Bittere rijst in Thailand
De afgelopen drie weken is mijn vrouw Poopae in haar dorp in de Isaan geweest om mee te werken aan de rijstoogst. Haar moeder en andere familieleden in de buurt waar zij woont hebben stukjes land waarop rijst verbouwd wordt, dat in november geoogst wordt. Een grote groep mensen – allemaal “broers en zusters” – uit het dorp werkt mee aan die oogst, niet alleen op hun eigen stukje land, maar men helpt elkaar om de rijst binnen te halen.
Die oogst is niet voor de verkoop en komt niet in handen van de reguliere rijsthandel. Er wordt ook niet voor het werk betaald. Alle rijst wordt naar rato verdeeld onder de grondeigenaars, die het puur gebruiken om in hun eigen rijstbehoefte te voorzien, zo mogelijk tot aan de volgende oogst. Dorpelingen, die niet tot de familie behoren krijgen hun “werkloon” ook in rijst uitbetaald. Enkele zakken rijst van goede kwaliteit komen ook naar Pattaya, zodat wij niet of nauwelijks rijst in de supermarkt hoeven te kopen.
De oogst
De rijstvelden liggen verspreid buiten het dorp en ik hoef u vast niet te vertellen, dat het werk op een rijstveld best zwaar is. Mijn vrouw helpt af en toe wel bij het kappen van de rijststengels en later bij het uitkloppen van de rijst, maar haar voornaamste taak is zorgen voor eten en drinken voor de arbeiders. Het is ondoenlijk, dat die tussendoor naar huis gaan om te eten, dus mijn vrouw kookt een stevig Thais maal en bedient de mensen terplekke in het veld.
Foto
In haar werkperiode hebben wij regelmatig telefonisch contact en zij stuurde mij ook foto’s. Hiernaast ziet u er één van haar in het rijstveld compleet met sikkel. Wat een prachtige vrouw, vindt u ook niet? Als ik aan haar denk, komt er ook voortdurend een beeld in mij op van een poster, die ik ooit zag, van een oude Italiaanse film, dat ook met rijstvelden te maken heeft. Die poster laat een mooie Italiaanse vrouw zien, de toen beroemde Silvana Mangano. Ik heb die film “Bittere Rijst” nooit gezien, want gemaakt in 1949, maar ik ging op zoek naar wat meer informatie.
Bittere rijst
Riso amaro (Bittere rijst) is een zwart-wit film uit de naoorlogse Italiaanse cinema van regisseur Giuseppe De Santis met in de hoofdrollen Silvana Mangano, Vittorio Gassman en Doris Dowling.
Riso amaro betekent in het Nederlands vertaald ‘Bittere Rijst’. Het bitter staat voor de tragiek in de film en de rijst heeft alles te maken met het decor waarin de film zich afspeelt. In de laagvlakten van de rivier de Po, bij steden als Pavia, Novara en Vercelli liggen uitgestrekte rijstvelden. In de maand mei wordt daar door Italiaanse vrouwen, die van heinde en ver gekomen zijn keihard gewerkt in die rijstvelden. Op Internet vindt u veel websites over deze beroemde film en ook kunt u meerdere video’s bekijken via You Tube. Zie bijvoorbeeld de video onder dit artikel, het is weliswaar 10 minuten lang, maar ik heb genoten van die beelden van de Italiaanse rijstvelden en de prachtige Italiaanse filmsterren. Ik moet die film nu nog eens in zijn geheel bekijken.
Bittere rijst in Thailand
Net als in Italië zijn de werkomstandigheden in de rijstvelden van Thailand niet bijster goed. Ik bedacht, dat er best een re-make van Bittere Rijst in een Thais decor zou kunnen worden gemaakt. Het hoeft dan ook weer niet een identiek verhaal in te zitten, maar de Isaan, de slechte prijzen, die rijstboeren ontvangen, het mislukte project van de rijsthypotheek, de corruptie moeten toch voldoende onderwerpen zijn, die in zo’n Thaise film verwerkt kunnen worden.
Als die film gemaakt wordt heb ik alvast een fantastisch idee voor de vrouwelijke hoofdrol, namelijk mijn vrouw Poopae. U heeft de foto gezien en het kan niet anders, dat u het mij eens bent. Mocht dat onverhoopt niet het geval zijn en denkt u, dat u een betere kandidaat kent, laat het mij niet weten. Laat mij gelukkig zijn in mijn waan met een toekomstige Thaise filmster in hetzelfde huis te wonen!
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Mag ik alvast een handtekening voor het geval dat ze echt beroemd wordt 🙂
Prachtig idee. Alleen niet zeker of BeKaKte heren dat ook vinden
ik heb deze fantastisch goede film indertijd gezien, fantastisch goed met Silvano mangiano in de hoofdrol, die jammer genoeg niet oud geworden is.leuk idee van Gringo!! allen begrijp ik de negatieve opmerking van Geert Berbier niet, jammer!
Dat was helemaal niet negatief! Maar een ontluisterend beeld van de rijst realiteit kan de junta beslist zonder. Helaas. Ze willen allles in roze net als de van siroop druipende soaps.
correctie, het moet zijn: alleen en Geert Barbier!
Ik ben er zelfs van overtuigd dat een zwart-wit film de dramaturg beter tot uiting kan brengen. en wat uw vrouw betreft, van mij mag zij gerust de hoofdrol spelen, een knappe dame.
De vergrijzing en tekort aan arbeidskrachten begint al. In de streek van Poopae, provincie Roi Et, hoorde ik dat in afwjjking van het normale dagtarief van 300 baht, nu reeds 450 baht per dag werd betaald en gratis maaltijden. Moeten er niet nog meer in de filmindustrie gaan werken, behalve mevrouw Poopae dan.
Hoe noem je dat trouwens ? Ik ken rijstsoep; wordt dit dan een rijstsoap ?
Ik woon ook een groot deel van het jaar in de Isaan en ja ook tijdens de oogst. Ik zie er omzeggens niemand meer op de rijstvelden.
Alles gebeurd nu machinaal.
In de Isaan ben ik nog nooit geweest, maar van mijn Pattayaanse Facebookvriendinnen zie ik toch talloze foto’s waaruit blijkt dat ze tijdens hun ‘vakantie’ thuis wel degelijk op het land met de oogst meehelpen. Ok, er zit er ook wel eens eentje op een tractor, maar dat wil dacht ik toch niet zeggen dat alles machinaal gebeurt. Enkele dorpelingen reizen zelfs speciaal af naar Bangkok om werkkleding met lange mouwen te kopen. Daar is veel vraag nasr, anders worden de armen van de meisjes nog bruiner.
Laat ik mij nou zo voor de gek houden of is uw perceptie van de werkelijkheid aan een update toe?
Ik vergat in het verhaal te melden, dat de oogst in dit geval geheel handmatig gebeurt, er komt geen machine aan te pas.
Zeer eervol van je vrouw om te gaan helpen met dit zware werk bij haar familie.Ze zal nu met jou zeker een comfortabeler leven hebben dan de meeste van haar familie,maar dat ze dit blijft doen siert haar.Je zou misschien ook mee kunnen gaan helpen,of nee beter niet,hou ons op de hoogte van de gebeurtenissen ginder.Elkeen zijn eigen verdienste.
Mooi dat mdnsen elkaar zo helpen.Je mag best trots op haar zijn.
In de streek van Roiet en vlak tegen Surin wordt de rijst ook met grote maaimachines geoogst. Toen ik 36 jaar geleden trouwde was het nog handmatig. Maar nu met grote machines. Die machines worden trouwens bediend door Cambodjanen. De Thaise boeren moeten alleen de zakken rijst naar huis halen en daar laten drogen.
Leuk verhaal weer, herkenbaar voor de dopelingen tenmiste zo was het altijd.
Hoe bewaar je de rijst,want zelf komen er bij ons wel een kleine beesjes in zodat we nu geen “boerenrijst ” meer hebben
Gekgenoeg gaat de rijst wel naar vrouwtje dr zus ;heeft zeker geen last 😉