Zet het anti-drugsbeleid zoden aan de dijk?
Mijn blik viel op een recent nieuwsbericht (ThaiPBS, 8 september 2014):
‘250 soldaten, politie, narcotica en stedelijke autoriteiten met snuffelhonden overvielen 18 woongebieden bij Wat Pak Nam Pasicharoen in Bangkok en pakten 66 drugverslaafden op. De gelijktijdige overvallen begonnen bij het aanbreken van de dag volgens de politiek van de Nationale Raad voor Vrede en Orde (NCPO) om verslaafden naar rehabilitatie centra te sturen en ze dan terug te brengen in de gemeenschap.
Autoriteiten klopten op de deuren van vermoedelijke ‘target’ (?) huizen en deden ter plekke urinetesten op drugsgebruik. In totaal 66 personen, inclusief drie vrouwen, testten positief. Ze werden vastgehouden om later voor behandeling naar rehabilitatie centra te worden doorgestuurd….’
Dat was voor mij de aanleiding een artikel, dat ik vorig jaar schreef, nieuw leven in te blazen. Als ik over drugs(verslaving) praat bedoel ik hard drugs als cocaïne, opiaten en amfetamines en niet alcohol, nicotine of cannabis, tenzij anders aangegeven.
Je hebt leugens, grove leugens en statistieken.
Statistieken zijn als bikini’s. Ze trekken je aandacht maar verhullen de essentie.
In de Thaise media word je doodgegooid met ernstige waarschuwingen over het al jaren toenemende drugsgebruik. Iedere paar dagen staat er wel foto in de krant van een tafel waarop zakken met miljoenen pillen. Mannen en een paar vrouwen zitten met gebogen hoofd achter de tafel en daarachter staan een aantal trotse politiemensen die vertellen dat de verdachten hebben bekend.
Thailand staat op de rand van de afgrond, zo horen we uit de mond van deskundigen, en de bevolking praat dat na. Iedere Thai is er van overtuigd dat Thailand kampt met een ernstige drugsepidemie. Legerbevelhebber Prayuth noemde de situatie rond drugs een probleem van ‘nationale veiligheid’, altijd een argument om keihard en zonder aanzien des persoon op te kunnen treden.
De ‘War on Drugs’ die Thaksin in 2003 startte en meer dan 2500 doden kostte, waarvan een onbekend deel onschuldigen, ligt nog vers in het geheugen. Thaksin verklaarde dat drugdealers en gebruikers onmensen zijn waar medelijden niet op zijn plaats is, een visie die door de bevolking werd gesteund.
Ik vind zo’n hysterische toestand altijd verdacht en ging aan de slag om meer te weten te komen over omvang en aanpak van de drugsproblematiek. Ondanks bovenstaande citaten vind ik dat statistieken meer zeggen dan anekdotes, napraten en andere wilde verhalen.
De omvang van het drugsprobleem in Thailand
De meeste onderzoeken en meningen over de omvang van het drugsprobleem in Thailand baseren zich op het aantal veroordelingen wegens drugsgebruik, productie, handel en bezit van drugs, en ik zal later laten zien waarom dat in de Thaise situatie erg vertekenend werkt. Ik vond maar één goed uitgebreid onderzoek naar de omvang van het drugsgebruik wereldwijd van de Verenigde Naties uit 2007. Zie onderstaande tabel.
Tabel 1 Percentage mensen van 15 tot 65 jaar die in het afgelopen jaar één of meerdere malen de genoemde drug gebruikten
| Verenigde Staten | Thailand | Nederland | |
| cannabis | 14.1 | 1.2 | 7.0 |
| cocaïne | 2.2 | 0.1 | 1.2 |
| estacy | 1.2 | 0.3 | 1.4 |
| amfetamine | 1.8 | 1.4 | 0.4 |
| opiaten | 0.6 | 0.1 | niet genoemd |
Bron: World Drugs Report (UNODC) 2012
Wat blijkt? In de Verenigde Staten gebruikte 20 procent van de genoemde bevolkingsgroep in het afgelopen jaar één van bovenstaande verboden middelen. In Thailand was dat percentage 3 procent en in Nederland 10 procent.
Zelfs als we aannemen dat er in Thailand sprake was van onderrapportage en dat in Thailand het percentage échte verslaafden hoger ligt dan elders dan nog mogen we concluderen dat het drugsgebruik in Thailand meevalt ten opzichte van de andere twee landen. Op onderstaande link kunnen geïnteresseerden wereldwijd de cijfers interactief doornemen.
http://www.guardian.co.uk/news/datablog/interactive/2012/jul/02/drug-use-map-world
Drugsgebruik bij jeugdigen
Onder jeugdigen zijn we echter een ander beeld, daar springt Thailand er echt wel boven uit, vier tot vijf keer zo veel vergeleken met Nederland wat betreft hard drugs. Let wel: in onderstaande tabellen worden incidenteel gebruik en echte verslaving niet onderscheiden.
Drugsgebruik onder jeugdigen in Thailand, alle drugs samen
| ooit | actueel | |
| 15-19 jaar | 10 procent | 3.5 procent |
| 20-24 jaar | 23 procent | 5.9 procent |
Bron: Chai Podhista et all, Drinking, Smoking and Drug Use among Thai Youth, East-West Center, 2001
Drugsgebruik jeugdigen (12-24 jaar) in afgelopen 3 maanden in Thailand
| cannabis | 7 procent |
| hard drugs (amfetamine, cocaïne en opiaten) | 12 procent |
Bron: ABAC Poll onder 12 miljoen jeugdigen, 2011 (deze ABAC Poll acht ik om verschillende redenen wat onbetrouwbaar)
Drugsgebruik onder jeugdigen (12 tot 19 jaar) in Nederland
| ooit | actueel (afgelopen maand) | |
| cannabis | 17 procent | 7 procent |
| hard drugs (amfetamine, cocaïne, opiaten) | 3.5 procent | 1.5 procent |
Bron: Ministerie van Volksgezondheid
Drugsgebruik en verslaving
Niet alle drugsgebruik is verslaving, als we verslaving duiden als zodanig middelengebruik dat het leidt tot problemen in de persoonlijke sfeer, en op sociaal en financieel gebied. In Thailand wordt elke gebruiker als verslaafde (‘addict’) aangemerkt.
In 2002, net voor het begin van Thaksin’s ‘War on Drugs’ zouden er volgens het ministerie van Volksgezondheid 3 miljoen verslaafden in Thailand rondlopen. De laatste tijd lopen de schattingen uiteen van 1 tot 1,5 miljoen ‘verslaafden’, dat wil dus eigenlijk zeggen: gebruikers. Dat komt wel overeen met de getallen uit Tabel 1.
Misschien zijn daarvan tussen de 15 en 20 procent echte verslaafden, tussen de 150.000 en 200.000 personen, 1 op de 300 tot 400 personen. In de Verenigde Staten zijn 1 op 100 tot 200 mensen verslaafd en in Nederland 1 op 1.500. De grote meerderheid van de ‘verslaafden’ in Thailand zijn in wezen ‘incidentele’ gebruikers.
De ‘Rehabilitation Centers’ in Thailand
De ‘Narcotic Addict Rehabilitation Act’ uit 2002 stelt dat druggebruikers behandeld moeten worden als patiënten en niet als misdadigers. Zoals bij veel Thaise wetgeving is de praktijk anders: druggebruikers en verslaafden worden behandeld als misdadigers (ik heb het niet over productie en handel).
Als je betrapt wordt op gebruik dan kun je kiezen voor vrijwillige behandeling. Doe je dat niet dan krijg je een verplichte behandeling, met een hamerslag in een rechtbank besloten. Orwelliaans.
Er zijn aantal zeer dure privé rehabilitatieklinieken voor druggebruikers (zoals ‘The Cabin’ in Chiang Mai). Maar de ‘gewone’ drugsgebruiker gaat naar een ‘rehabilitation facility’. In 2008 waren er 84 centra voor verplichte behandeling, laat ik het maar kampen noemen, voor de overgrote meerderheid gerund door de militairen (31 van het leger, 12 van de luchtmacht en 4 van de marine).
Per kamp tussen de 100 en 400 personen. Afhankelijk van de inschatting van de ernst van het misbruik verblijven men daar tussen de 1 en 6 weken. Per jaar passeren zo’n 200.000 personen deze kampen en het aantal neemt nog toe. Velen verblijven enige tijd in een gevangenis voordat ze naar een kamp worden gestuurd.
Verreweg de meeste van deze personen zijn geen verslaafden maar incidentele gebruikers. Een enkele pil op het verkeerde moment ingenomen kan je in zo’n kamp doen belanden. In die kampen is nauwelijks behandeling. Er heerst een militair regime vergelijkbaar met ontgroening of de rekrutentijd. De ‘behandeling’ bestaat voornamelijk uit vernedering, lichamelijke arbeid en militaire discipline. Nazorg is er nauwelijks. De gevolgen laten zich raden.
Drugs en rechtssysteem in Thailand
Vanwaar dan die paniekzaaierij rond drugs in Thailand? Ik denk dat dit te maken heeft met de speciale manier waarmee het rechtssysteem omgaat met drugs. Laat ik puntsgewijs het specifieke voor Thailand aangeven.
1 In Thailand is ook het persoonlijk gebruik van drugs strafbaar (hoewel minder) en niet alleen de productie, handel en bezit. Word je gesnapt met een stickje of wat resten van amfetamines in je plas dan ben je strafbaar en dat is vrij uniek in de wereld.
Onderstaand tabel laat bijvoorbeeld zien dat de helft van alle rechtzaken bij yaa baa gaat over het gebruik alleen. Bij opiaten gaan de rechtzaken voor slechts 10 procent over het gebruik alleen en bij cannabis 20 procent.
Aantal rechtszaken wegens drugs in 2007
| productie | handel | bezit | gebruik | |
| cannabis | 456 | 1.283 | 7.826 | 1.875 |
| yaa baa | 31 | 31.251 | 19.343 | 36.352 |
Bron: ONCB (Office of the Narcotics Control Board), Thailand 2007
2 De politie heeft buitengewone bevoegdheden bij de opsporing van drugs. Een gegrond vermoeden is niet nodig bij aanhouding, fouilleren, arresteren en huiszoeking. Het planten van drugs voor een arrestatie is geen zeldzaamheid. Bedreigingen en geweld om een bekentenis af te dwingen komen regelmatig voor.
3 Het bezit van ook kleinere hoeveelheden drugs (zeg 10 pillen amfetamine of 20 gram cannabis) wordt altijd beschouwd als bedoeld om te dealen (hoge straf, soms de doodstraf) en wordt bijna nooit beschouwd als alleen voor persoonlijk gebruik (lage straf).
4 De strafmaat voor drugsovertredingen is buitengewoon hoog. Bijna 60 procent van alle 250.000 gevangenen zit vast vanwege drugs misdrijven.
Ik heb twee stellingen
1 De drugsverslavingproblematiek in Thailand is minder erg dan algemeen wordt aangenomen. Incidenteel gebruik wordt verward met verslaving.
2 De nadruk voor het anti-drugsbeleid moet niet liggen in straf en boete voor gebruikers maar in meer faciliteiten voor vrijwillige behandeling van echte verslaafden.
Tino Kuis
Bronnen:
Compulsory Drug Treatment in Thailand, Richard Pearshouse, Canadian HIV/AIDS Legal Network, 2009.
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Lezersvraag4 november 2024Uw mening over integreren in de Thaise samenleving
Opinie30 oktober 2024Hervorming van het monnikendom of anders komen er steeds nieuwe schandalen
Maatschappij28 oktober 2024Straffeloosheid na de Tak Bai massamoord op 25 oktober 2004
Denk dat je het belangrijkste over het hoofd ziet! Het grootste probleem voor Thailand is dat het een doorvoer land is voor verspreiding naar Amerika en Europa! En is het in Nederland anders dan. Daar zit 80% in de gevangenis voor handel of gebruik van drugs! En denk zelf dat het drugs gebruik erg hoog ligt maar dat de daadwerkelijke cijfers hiervan niet echt bekend zijn. Er wordt namelijk erg veel yaba gebruikt onder jongeren, hard werkende dames en vrachtwagen chauffeurs en taxi chauffeurs, ook erg veel juppen uit Bangkok en onder studenten is er een erg hoog gebruik van cocaine voor betere prestaties te leveren.
In Nederland zit een kleine 20 procent van de gedetineerden vast wegens overtreding van de Opiumwet. zie:
http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/veiligheid-recht/publicaties/artikelen/archief/2000/2000-0575-wm.htm.
Vermogensmisdrijven en geweldmisdrijven komen op de eerste en tweede plaats, ieder tegen de 40 procent.
In Nederland zijn er ongeveer 12.000 gedetineerden, in Thailand 250.000 (60 procent wegens drugmisdrijven, vaak alleen incidenteel gebruik), relatief dus 4 keer zoveel.
2800 Nederlanders zitten in het buitenland gevangen, 80 procent voor drugsmisdrijven.
Uw link gaat over 1999.
Verder kan ik uw percentages niet uit die tabel halen.
1999 schat ik uit de tabel:
geweldsmisdrijven +/- 30%
vermogensmisdrijven +/- 27%
opiumwet +/- 17%
overig +/- 26%
Aangezien de straffen voor het GEBRUIK van drugs in Thailand (vanaf 18 jaar) idioot hoog zijn, (2 jaar indien eerder in contact met de politie te zijn geweest en anders 1 jaar) zitten de vaak jonge gebruikers lang in de gevangenis.
De jongeren hebben nu eenmaal het idee, dat ze nooit wat kan gebeuren.
Dat veroorzaakt dus een hoog percentage aan drugsgerelateerde bezetting in de gevangenis.
Als in Nederland de gebruikers van drugs ook in de gevangenis kwamen, zou het percentage in Nederland waarschijnlijk hoger liggen dan in Thailand.
Het probleem met statistieken is dat ze naar waarheid thuishoren in het rijtje kleine leugen, grote leugen en statistieken.
De cijfers in Thailand en de Verenigde staten kan ik niet persoonlijk nagaan. De cijfers van 10 % van de Nederlandse bevolking, die drugs zou gebruiken, is onzin. Het percentages rokers zit wellicht in de buurt. Cannabis kun je ruiken. Het aantal verkooppunten in Nederland is beperkt. Zeker als je het vergelijkt met rookwaar. Ik ken niemand in mijn omgeving, die gebruiker is.
Dit soort statistieken worden gecreëerd om de eigen doeleinden van het orgaan, dat ze publiceert, na te streven. Meestal wordt vergeten te vermelden hoe het onderzoek dan wel heeft plaats gevonden. Meestal vergeten de mensen, die ze aanhalen de cijfers zelfs maar basaal te checken.
Het is onmogelijk op zulke cijfers enige vorm van beleid te baseren. In die zin heeft de schrijver van dit artikel gelijk. Het is voor hem en ons niet na te gaan hoeveel drugsgebruikers er zijn en hoeveel daarvan systematisch door de politie worden aangepakt. De politie publiceren dit soort acties vooral om de mensen zelf te doen stoppen respectievelijk speelgoed(=materieel) te kunnen aanschaffen.
Geachte heer Luteijn,
U pretendeert dat u de cijfers voor Nederland persoonlijk kunt nagaan, op basis van het aantal mensen in uw omgeving dat gebruikt, en kwalificeert de cijfers dan als ‘onzin’.
Het fijne van statistieken is dat ze de perceptie van een willekeurig individu overstijgen en als zodanig geschikt zijn voor het vormgeven en evalueren van beleid.
Bij grafieken dient heel precies te worden gedefinieerd wat er wordt gemeten.
Als je een vergelijking zou maken tussen de percentages drugsgerelateerde gevangenen in Thailand en Nederland, zet je mensen volstrekt op het verkeerde been met die cijfers, als je er niet bij vertelt, dat het gebruik van drugs in Thailand strafbaar is en in Nederland niet.
In tegenstelling tot veel van jullie woon ik in Nederland. Ik neem actief deel in verschillende clubs. Ik zit regelmatig in de tram en lees de krant. De stelling dat 10% van de Nederlanders drugs gebruikt berust naar mijn waarneming nergens op. Dat zou betekenen, dat als je in de tram zit naar het station 10% van de aanwezigen drugsgebruiker zou moeten zijn. Er niets wat daarop wijst. Ik ken niemand in mijn omgeving, die drugs gebruikt. Ongetwijfeld maakt het uit het daarbij uit, dat ik zelf niet gebruik. Daardoor ontmoet ik personen, die wel gebruiken minder gemakkelijk.
De opmerking van Ruud, dat het nogal wat uitmaakt of het toegeven van drugsgebruik leidt tot 25 jaar gevangenis of schouder ophalen nogal ingrijpende effecten heeft op het aantal mensen, dat toegeeft gebruiker te zijn. Dat maakt statistieken in Nederland en Thailand onvergelijkbaar.
Ik denk persoonlijk dat het percentage gebruikers in Nederland een fractie is van het genoemde getal in de gepresenteerde statistieken.
Het is/was een goede/slechte gewoonte over de hele wereld om het Nederlandse drugsbeleid te hekelen. Schoorvoetend wordt tegenwoordig zo nu en dan toegegeven in andere landen, dat het nog niet zo slecht gaat in Nederland. Er zijn signalen uit Amerika, dat men overweegt delen van het Nederlandse beleid te kopiëren.
Het staat Thailand uiteraard vrij, naast productie en handel, niet alleen verslaving, maar ook gebruik door middel van straf en boete aan te pakken. Het ‘verwarren’ van gebruik met verslaving leidt in dat geval niet tot beleidsmatig ongewenste resultaten.
Ervan uitgaande dat de cijfers juist zijn, en dat de verslavingsproblematiek minder ernstig is dan algemeen wordt aangenomen, en dat het gebruik substantëel minder is dan in de V.S. en Nederland, kan eigenlijk slechts de conclusie worden getrokken dat het huidige anti-drugsbeleid kennelijk prima werkt.
Dat er, náást straf en boete voor gebruikers, meer faciliteiten moeten komen voor vrijwillige behandeling van echte verslaafden, zou een sociaal-politieke keuze zijn waar Thailand volgens mij nu nog niet aan toe is.
Het punt is dat Thailand zich niet houdt aan zijn eigen wetten. Zie hierboven, de ‘Narcotic Addict Rehabilitation Act’ uit 2002, waarin staat dat verslaafden en gebruikers als patiënten en niet als misdadigers moeten worden behandeld.
Het is onmogelijk precies vast te stellen hoe groot het drugsprobleem in Thailand is. Het is groot maar niet zo groot als vaak wordt geroepen en zeker niet minder dan in de VS of Nederland maar ook niet veel groter.
En als, zoals je zegt, het anti-drugsbeleid kennelijk zo prima werkt, hoe verklaar je dan de vele gevangenen en de velen die een kamp moeten doorlopen?
Ik ben benieuwd hoe de 53-jarige Nederlander van Laarhoven hiermee wegkomt.
Multimiljonair handelend in drugs en “money laundering”.
Eerst een proces in Thailand en daarna teruggestuurd naar Nederland na in
beslagname van goederen ter waarde van 50 miljoen baht.
groet,
Lodewijk
Ik denk dat het niet verstandig is (en dat blijkt uit de tabellen van Tino) om te praten over HET drugsprobleem in Thailand. Er zijn verschillende typen drugs en het probleem van gebruik, verslaving en handel/transport is niet hetzelfde. Als ik de tabellen moet geloven bijvoorbeeld is het amfetamine-probleem in Thailand vele malen groter dan in Nederland.
Daarnaast zijn er gewoon geen betrouwbare gegevens (omdat het om illegale of deels illegale zaken gaat, zeker wanneer vergelijkingen worden getrokken met andere landen) en vele data die Tino presenteert zijn gedateerd. Niet echt een ideale situatie om conclusies te trekken. Ook een discussie over de twee stellingen van Tino kan dan ontaarden in een welles-nietes. Daar kan de schrijver niks aan doen.
Om te kunnen oordelen over de effectiviteit van een anti-drugsbeleid moet je eerst weten waarom de verschillende Thai de verschillende typen drugs gebruiken. Er kan nog wel eens een groot verschil zitten in de redenen waarom men cocaine gebruikt (of er in handelt, of transporteert) of amfetamine. Alles op 1 grote hoop gooien is een miskenning van de verschillen en de details. Dat geldt ook voor de strafmaten. En je moet onderzoek doen om het beleid te evalueren in een tijdreeks met als ijkpunten de veranderingen in het vervolgingsbeleid.
Het geeft volgens mij ook geen pas om negatieve opmerkingen te maken over de strafmaat van het gebruik of de handel in drugs in dit land. Thailand is een zelfstandig land en bepaalt zelf, op basis van eigen inzichten en waarden en normen welke zaken men strafbaar wil stellen en in welke mate. Elke buitenlander wordt gewaarschuwd voor de strafmaat van drugsgebruik in dit land en het is ieders verantwoordelijk om daarnaar te handelen. Hoe zouden wij het vinden als een in Nederland wonende Thaise expat – na bekeurd te zijn voor 50 kilometer te hard rijden op de snelweg – schrijft dat in vergelijking met de strafmaat voor drugsgebruik de boetes voor verkeersovertredingen in Nederland draconisch zijn?
Zou er beslist geen moeite mee hebben dat een Thaise expat schrijft dat verkeersovertredingen in Nederland vergeleken met de strafmaat voor drugsgebruik draconisch zijn evenals een expat een mening heeft over de strafmaat in Thailand m.b.t het drugsbeleid of ieder willekeurig ander onderwerp.
Er zijn landen waar een hand wordt afgehakt voor een kleine diefstal, er zijn landen waar vrouwen die verkracht zijn geworden sowieso zelf schuldig worden bevonden waardoor de mannelijke daders vrijuit gaan, mogen de expats of in welke hoedanigheid dan ook geen mening er over hebben omdat een land zelfstandig is en dus zelf bepalend is op basis van eigen inzichten, normen en waarden welke zaken men strafbaar wil stellen en in welke mate? 🙁
Ben het er mee eens dat elke buitenlander voldoende gewaarschuwd wordt voor de strafmaat in Thailand en dus verantwoordelijk daarnaar moet handelen, er zijn nog steeds buitenlanders die zo onverstandig zijn bewust het risico nemen om in lengte van jaren te gaan verblijven in een ruimte met wel 30 personen of meer op een kale vloer zonder de basale voorzieningen te hebben, hoe dom kan men zijn!