Een overheid moet worden afgerekend op haar aandacht voor de minderbedeelden, zoals armen, daklozen, gehandicapten, arbeidsmigranten en vluchtelingen. Om de problematische toegang van arbeidsmigranten tot de openbare gezondheidszorg in Thailand onder de aandacht te brengen vertaalde ik een artikel van nieuwswebsite Prachatai.
Dure weg naar ziekenboeg: arbeidsmigranten hebben moeite om toegang te krijgen tot de Thaise openbare gezondheidszorg
Vanwege bureaucratische belemmeringen zijn buitenlandse arbeidsmigranten vaak niet in staat om sociale zekerheidskaarten te krijgen, en daarmee de toegang tot de Thaise openbare gezondheidszorg.
Een Mon-familie wiens kind werd gediagnosticeerd met Hydrocephalus, een vochtophoping rond de hersenen die hersenschade kan veroorzaken, heeft te lijden onder het stroperige proces van toegang krijgen tot de openbare ziektekostenverzekering. Omdat hun visa en werkvergunningen waren verlopen, konden de ouders geen sociale zekerheid bemachtigen. Een donatiecampagne slaagde er ook niet in om genoeg geld in te zamelen voor de medische kosten. Leden van de Mon-gemeenschap in Surat Thani doneerden ongeveer 10.000 baht, maar de operatie kost bijna 100.000 baht.
Nadat Maung Mon Chan, de vader van het kind die in Surat Thani werkt, het verhaal op Facebook plaatste, namen meer dan tien lokale organisaties contact op met het gezin.
De ouders, die voorheen een werkvergunning hadden, werden ongedocumenteerd nadat ze door hun werkgever waren ontslagen. Ze waren niet in staat om op tijd een nieuwe baan te vinden waarmee ze zich konden inschrijven voor het sociale zekerheidsstelsel. Dit is een stelsel dat werknemers en van hen afhankelijke personen toegang geeft tot de gezondheidszorg aangaande letsel, ziekte, moederschap en handicaps, evenals overlijdensuitkeringen.
De wet bepaalt dat arbeidsmigranten actieve paspoorten en werkvergunningen moeten hebben om sociale zekerheidskaarten te verkrijgen. De kaarten kosten 2.100 Thaise baht voor volwassenen en 365 Thaise baht voor kinderen jonger dan zeven jaar. Omdat alleen legale, fulltime werknemers gekwalificeerd zijn, blijven grote aantallen buitenlandse werknemers zonder dekking achter.
“Dit komt vaker voor dan we denken, vooral in de landbouwsector”, zegt Assistent Prof Sudarat Musikawong, hoogleraar Sociologie aan het Institute for Population and Social Research, Mahidol University.
In de landbouwsector worden werknemers gecategoriseerd als tijdelijke seizoens- of onafhankelijke contractanten. Omdat het inhuren van fulltime werknemers uit Myanmar dure visum- en werkvergunningsdocumenten vereist, vermijden de meeste werkgevers dit. Een economische redenering die de toegang van migrerende werknemers tot gezondheidszorg beïnvloedt.
“Als je geen wettelijke status hebt in dit land, is het 10 keer erger. Je bestaat niet,” voegt Sudarat eraan toe.
Een Birmese arbeidsmigrant (Karnwela / Shutterstock.com)
Ingewikkeld volksgezondheidsysteem maakt het moeilijker
Hoewel migrerende werknemers zelf visa en werkvergunningen mogen aanvragen, kiezen de meesten ervoor om gebruik te maken van de diensten van makelaars, die weten hoe om te gaan met de complexe procedures m.b.t. meerdere documenten die in een specifieke volgorde moeten worden ingediend.
“Veel ambtenaren stellen extra voorwaarden die verwarring en moeilijkheden kunnen veroorzaken voor aanvragers,” zei Adisorn Kerdmongkol, een coördinator van Migrant Working Group (MWG), een NGO die zicht inzet voor arbeidsmigranten kwesties.
Maung Mon Chan betaalde een makelaar om zijn paspoort en werkvergunning te krijgen om in aanmerking te komen voor de sociale zekerheidskaart. De makelaar bracht hem 10.000 Thaise baht in rekening, een tarief dat veel hoger was dan de officiële prijs van 6.800 baht voor beide documenten. Nu heeft hij al 8.000 baht betaald en heeft hij nog steeds geen openbare verzekeringskaart ontvangen,” zegt Pago Man, 42, een werknemer uit Myanmar en een goede vriend van de familie Mon.
Er is ook veel verwarring over welke ziekenhuizen medische behandeling bieden. Arbeidsmigranten kunnen alleen worden behandeld in het ziekenhuis waar ze een openbare ziektekostenverzekering hebben gekocht. Wanneer werknemers van werklocatie veranderen, moeten ze ook het gecompliceerde proces doorlopen om hun adres voor de sociale zekerheid te wijzigen.
Verrichtingen die onder de sociale zekerheidskaart vallen, worden vermeld op de webpagina van het ministerie van Volksgezondheid. Volgens Adisorn bieden “veel medische centra voorzien niet in de vermelde zorg zoals moederzorg en de behandeling van sommige chronische ziekten.” Sommige ziekenhuizen weigeren ook medische zorg te verlenen binnen de prijsklasse die wordt ondersteund door de sociale zekerheid, waardoor arbeidsmigranten zelf hun medische kosten moeten dekken.
Pago Man herinnert zich dat zijn kind ooit een operatie had ondergaan en medicijnen nodig had die niet onder het socialezekerheidsstelsel vielen, dus hij moest het uit eigen zak betalen. “Het is onwaarschijnlijk dat ik dat geld ooit terugkrijg”, zei hij.
Arbeidsmigranten werkzaam in de visindustrie. Samut Songkram, Thailand. 30 oktober 2016
Discriminatie en taalbarrières
“Er is niet veel informatie beschikbaar voor arbeidsmigranten over hoe ze toegang kunnen krijgen tot openbare gezondheidsdiensten. Het moet nog in hun talen worden vertaald. Als gevolg hiervan hebben arbeidsmigranten vaak niet veel informatie,” merkt Adisorn op. Het proces van het aanvragen van een sociale zekerheidskaart is vrij complex. En het is nog erger wanneer de procedures alleen in het Thais worden beschreven.
“Als ziekenhuisaanbieders niet goed kunnen communiceren in de talen van migranten werknemers, kunnen ze de stappen die nodig zijn om toegang te krijgen tot medische behandeling niet uitleggen … het veroorzaakt misverstanden die levensbedreigend zijn” zegt Sudarat.
In sommige gevallen voelen werknemers uit Myanmar zich ook gediscrimineerd door ziekenhuispersoneel. Sommigen melden dat ze te horen krijgen dat de sociale zekerheid niet de volledige medische kosten dekt. Soms brengen ziekenhuizen extra kosten in rekening wanneer een patiënt meer medicijnen nodig heeft of in het ziekenhuis moet worden opgenomen. Met taalbarrières en weinig kennis hebben werknemers geen andere keuze dan de extra kosten zelf te betalen.
Zoals opgemerkt door Sudarat: “Gezondheidszorg heeft structurele discriminatie van mensen zonder papieren en dan is er ook nog de taalbarrière. Het Thaise gezondheidszorgsysteem … is niet bereid om de kosten van medische behandelingen voor ongedocumenteerden te dekken.”
De Rak Thais Foundation, civiel maatschappelijke organisaties (CSO’s) en niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) kunnen migrerende werknemers voorzien van tolken voor ziekenhuisbezoeken, maar Sudarat zegt dat ze niet zeker weet hoeveel ziekenhuizen met deze organisaties samenwerken.
“Het systeem moet opnieuw worden geëvalueerd om zowel de taalcapaciteit van ziekenhuispersoneel als de economische last van de grens problemen en de instroom van werknemers zonder papieren aan te pakken. Samen met degenen die uit de wettelijke status glippen, tellen ze in de miljoenen,” aldus Sudarat.
(catastrophe_OL / Shutterstock.com)
Officiële samenwerking
Ondanks een recente verlenging van de registratieperiode van de sociale zekerheidskaart, zijn werkgevers nog steeds verplicht om documenten in te leveren namens hun werknemers. Arbeidsmigranten kunnen het proces niet alleen voltooien.
Organisaties zoals Raks Thai en de Migrant Working Group hebben gepleit voor verandering en hervorming van de sociale zekerheid en universele gezondheidszorgsystemen. Zij stellen voor dat Thailand de normen van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) overneemt. Ze stellen voor om het gezondheidsregistratiesysteem door heel het jaar open te stellen, zodat elke werknemer en diens gezin, gedocumenteerde of anderszins, in aanmerking komt. Het creëren van One Stop Service Centers in Thailand zou ook helpen om arbeidsmigranten tegemoet te komen.
Het herzien van enkele voorwaarden zou kunnen helpen de moeilijkheden en misverstanden te verminderen waarmee migrerende werknemers worden geconfronteerd bij het verkrijgen van toegang tot openbare gezondheidszorg. Volgens Adisorn moet daarbij onder meer de bepaling komen dat verzekerde arbeidsmigranten gedurende ten minste drie maanden maandelijkse sociale zekerheidsbijdragen betalen om in aanmerking te komen voor de verzekeringsuitkeringen.
“Mijn gevoel is dat we uitgebreide hervormingen nodig hebben voor laagbetaalde werknemers uit naburige ASEAN-landen,” zegt Sudarat. Ze is van mening dat het helpen van alle werknemers om zich te kwalificeren en sociale zekerheid te ontvangen Thailand kan helpen om migrerende werknemers in alle sectoren beter te integreren.
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Opinie30 december 2024Twintig verspilde jaren in de Thaise politiek
Achtergrond25 december 2024Wat zegt ons DNA? Een paar gevalletjes uit Nederland en Thailand
Pattaya23 december 2024De donkere kant van Pattaya
Geschiedenis19 december 2024Op zijn verjaardag in 1995 gaf koning Bhumibol aan dat alle mannen een gratis sterilisatie konden ondergaan
Ja Tino, een stukje dat niets aan duidelijkheid overlaat en dat aantoont dat de betrokkenheid, prioriteit en medemenselijkheid niet hoog in het vaandel staat van velen, maar zeker van diegenen die hier iets aan kunnen en moeten doen. Andere belangen prevaleren, zoals op vele gebieden en dat waarneembaar is voor wie daar voor openstaat.
Het bedrijf waar ik werk heeft een 50 Cambodianen en 25 Myanmar nationals alsmede een aantal buitenlandse managers in dienst.
Zijn allemaal voorzien van de SS kaart en kunnen derhalve terecht in het ziekenhuis van hun keuze indien dat ziekenhuis de SS kaart accepteert. Sommige medicatie valt niet onder de SS en dan moet je of een alternatief (minder geadviseerd door de behandelend arts) kiezen of zelf betalen.
Dit is het geval, een wettelijke verplichting, bij alle werkgevers maar er zijn uiteraard Thaise uitzonderingen, de multinationals worden onder een vergrootglas gelegd dus voor hen is er geen ontkomen aan. En zo hoort het ook.
Maar in dit stukje gaat het veel over ongedocumenteerde buitenlanders, dat is een status waaraan je geen verplichting kunt lenen. Dus kan je moeilijk klagen.
Mosterd na de maaltijd;…..
Je kan de SS zelf overnemen als verzekering, iets wat ik zelf ook heb gedaan bij mijn eerste werkpauze in 2013, als je op welke wijze dan ook je baan verliest. Dat had de familie in kwestie ook kunnen doen..
Wellicht niet goed voorgelicht rn/of de multitalige documentatie (Khmer en Myanmar zeker) en TH/EN website niet gelezen of bekeken
Er gaat best veel goed bij de arbeidsmigranten. De problemen die ik vaak hoorde:
1 velen krijgen niet het minimumloon maar slechts zo’n 250 baht
2 als ze ontslag nemen of ontslagen worden, wat veel bij zwangere vrouwen gebeurt dan raken ze hun status kwijt met alle nadelen van dien. Ze zijn dan in principe ongedocumenteerd, en moeten of snel een nieuwe baan zoeken en vinden of terugkeren naar hun vaderland.
3 ook onderwijs van kinderen van arbeidsmigranten is vaak een groot probleem.
Wat verdienen de arbeidsmigranten bij jou, Martin?
Iedere illegale buitenlander die in TH werkt en een probleem krijgt heeft weinig rechten. De regels zijn bekend en als je die wilt omzeilen dan moet je niet klagen als het niet conform de regels is en vanaf de zijlijn zeker niet veroordelen dat er ook nog rechten zijn.
Ik geloof eerder Martin met zijn verhaal dan van iemand die het jaren geleden ooit gehoord heeft. De tijden veranderen en als je eerlijke zaken doet dan hebben ook de legale arbeidsmigranten een Thais inkomen met de extraatjes die er bij komen.
Helaas een van de diverse minderheden die slachtoffer worden van Thaise bureaucratie, wetgeving en wat lijkt op neerkijken op bepaalde bevolkingsgroepen. Goed dus dat media zoals Prachatai dit soort zaken onder de aandacht brengt. Wie weet gaat er in Bangkok nog eens een andere wind waaien…