft veertien deelnemers aan de anti-regerings protestmars We Walk gisteren aan de rechtbank voorgeleid. Ze waren maandag gearresteerd op beschuldiging van overtreding van het samenscholingsverbod. Elf zijn lid van een boerengroep en de anderen zijn leden van het People Go Network, dat het initiatief heeft genomen voor de mars.
De boeren zeggen zich te hebben aangesloten omdat ze door invloedrijke grondbezitters zijn beschuldigd van betreding van verboden terrein, ondanks hun claim dat het hun eigen land was.
Achtergrond van dit persbericht
Het gaat over grondrecht problemen in het dorpje Doi Thewada (letterlijk ‘de Godenheuvel’), dicht bij mijn oude woonplaats Chiang Kham, provincie Phayao. Daar vond een paar dagen geleden een demonstratie plaats die de beweging ‘We Walk (in Friendship)’ wilden ondersteunen. Ze droegen borden met zich mee waar op stond: ‘Het land van arme mensen is niets anders dan een gevangenis en een crematorium’. Veertien demonstranten werden gearresteerd, aangeklaagd wegens het verbod op demonstraties van meer den vijf personen, en vervolgens op (een kleine) borgtocht vrijgelaten.
De beweging ‘We Walk’ wandelt van Bangkok naar Khon Kaen om aandacht te vragen voor (land)rechten, milieu zaken en vrijheden. Ondanks het feit dat een rechtbank de tocht heeft goedgekeurd worden ze door politie en militairen gehinderd.
Het dorpsbewoners van Doi Thewada zeggen dat ze daar al honderd jaar wonen. Ze hebben ‘gebruiks’ documenten die terug gaan tot 1946, bovendien kunnen ze aantonen dat ze tot heden belasting betaalden over het land. In het dorp zijn 41 huishoudens die leven van 500 rai land.
Van 1989 tot 1993 was er een periode van grote droogte wat veel bewoners aanzette hun land te verkopen aan verder onbekende landhandelaars. Daar is geen enkele documentatie over en is bovendien niet toegestaan. Het is echter zo dat land met deze documentatie wel over kan gaan aan familieleden en dorpsbewoners maar niet aan buitenstaanders.
In 2002 komen vertegenwoordigers van een bedrijf, Chiang Kham Farm geheten, de bewoners vertellen dat ze moeten vertrekken omdat het land van hen is. Ze dreigen met rechtszaken.
Het genoemde bedrijf is een besloten vennnootschap geregistreerd in Bangkok met als eigenaren een aantal leden van dezelfde familie met een kapitaal van 78.000.000 baht. Ze bezit land en verpacht dat aan boeren.
De inwoners weigeren te vertrekken op een paar na. In 2006 komt het genoemde bedrijf opeens op de proppen met echte landtitels afgegeven door het kadaster. Enkele pogingen tot bemiddeling lukken niet en de dorpelingen roepen de hulp in van boeren-en mensenrechtorganisaties. Er beginnen rechtzaken die in 2015 in hoger beroep het bedrijf Chiang Kham Farm gelijk geeft: zij zijn de eigenaars van het land. De bewoners moeten vertrekken maar dat doen ze niet wat vervolgens weer rechtzaken tegen de bewoners oplevert. Het landbouwbedrijf plaats een bord bij de ingang van het dorp dat de bewoners oproept weg te gaan. Vorig jaar starte de rechtbank een bemiddelingspoging tussen de bewoners en het bedrijf. Dat loopt nog. Dit is de onzekere situatie van veel boeren in Thailand.
Grondbezit, de wet en de geschiedenis
Sommige mensen denken nog steeds dat Thailand een landbouwnatie is. De beelden van een gelukkige boerenfamilie die rijst plant en oogst, en zich verder nergens druk over maakt, beheerst niet alleen het beeld van veel buitenlanders maar is ook een onderdeel van het mystieke ‘Thainess’ gevoel, opgelegd door de Thaise heersende klasse.
Nog maar 10 procent van het Bruto Nationaal Product in Thailand komt uit de landbouw, de rest is industrie, diensten en toerisme, om de belangrijkste te noemen hoewel 30 procent van de Thais als beroep ‘boer’ opgeven. De gemiddelde leeftijd van een landbouwer is de laatste jaren al opgelopen van 53 naar 56 jaar. Erg weinig kinderen van landbouwers voelen zich aangetrokken tot dit beroep. De landbouw is ook al lang niet meer die knusse, dorpse en zelf-voorzienende boerenactiviteit zoals gepropageerd onder de ‘sufficiency-economy’. De Thaise landbouweconomie is onverbrekelijk verbonden met de wereldeconomie. Daarnaast kan maar een klein gedeelte van de boeren leven van hun land, de meerderheid voorziet ook op andere wijze in hun primaire levensbehoeften.
Een paar nieuwsberichten deden mij besluiten om het onderwerp ‘boer en bos’ nader te beschouwen. In de afgelopen jaren zijn duizenden boeren verdreven van land waar zij al tientallen jaren verbleven, vooral in het zuiden en in de Isaan. Een paar jaar geleden gaf Prayut gebruiksdocumenten aan een paar duizend dankbare families in het noorden die tot dan toe illegaal het land bewerkten, per familie een 6 rai (= 1 hectare).
De achtergrond
Dat Thailand tussen 1940 en 2000 op velerlei gebied drastisch veranderde hoeft geen betoog. Dat geldt ook in sterke mate voor het grondgebruik: het oppervlakte bos verminderde dramatisch en werd vervangen door landbouwgrond.
Percentage bosbedekking Thailand 1938-1988
| jaar | 1938 | 1954 | 1961 | 1973 | 1976 | 1982 | 1985 | 1988 |
| percentage | 72 | 60 | 53 | 43 | 39 | 31 | 29 | 28 |
We zien het bosareaal geleidelijk afnemen met zo’n 1 procent per jaar. In 1989 was er een ramp in Zuid-Thailand waar een pas gerooide berghelling tijdens een regenbui naar beneden kwam en een dorp wegvaagde met 300 doden als gevolg. Sindsdien geldt er een algemeen, publiek en privé, kapverbod in Thailand. In principe moet nu voor iedere te kappen boom een vergunning worden aangevraagd. Daarna is het verlies aan bos sterk gedaald en cijfers wijzen er op dat Thailand nu voor ongeveer 24 procent met bos is bedekt maar daar zijn ook de plantages van rubber etc. in mee gerekend.
In 1960 was Thailand nog voornamelijk een rijstverbouwend land: 75 procent van de landbouwgrond was aan dit gewas gewijd. Sindsdien is de oppervlakte aan rijst verdubbeld maar andere gewassen zijn nu verviervoudigd in omvang en nemen de helft van de landbouwgrond in beslag, en misschien wel meer in economische waarde. De nadruk op rijstboeren is achterhaald.
Oorzaken
Wat zijn nu de oorzaken voor deze massale ontbossing en volksverhuizing die mij doet denken aan de Amerikaanse trek naar het Westen (de ‘American Frontier’)? Bevolkingsdruk was een belangrijke factor. Tussen 1950 en 2000 nam de bevolking toe van 20 miljoen tot 65 miljoen met de grootste stijging tussen 1960 en 1990. Men schat dat een 30 procent van de bevolking verhuisde van de rijst verbouwende laagvlakte naar de hoger geleden bosgebieden. Verder waren er vóór 1980, toen de industrialisatie doorzette, weinig andere banen. Tussen 1960 en 1980 waren de prijzen van landbouwproducten als cassave, suiker, rubber en palmolie relatief hoog. Verder wilde de regering de agro-industrie bevorderen. Tussen 1960 en 1975 werden er door de militairen onder het mom van de ‘nationale veiligheid” (de bestrijding van communistische haarden) veel bos gekapt. Mede onder invloed van de Amerikaanse aanwezigheid werden er ook veel nieuwe wegen aangelegd, mat name in de Isaan waar zich grote bases bevonden. Zo werd de ‘frontier’ ontsloten.
Bos en grondbezit
Aanvankelijk waren al die boeren die zich vestigden is de hoger gelegen bosgebieden illegale boskrakers. In de officiële stukken werden die gebieden ‘degraded forest’ genoemd om de schijn hoog te houden en de illegale settlers te kunnen aanpakken als dat nodig was. Er was verder eigenlijk niemand die zich daar in de vijftiger-en zestiger jaren om bekommerde. Geleidelijk echter ontstonden er meer conflicten rondom landbezit. Na het vertrek van de ‘Drie Tirannen’, Thanom, Praphat en Narong na de opstand van oktober 1973, brak er een democratische periode aan waarin meer naar de problemen van de boeren werd geluisterd. Dat resulteerde in de ‘Land Reform Act’ van 1975 waarin vrij revolutionaire plannen werden ontvouwd. Land zou worden onteigend en verdeeld onder de boeren, niemand mocht meer dan 50 rai bezitten. Alle boeren zouden documenten krijgen (daarover hierna), en er werd paal en perk gesteld aan pachten. Ik heb daar een interessant verhaal over geschreven op Thailandblog ‘Onderbroken Revolutie, de boerenopstand in Chiang Mai in 1974-1976’.: www.thailandblog.nl/geschiedenis/boerenopstand-chiang-mai/
Het probleem was dat de uitvoering van de wet grote gebreken vertoonde omdat die in handen werd gelegd van plaatselijke machthebbers, zelf vaak grote landeigenaren.
Thailand heeft een verwarrende grote hoeveelheid aan documenten die eigendom of gebruiksrecht betreffen. Je kunt echter drie groepen onderscheiden: 1 een chanoot (landtitel) met groene garuda geeft volledige eigendomsrechten (mijn zoon heeft daar één van) 2 een chanoot met rode garuda geeft gebruiksrecht maar met uitzicht op eigendom na, meestal 10, jaar (mijn zoon heeft daar drie van) 3 een document dat alleen gebruiksrecht geeft, zoals dat van boer Khàjàn en nimmer omgezet kan worden in volledig eigendom (tenzij…….vult u maar in).
Na de ‘Land Reform Act’ van 1975 zijn er op verschillende momenten pogingen gedaan landbouwers gedegen documentatie te verschaffen over land waar ze soms al hun hele leven ploegden. Een belangrijke uitgifte van documenten was het zogenaamde Sor Por Kor 4-01 programma, eind tachtiger- begin negentiger jaren. Dat strandde toen de regering Chuan Leekpai viel over de beschuldiging dat veel documenten, bedoeld voor arme boeren, naar rijke ondernemers gingen. De toenmalig vervangend minister van Landbouw,Suthep Theugsuban, was daar intensief bij betrokken. Ook premier Abhisit Vejjajiwa deed in 2009 een poging tot grootscheepse landhervorming, dat ging niet door vanwege de vele protesten ertegen. Land zou weer in handen vallen van rijke lui, zei men.
Nog steeds zijn er vrij veel landloze boeren en boeren met heel weinig land. (Gemiddeld is het landbezit 35 rai maar de variatie is erg groot. Met minder dan zeg 60 rai kun je niet overleven). Er zijn bovendien veel boeren zonder documentatie. (Vooral onder de niet-etnische Thais zoals de bergvolkeren die steeds worden verjaagd). En er zijn nog veel boeren die alleen gebruiksrecht hebben. (Ik kon geen goede cijfers vinden over boeren met onvoldoende documentatie maar 20-30 procent is een goede schatting). Dat zoiets gemakkelijk tot conflicten kan leiden, vooral tussen de boeren en de staat (die vaak bedrijven voordelen wil verschaffen) laat zich raden.
Oplossing?
Vraag mij niet naar een goede oplossing van deze chaotische toestanden. Zeker, er moet meer bos komen, het land moet beter worden verdeeld, er moet ruilverkaveling komen, het aantal boeren moet afnemen, elke boer moet er zeker van zijn dat het land wat hij bebouwt rechtszekerheid geeft, de kwaliteit van de producten moet toenemen, er moet meer afstemming komen op de wereldmarkt en de meeste landbouwers zullen financieel moeten worden ondersteund, zoals in alle beschaafde landen. Dat alles kan alleen gebeuren met medewerking en instemming van de boeren zelf, onder een democratisch bewind. De enige zekerheid is dat het hapsnap beleid van de junta, hoe goed bedoeld ook, zal leiden tot grotere problemen en niet zal bijdragen aan een wezenlijke en blijvende oplossing.
Voornaamste bron:Pasuk Phongpaichit en Chris Baker, Thailand, Economics and Policy, Oxford University Press, 1995
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond23 januari 2025‘Brief aan mijn zoon’ door Nuttaa ‘Bow’ Mahattana
Achtergrond15 januari 2025Vooroordelen voeden opschudding over Myanmarese geboorten aan de grens
Achtergrond11 januari 2025Wat kost het Thaise koninklijk huis per jaar?
Opinie30 december 2024Twintig verspilde jaren in de Thaise politiek
Ik ben heel blij met deze bijdrage. Ik heb vorig jaar 6 maanden in Chiang Sean gewoond en trok zelf de conclusie dat het overheidssysteem het ‘landje veroveren’ en dus ontbossing zelf in de hand werkte. Het was er zo’n pijnlijke situatie, die veranderingen in het landschap waar ik door bezoekers op werd gewezen die zeiden niet te weten wat ze zagen dat alle heuveltoppen en hellingen reeds ‘kaalslag’ vertoonden zo ver het zicht strekte. Overal rookpluimen, zelfs uit de hand gelopen natuur branden. Als ik ergens in de bergen hoorde kappen of ’n kettingzaag hoorde en het hoofd van de dorpsschool in het land belde om het Dorpshoofd of de politie te alarmeren, werd me verteld dat dat geen zin heeft want die doen toch niks. Die teleurstelling en het vooruitzicht dat het biedt, was een van de redenen dat ik er vertrokken ben.
Ik was in de periode van de economische recessie in 1996 geloof ik dat het was, in Thailand en was jaloers op de Thai die hun huizen gingen modereren, nieuwe auto’s kochten, geld aan luxe gingen uitgeven terwijl ik niet begreep waar ze het vandaan haalden. men vertelde me dat vele boeren landeigendomspapier hadden gekregen en die als onderpand aan de bank gaven tegen leningen. Dan ga je je toekomst en kostwinning inzetten bij verwerving van luxe die je je niet kunt veroorloven want afbetalen en rente betalen en rekening houden met afschrijving had men geen kaas van gegeten. Dat moest binnen afzienbare tijd mis gaan en dat deed het. Ik hoor ook Prime Minister Prayud met zijn soms toch wel goede ideeen maar je moet de Thai in het algemeen zien te veranderen en dat kan alleen vanaf de eerste stappen die men maakt en dan het onderwijs maar wie voeden er op en wie staan er voor de klassen? Ik zie er een zwaar hoofd in.
Zeer informatief artikel!
Hier, in de driehoek Sahon-Udon-Nongkhai is men arm in geld maar rijk in land. Doch ze kunnen niets ermee. Niet verkoopbaar met naamsoverdracht.
Dus daar zit je dan als landbouwer. Je kocht wel land bij maar het is eigenlijk niet het jouwe. Dus waarom investeren in machines en andere? Waarom bodemonderzoeken laten doen om andere gewassen te verbouwen?
De cirkel blijft gesloten. Armoede troef.
Precies. De boeren worden constant verweten dat ze niet meegaan in moderne ontwikkelingen op landbouwgebied, en dat is ook zo. Maar wat moet je als je land bestaat uit 5 stukken van elk 6 rai die kilometers uit elkaar liggen en weinig blijvende rechten geven?
Wat denk je van ruilverkaveling zoals ze het vroeger in Nederland deden. Het landoffice moet dan wel meewerken om geen belasting te heffen anders schiet het nog niet op.
Niet verkoopbaar met naamsoverdracht wil dus zeggen dat er wel een dokument is. Echter het is alleen van ouder op kind overdraagbaar. En wordt ook geregistreerd in de Landoffice of in Amphur. Indien deze vernemen dat het land buiten de ouder – kind relatie ia beland of verkocht of te koop staat onderneemt men actie en wordt het in beslag genomen. En wel omdat dit land werd geschonken , dus niet betaald maar gratis , door de koning. Opdat men dan hierop konden boeren; bouwen is niet toegestaan.
Wat de kleur van de garuda betreft, Tino, heb ik altijd begrepen dat ‘rood’ of ‘groen’ beide worden gebruikt voor de NSS4 ofwel het chanoot doch dat die kleur afhankelijk is van de periode van eerste afgifte van het document. Mijn rode garuda geeft al 15 jaar volledig recht aan de eigenaar van de grond; de grenzen van ons perceel zijn met gps vastgelegd en we hebben genummerde grondpaaltjes.
Wat de rest van jouw artikel betreft is het helaas maar al te waar dat er ‘inventief’ wordt omgesprongen met historische rechten.
Ik ben wat onzeker over de verschillen in recht tussen de ‘rode’ en ‘groene’ garuda’s op de chanoot, de landtitel. Beiden geven eigendomsrecht aan, ze kunnen worden verpand en verkocht. Ik heb altijd begrepen dat als een gebruiksdocument omgezet wordt in een eigendomsdocument dat eerst ‘rood’ is en na een aantal jaren (10?15?) naar ‘groen’ kan worden omgezet. Zo gebeurde het althans op de 10 rai die wij voor mijn scheiding bewoonden. Mijn zwager vertelde dat hij daar 30 jaar geleden nog buffels hoedde in het bos. Het zijn nu allemaal boomgaarden. Ik plantte in onze tuin 20 soorten vruchtbomen. Het is nu verkocht.
Tino, mijn complimenten voor dit gedegen verhaal. Na een financiële bijdrage heeft de familie van mijn partner zo’n 15 jaar geleden 30 rai land aangekocht, waarop rubberbomen en koffiestruiken zijn geplant en groenten worden verbouwd. Er waren geen officiële ‘eigendomspapieren’, als voormalig boekhouder snapte ik dat niet, maar de eigendomsrechten waren bekend/gedeponeerd bij het dorpshoofd. De waarde van het land schijnt daarna flink gestegen te zijn, althans er zijn meerdere hogere biedingen op het land gedaan. De familie is daar tot op heden niet op ingegaan. De opbrengsten lijken voldoende te zijn om in hun levensonderhoud te voorzien, een verzoek tot financiële ondersteuning vindt zelden plaats. Nu leeft de familie in mijn ogen ook erg sober. In ieder geval geen alcoholgebruik, op een neef na, die een opleiding tot automonteur met succes heeft afgerond maar meer heil zag in het uitbaten van een voedselstalletje in Bangkok. Maar dat terzijde, je uiteenzetting over de diverse eigendomsbewijzen is voor mij een verduidelijking. Hgr.
Nuttige aanvulling uit je persoonlijke ervaring, Leo. Laat ik er dit aan toevoegen.
Die dertig rai van je familie wordt gedoogd. Zij hebben geen rechten. In de afgelopen jaren waren er talrijke berichten, vaak op ‘alternatieve websites’ waar verteld werd dat militairen en politie dergelijke landbouwgrond bezochten, de boeren verjoegen en de bomen kapten. Met talrijk bedoel ik honderden tot wel duizend berichten. Het lijkt absolute willekeur.
https://isaanrecord.com/2016/06/10/facing-eviction-the-villagers-of-sai-thong-national-park/
Mooie video met Engelse ondertiteling.
Dankjewel voor je reactie Tino. Hoewel jij stelt dat er in feite geen rechten bestaan, zijn er in het nabije verleden toch enige Thaise mensen geweest die het land voor een aanzienlijk bedrag wilde kopen. De familie is er, zoals ik al vermeldde, niet op ingegaan. Volgens mijn partner zou het land wel verkocht kunnen worden maar zou een bank, wegens het ontbreken van bepaalde papieren, het land niet als onderpand aanvaarden indien er om een lening verzocht zou worden. Zelf verdiep ik er mij niet in. Ook zonder mijn bemoeienis redt mijn Thaise schoonfamilie zich uitstekend. Hopelijk heb jij geen ‘heimwee’ naar Thailand. Wens je verder het beste.
Om het allemaal goed te begrijpen moet je de historiek kennen.
http://www.journal.su.ac.th/index.php/suij/article/viewFile/8/6
http://eh.net/eha/wp-content/uploads/2014/05/Vechbanyongratana.pdf
het probleem is vooral wishfull thinking. Ik bedoel daarmee, dat velen denken land te bezitten omdat het al sinds generaties door hen bewerkt is, maar dat in feite helemaal niet aan hen toebehoord. En hoe dikwijls moet ik niet lezen dat men land koopt van familie zonder eigendomspapieren omdat men zich daar in.(weeral) in Isaan niet mee bezig houd. Dus men verkoopt land dat niet van hun is. En de koper al of niet naief is dan verbaasd als er later problemen komen.
Mooi voorbeeld daarvan zijn de Hmong die het aan hun geschonken land om te bewerken op phu tub berk gewoon verkochten aan investeerders die er resorts bouwden. De regering heeft ingegrepen en de illegale resorts laten afbreken. Het bestrijden van landjepik is 1 van prioriteiten van de junta.men laat zelfs luxe resorts afbreken. Ook hier weer een enorme corruptie door de lokale landdepartments die illegale chanottes uitreikte.
het grote probleem in Thailand is dat arm zijn, voor velen een vrijgeleide is om zich niks aan te trekken van God en en gebod.. De desastreuze kaalkap van de heuvels is daar een mooi voorbeeld van.
De junta heeft ook een herbebossing programma lopen, dat ook dikwijls op lokale weerstand stuit.
En eerlijk gezegd heb ik medelijden met Lung Thu zoals de Thai hem noemen. want hij moet een enorme rotzooi opruimen, gehinderd en tegengewerkt door totaal corrupte lokale besturen. Komt daarbij dat een groot gedeelte van de bevolking een zootje ongeregelden zijn. Het dagelijks verkeer is daar een bewijs van.
Beste henry,
Landrechten in Thailand is een complete knoeiboel en de geschiedenis is daar debet aan. Wat ik wil zeggen is dat een oplossing niet van boven af kan komen, niet van loeng Toe of anderen, maar alleen in samenwerking met alle belanghebbenden. Nu is er een willekeurige top-down benadering en dat gaat niet werken. Mee eens?
Bekijk ook de video die ik hierboven bij Leo plaatste.
zo rechtenloos zijn ze nu ook weer niet
http://www.nationmultimedia.com/detail/national/30340850
Het grote probleem is dat heel wat mensen denken dat bewerken van een grond hen eigendomsrechten geeft. Daar loopt het dus fout. Als ik lees dat men 30 rai grond koopt zonder Chanotte maar de overdracht is neergelegd bij het dorpshoofd, schud ik mijn hoofd bij zoveel naïviteit want de koper kan hetzelfde overkomen als de verdreven boeren in het Sai Thong nationaal park.
En natuurlijk legt men dan de verantwoordelijk bij de overheid, maar vergeet gemakkelijkshalve, dat men nooit een Chanotte heeft bekomen voor de grond die ze bewerken.
Klopt helemaal, zelfs de farang weet hoe de vork in de steel zit. En toch proberen menigeen de grond te verkopen terwijl iedereen weet dat dit verboden is. Zelf denk ik dan waarom, als ze de grond niet willen, verpachten ze de grond niet. Krijgen ze van de pachter een jaarlijkse vergoeding. Maar nee heel hebberig proberen ze overheidsgrond welke in bruikleen is te verkopen. Ik categoriseer het gewoon als oneerlijk.
Betreft de chanot heb ik van mijn vriendin begrepen dat het eerste de zwarte garuda is en dat het dan over kan gaan naar groen en daarna naar rood en dat dit de eigendoms papieren zijn.
Mijn vriendin heeft 30 rai rijstvelden met een rode garuda, eigendoms bewijs, en tegenover in de bergen 50 rai popcorn velden met een zwarte garuda, dit land heeft haar famillie heel veel jaren geleden zich toe geeigend en zolang ze erop oogsten is het goed,
Er is wel een mogelijkheid om deze grond later om te laten zetten naar een groene garuda.
Voor de rest ben ik het met Tino eens en zou er misschien een cooperatie moeten komen, maar het is wel zo dat er altijd slachtoffers vallen.
Kleuren van de garuda switchen van Nor Kor 3 = zwart naar Nor Kor 3 Khor = groen naar Chanot= rood.
Een ingewikkelde materie, met anme omdat er ook geen echt landbouwbeleid bestaat. Ieder ‘doet maar wat”, veelal hetzelfde als wat ouders deden en op dezelfde manier.
Nederland staat bekend om zijn moderne landbouw met en zeer hoge output met een relatief gering aantal boeren. Een van de zaken die daarvoor gezorgd heeft was de introductie van het 3O-systeem: ontwikkeling-onderzoek-onderwijs (voorlichting ana boeren inbegrepen). OP verschillende faculatieten van de landbouwuniversiteit (waar ik studeerde) en op de zogeheten landbouw scholen (laag tot hoog) werd aandacht besteed aan de problemen van boeren, onderzoek gedaan en de resultaten terugggekoppeld naar de boeren maar ook de overheid (bv. de landbouwvoorlichtingsdienst).
Iets dergelijks zou wellicht kunnen helpen naast het opkopen van landbouwgronden van boeren die willen stoppen met hun bedrijf door de overheid en al dan niet doorverkoop van deze gronden aan anderen, of een andere bestemming.
Ook voor kleine boeren, de zogenoemde hobby-boeren is een plaats.
Veel is terug te leiden naar het Sakdina systeem, een systeem dat formeel werd ontbonden in 1932 maar in realiteit nog steeds bestaat. Lees onder meer het volgende artikel
http://www.thai-blogs.com/2009/03/11/last-bastion-of-the-orient/
Is inderdaad correct. En wat weinigen beseffen dat ook buitenlanders in die sociale rangorde geplaatst worden, door hun gedrag en houding.. Maar ook in grote mate door de status van hun partner of echtgenote in de Thaise sociale rangorde.
Daarbovenop komt nog het patronage systeem van junior – senior. Een Thai voelt zich alleen comfortabel wanneer hij een buitenlander kan plaatsen in dit systeem. Daarom de vele, en soms naar westerse begrippen indiscrete vragen. Dat doet hij/zij om zijn houding en gedrag tegenover U te kunnen bepalen.
Een ambtenaar voelt zich daarom verheven boven het gewone volk, of hij moet vermoeden dat U hoger op de sociale ladder staat dan hij. Dus het westers benaming van Civil Servant dekt dus helemaal de vlag niet.
Als U ooit op een Thaise amphur bent geweest en het verschil in houding van de ambtenaar bestudeert tegenover de verschillende mensen voor zijn bureel. kan U dit goed waarnemen. Ook het verschil in gedrag van de burger tegenover de ambtenaar is ook heel verschillend.
Daarom is Thailand zo’n boeiend land.
En dat is heus geen exclusief Thais fenomeen. Ook in Korea en vooral Japan geld dit nog in sterkere mate.
Goed stuk Tino. Toevallig heb ik dat boek van Pasuk en Chris net uitgelezen enkele dagen geleden. Zeker de moeite waard als je de economische en/of politieke geschiedenis wilt leren kennen.
Nog wat aanvullingen: de staat wees bepaalde gebieden als bosgebied aan. Maar naast gebrek aan controle hierop is men ook creatief met het begrip. Het forestry department concludeerde uit onderzoek dat de Eucalyptus de meest snelgroeiende boom was. In 1985 besloot de overheid om 40% (15% natuurlijk bos, 25% commerciële plantages) het land bebost de krijgen en de Eucalyptus zou hier een belangrijke rol in gaan spelen. De papier en pulp handel konden in hun handen klappen.
En de door de Amerilanen gesponsorde wegen ten tijden van de Vietnam oorlog (erg leuk voor de hoge piefen met belangen in infrastructurele bedrijven) daar maakte het leger ook handig gebruik van. De wegen dienden ook om de ‘communistische rebellen’ uit het woud te verjagen. Her en der een dorpje neergeplempt door het leger, veel gemeentes lijken dan ook als 2 druppels water op elkaar. Verder moedigde het leger kolonisatie van het bosgebied aan. Links en rechts kwam een kilometer woud onder militiair beheer, en voor de kap van verder land sloten het leger en houtkap bedrijven lucratieve deals.
Zo werdt in 1968 aan bedrijven een 30 jaren consessie gegeven om bos te kappen, in 1989 waren er 316 consessies dat een gebied van 93 miljoen rai betrof. Reken er maar op dat hoge militairen ook behoorlijk wat wijzer zijn geworden van het verdelen van land rondom deze nieuwe wegen en gemeentes. Zo had dictator-generaal Sarit meer dan 22 duizend rai land in bezit.